Δυο ψυχές που ούτε ο θάνατος μπορεί να τις χωρίσει…

Η ιστορία τη Σαββούλας Λιάτσου με συγκινεί όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φορές κι αν την ακούσω. Με αγγίζει κάθε φορά βαθειά, σαν να την ακούω για πρώτη φορά. Γιατί δείχνει το μεγαλείο της αγάπης και του έρωτα. Μιας αγάπης σαρωτικής, ολοκληρωτικής.

Αφορμή για να θυμηθώ τη Σαββούλα έγιναν τα τελευταία δυσάρεστα γεγονότα στην Αίγυπτο. Η δημοσιογράφος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και εκείνη με μεγάλο πόνο την αγαπημένη της Αλεξάνδρεια και να επιστρέψει εσπευσμένα στην Ελλάδα, μαζί με τον μονάκριβο γιο της. Για όσους δεν την θυμούνται ή δεν την γνωρίζουν, παρουσίαζε επί σειρά ετών τα δελτία ειδήσεων του Αντέννα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι που έκανα στο ” Μαργαριτάρι της Μεσογείου” όπως είναι γνωστή η πόλη. Πήγα πριν χρόνια , να συναντήσω τη Σαββούλα για μια συνέντευξη. Ήταν αρχές Σεπτέμβρη. Η μαγεία αυτού του τόπου με συνεπήρε από την πρώτη κι όλας στιγμή. Το χαρμάνι της ανατολής, μπλέκεται με τη γλυκιά αύρα της Μεσογείου. Το ένδοξο παρελθόν, της προδίδει μια ανεξήγητη ενέργεια. Δεν είναι δύσκολο να δεθείς για πάντα με αυτόν τον τόπο, ειδικά όταν ζεις τον απόλυτο έρωτα.

Μου έκλεισε ραντεβού στη βιβλιοθήκη, εκεί όπου περνούσε πάρα πολλές ώρες της ημέρας της, διαβάζοντας και ηρεμώντας. Στο μέρος που βρισκόταν η ιστορική βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας έχει σήμερα κτισθεί ένα υπέροχο κτίριο, εξαιρετικό δείγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής.

Μετά με πήγε στο λιμάνι. Η αλμύρα και ο Αλεξανδρινός αέρας, σου προκαλούν μια γλυκιά ζάλη. Ηρεμείς αμέσως.

Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε στο παζάρι. Μυρίσαμε τα ανατολίτικα μπαχαρικά και χαρήκαμε την ατμόσφαιρα και το χρώμα του.

Καταλήξαμε στο σπίτι της. Ένα όμορφο διαμέρισμα σε ένα αριστοκρατικό συγκρότημα κατοικιών. Ήταν καινούριο και ολόφωτο, με θέα τη θάλασσα και το αλεξανδρινό αεράκι να τρυπώνει και να πλημμυρίζει το σπίτι μόλις άνοιγε κανείς το παράθυρο.

Εκεί λοιπόν ήταν το σπίτι που δεν πρόλαβε να ζήσει με τον αγαπημένο της Αντώνη. Το είχε διαλέξει εκείνος. Το πήραν γεμάτοι όνειρα. Δεν πρόλαβαν να το ολοκληρώσουν μαζί.

Ο Αντώνης ήταν για πολλά χρόνια ένας ανεκπλήρωτος έρωτας για εκείνη. Όταν μπήκε στη ζωή της, αφέθηκε, παραδόθηκε. Τα άφησε όλα. Πατρίδα, καριέρα που πολλοί θα ζήλευαν, οικογένεια, τα πάντα. Τον ακολούθησε στην Αλεξάνδρεια και έζησε με κάθε κύτταρο του κορμιού της τα λιγοστά χρόνια που την άφησε η μοίρα να γευτεί μαζί του. Γέννησε ένα μικρό αγγελούδι και όταν εκείνο έφτασε δυόμιση χρονών, ο πατέρας έφυγε από τη ζωή.

Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι η Σαββούλα θα εγκατέλειπε την Αλεξάνδρεια με το πρώτο αεροπλάνο. Όμως όχι. Εκεί τον ένιωθε πιο κοντά της. Δεν ήθελε να τον ξεχάσει. Ήθελε να ζήσει τώρα με τις αναμνήσεις. Ήθελε ο γιος της να έχει παραστάσεις από τον πατέρα του. Έτσι ρίζωσε εκεί. Δεν σκέφτηκε ποτέ να γυρίσει πίσω.

Κι ήρθε το κύμα της εξέγερσης να την διώξει βίαια από τον τόπο που λάτρεψε. Η Αλεξάνδρεια, η λατρεμένη της πόλη, αυτή που ενέπνευσε τον Καβάφη και πλήθος διανοούμενων στο πέρασμα των αιώνων, παραδόθηκε στη δίνη την επανάστασης, των συγκρούσεων και του θανάτου.

«Επί τέλους γύρισες στην πατρίδα Σαββουλίτσα » της είπα στο τηλέφωνο. « Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω πίσω» μου απάντησε. Είναι η αγάπη που δεν έχει τέλος…. Δυο ψυχές που ούτε ο θάνατος μπορεί να τις χωρίσει!!!