Όταν μια παράσταση είναι καλή, τότε την κουβαλάς μέσα σου φεύγοντας από το θέατρο. Αυτό, για μένα, είναι το πιο αλάνθαστο κριτήριο. Γιατί όταν ένα έργο έχει καταφέρει να σε αγγίξει -με όποιον τρόπο και σε όποιο βαθμό- τότε πέτυχε το σκοπό του. Για ένα τέτοιο έργο θέλω να σου μιλήσω.
Έχουν περάσει μέρες από την ημέρα που το είδα. Κι όμως ακόμα θυμάμαι τη φράση εκείνη από το κείμενό του. Θα την θυμόμουν ακόμα κι αν μετά το τέλος της παράστασης δεν το είχα πάρει τυπωμένο. Ακόμα κι αν δεν την είχα υπογραμμίσει με μολύβι, σαν να έδωσα με αυτό τον τρόπο απάντηση σε μία ερώτηση που ποτέ δεν έθεσα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Όταν μέσα στην ψυχή μου κουβαλάω τόσες άλλες…”
Συμβαίνει καμιά φορά οι λέξεις, όπως και οι άνθρωποι, να σε βρίσκουν ευάλωτο και να σε αιχμαλωτίζουν. Καμιά φορά, σε αλλάζουν ολότελα. Έχουν δύναμη οι λέξεις. Τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη σχημαζίτουν τη φράση – κλειδί που ξεκλειδώνει ένα ή περισσότερα μπαούλα μέσα σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μπαούλα σαν αυτό που θα βρεις στην ιδιόμορφη θεατρική σκηνή που ανεβαίνει το έργο “Πέρασε ένας χρόνος“. Πρόκειται για μία παράσταση σε ένα σπίτι, στον Κολωνό. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που το θέατρο βρίσκει τον ορισμό του. Διπλής!
Τι είναι θέατρο; Ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών. Δεν λέει ΠΟΥΘΕΝΑ για το πώς πρέπει να είναι η σκηνή ούτε ότι δεν μπορεί να είναι ο πρώτος όροφος ενός σπιτιού.
Στην οδό Θυάμιδος. Όταν έφτασα στο νούμερο 9 του δρόμου, την ημέρα που είχα προγραμματίσει με την παρέα μου να δω το έργο, κοντοστάθηκα. “Πλάκα μου κάνεις”, σκέφτηκα και γκρεμίστηκε κάθε μου ελπίδα να περάσω ένα ενδιαφέρον θεατρικό βράδυ. Το παλιό κτίριο που έβλεπα μπροστά μου δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια. Δεν ήξερα, βλέπεις, ότι ακόμα και η παλαιότητα του οικήματος θα κούμπωνε με όλο αυτό που θα έβλεπα να ξετυλίγεται μπροστά μου σε λίγο. Είναι αυτό που λένε μην κρίνεις από το εξώφυλλο. Ε, μην κρίνεις ούτε από το κτίριο!
Τι ήταν αυτό που είδα; Ένα ταξίδι στο παρελθόν. Με 7 εντελώς άγνωστους, μέχρι εκείνη τη στιγμή, συνεπιβάτες. Αναφερόμενη στους ρόλους των 7 ηθοποιών, γιατί στην πραγματικότητα ο ένας είναι φίλος μου (ναι, τον Δημήτρη Κακαβούλα λέω) και είναι ο λόγος που αρχικά βρέθηκα εκεί. Σε μία από τις καρέκλες της σάλας που μεταμορφώθηκε σε σκηνή. Με όχημα την ελληνική παράδοση και την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα έκανα μαζί τους, λοιπόν, αυτό το ταξίδι.
Βρέθηκα κλεισμένη μέσα σε ένα αμπάρι, καλεσμένη στο γάμο μιας Μικρασιάτισσας, τραγούδησα κομμάτια του Αττίκ, έγινα για λίγο η νεράιδα κάποιου, στάθηκα στην πύλη του Πολυτεχνείου να βλέπω τα τανκς, ανέβηκα σε έναν ουρανοξύστη στην Αμερική παρέα με χρηματιστές και ύστερα επέστρεψα πάλι σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Έκανα ένα ταξίδι, χωρίς αποσκευές, από το χθες στο σήμερα. Από το έξω μου στο μέσα μου και πάλι πίσω. Όλα αυτά μέσα στο χρόνο που διαρκεί μια παράσταση.
