“Kαινούρια παπούτσια”

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
“Τι εννοείς ότι δεν θα τα ξαναφορέσεις;” τον ρώτησε η μάνα
“Τι δεν καταλαβαίνεις δηλαδή;” θυμωμένα ο μικρός
“Τα καινούργια σου παπούτσια; Αυτά που σου πήρε η νονά; Αυτά που της είχες ζητήσει; Γιατί;”
“Επειδή δεν μου αρέσουν πια!” είπε εκείνος αναψοκοκκινισμένος “Να τα πετάξεις!”
“Μα, δεν καταλαβαίνω! Δεν τα φόρεσες χθες που βγήκες με τους συμμαθητές σου; Δεν καμάρωνες στο δρόμο; Τι έγινε;”
Συγκρατώντας εκείνος το θυμό του φώναξε
“Με κοροΐδευαν!” της είπε “Μόλις με είδαν δεν είχαν άλλη συζήτηση παρά κοίταγαν τα παπούτσια μου και με γελούσαν! Κατάλαβες; Να τα πετάξεις! Δεν τα θέλω!”
Αναστέναξε η μάνα. Πόνεσε. Για τον φαύλο κύκλο που τυραννά αδιάκριτα όλες τις γεννιές.
“Ακου γιε μου” του είπε
“Δεν θέλω να ακούσω! Θέλω να πετάξεις τα ηλίθια παπούτσια!”
“Θα το κάνω” του είπε ήρεμα. “Μήπως θέλεις να το κάνεις εσύ αντι για μένα;”
“Οχι!” φώναξε ο μικρός. “Εσύ να το κάνεις!”
“Λιγάκι σου αρέσουν όμως έτσι;”
“Λίγο..” ακούστηκε μέσα στα αναφυλλητά του
Η μάνα τον πλησίασε. Απαλά πέρασε το χέρι της πάνω από τα ιδρωμένα μαλλιά του.
“Αν υποστηρίξεις κάτι” του είπε “τότε σίγουρα δεν θα αρέσεις σε κάποιον. Αν δεν υποστηρίξεις κάτι, τότε σίγουρα δεν θα αρέσεις στον εαυτό σου. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να πεις “Αυτός είμαι Εγώ”. Κατάλαβες γιε μου;
Ο μικρός σκούπισε τα δάκρυα του και κοίταξε τη μάνα στα μάτια. Για πρώτη φορά ύστερα από πολλή ώρα ζωγραφίστηκε το χαμόγελο στο πρόσωπο του.