Αν με ρωτάς, δεν θα μπορούσα να τον υπολογίσω χωρίς να κοιτάξω το ρολόι μου ή το πρόγραμμα. Δεν τα κοίταξα. Δεν μετράμε τον χρόνο όταν περνάμε όμορφα. Οπότε ας πούμε, έτσι αόριστα, ότι πέρασε “ένας χρόνος”. Που ήταν αρκετός για με κάνει να νιώσω πράγματα. Θυμό, λύπη, συμπόνια, αγωνία, νοσταλγία…
Έφυγα από το “θέατρο” κουβαλώντας μέσα μου την παράσταση. Ναι, ήταν καλή. Αυτό είπαμε ομόφωνα όσοι ήμασταν στην παρέα. Ξεμοναχιάζοντας τον Δημήτρη στη συνέχεια, έμαθα αυτά που για μένα κάνουν αυτές τις δουλειές μαγικές.
Μου τόνισε πώς τίποτα δεν είναι τυχαίο μέσα στο έργο. Από τα αντικείμενα στο σπίτι μέχρι κάθε σειρά του κειμένου. Άρχισα να σκέφτομαι το παράθυρο, τα κεριά, την μουσική υπόκρουση. Πράγματα που θα τα δεις κι εσύ χωρίς να χρειάζεται να έχεις ειδικές σημειώσεις εκ των προτέρων.
Η όλη ιδέα γεννήθηκε και ξεκίνησε να στήνεται κάπου στο καλοκαίρι του 2015. Μια παρέα ανθρώπων με πολύ κέφι και ανάγκη για δημιουργία σκάλισε την ιστορία της Ελλάδας αλλά και ο καθένας τη δική του προσωπική ιστορία και δημιουργήθηκε αυτό το έργο. Σκέψου το σαν ένα παζλ που ο καθένας έφερε το κομμάτι του. Μία απόδειξη ότι την ιστορία την κάνουν οι παρέες.
Η πρώτη παράσταση ανέβηκε ένα χρόνο μετά και θα συνεχίσει να παίζεται μέχρι τις 26 Φεβρουρίου 2017. Μπορεί να άργησα να πάω αλλά σίγουρα θα την ξαναδώ. Με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να συνεχίσει την πορεία της ίσως και σε μία άλλη θεατρική στέγη. Έχω την περιέργεια να δω πώς θα λειτουργούσε όλο αυτό που έχουν τέλεια κουρδισμένο μέσα σε έναν άλλο χώρο.
Μέσα από το έργο, βρήκα απάντηση σε κάποια ερωτήματα και μου γεννήθηκαν άλλα. “Τι είναι αυτό που μας αναγκάζει να κρατάμε μυστικά; Πόσο εμπιστευόμαστε κάποιον πραγματικά και πόσο φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας; Τι οδηγεί τον άνθρωπο σε συγκεκριμένες επιλογές και πώς μετά αυτές τον καθορίζουν; Τι σημαίνει στόχος; Τι σημαίνει ιδανικό;” Όλα αυτά αναρωτήθηκε και ένας εκ των πρωταγωνιστών σαν να μιλούσε εκ μέρους μου. Εκ μέρους όλων όσων ήμασταν εκεί και δεν ξέρω πόσοι είχαν ήδη απαντήσεις. Εγώ, πήρα δουλειά για το σπίτι!
Από Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016 μέχρι 26 Φεβρουαρίου 2017
Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 20:00
Θυάμιδος 9, Κολωνός
(σταθμός Λαρίσης)
Περιορισμένος αριθμός θέσεων
Απαραίτητη η κράτηση θέσεων 694 762 9055
Είσοδος με προαιρετική συνεισφορά
P. S. Σε αυτό το post θα πρέπει να αναζητήσεις στο YouTube ένα από τα τραγούδια του Αττίκ με τίτλο “Από μέσα πεθαμένος” με την εμβλητική ερμηνεία της Δανάης Στρατηγοπούλου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164