Ε. Μπρόγερ: Η γλυκιά εξομολόγηση για τον πρώην σύζυγό της, Κώστα Βουτσά

Η Έρρικα Μπρόγιερ αφηγείται τη ζωή της σε πρώτο πρόσωπο και μιλάει μέσα από το περιοδικό Life&Style για τον γάμο της με τον Κώστα Βουτσά, και το πάθος της για το χορό και το τραγούδι.

“Έζησα χαρούμενα χρόνια. Δεν μου έλειψε τίποτα. Είχα δόξα και χρήμα. Βέβαια, τα χρήματα δεν ήταν πολλά εκείνες τις εποχές. Αρκετά από αυτά τα ξοδεύαμε για τη δουλειά μας, κυρίως στα ρούχα. Θα είχα τουλάχιστον τρία διαμερίσματα αν δεν ξόδευα τόσα χρήματα στα ρούχα. Όμως ήθελα να είμαι κοκέτα κι ακόμα είμαι, δεν βάζω μυαλό.”

Οι αδελφές Μπρόγιερ ήταν πολύ δεμένες

«Πολλοί πίστευαν ότι εγώ και η αδελφή μου είμαστε δίδυμες. Μπορεί να είμαι πιο κοντή, αλλά την περνάω δύο χρόνια. Πάντοτε είχαμε και ακόμα έχουμε άριστες σχέσεις. Ήταν πάντοτε δίπλα μου. Μαζί κάναμε οικογένεια και μαζί χωρίσαμε. Μάλιστα χωρίσαμε την ίδια μέρα. Η αδελφή μου έχει δύο εγγονάκια και τώρα ετοιμάζεται και για το τρίτο…

Εγώ ήμουν πολύ της δουλειάς, ενώ η Μαργαρίτα των οικονομικών. Κρατούσε τα βιβλία. Εγώ ήμουν το «ψώνιο»της υπόθεσης….Ποτέ, όμως, δεν μου άρεσε η χλιδή. Η μόνη μου ευχαρίστηση ήταν το φαγητό, μετά τη δουλειά με τους συναδέλφους. Έτσι διασκέδαζα. Δεν είχαμε πλούτη…Δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα από κανέναν.Ούτε χάρη μου έχει κάνει κανείς. Από εννιά χρονών δουλεύω. Δεν έζησα αυτό που λένε «παιδική ανεμελιά».

«Τα μαγαζιά τότε δεν ήταν ξενυχτάδικα. Το πολύ στη μιάμιση το πρωί είχαν κλείσει. Ο κόσμος ερχόταν για φαγητό, αλλά κυρίως για χορό. Εμείς ξεκινήσαμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε- γιατί είχαμε σπουδάσει χόρο- bossa nova και πολλά γαλλικά και ιταλικά τραγούδια.»

«Τότε δεν έπαιρνα είδηση τι γινόταν. Ήμασταν και πολύ μικρές βλέπεις. Δεν είχαμε και τεράστιες απαιτήσεις. Αργότερα, σε κάθε πρεμιέρα, έχανα δέκα χρόνια από τη ζωή μου από το τρακ. Μετά από κάποια στιγμή, θέλαμε να είμαστε ολοένα και καλύτερες και ανταγωνιζόμασταν τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Όταν έχεις πραγματικό ταλέντο, δύσκολα χάνεσαι. Βέβαια, είχαμε και μία αξιοπρεπή εμφάνιση. Σίγουρα, δεν περνούσαμε απαρατήρητες. Πιο πολλά σουξέ, βέβαια, είχα εγώ. Ήμουν πιο τσαχπίνα. Φαινόταν το μπρίο μου. Η αδελφή μου ήταν κούκλα. Είχε ένα πρόσωπο φανταστικό…»

Ο γάμος της με τον Κώστα Βουτσά

«Δεν δούλεψα με την αδελφή μου για να έχω ασφάλεια, όπως ισχυρίστηκαν μερικοί. Ούτε παντρεύτηκα τον Βουτσά για ασφάλεια, αλλά από έρωτα. Ο Κώστας γύριζε μια ταινία που λεγόταν «Η Αθήνα τη νύχτα» και ήρθε στα «Αστέρια». Φαντάζεστε πόσο χαριτωμένος ήταν. Ήταν πανέξυπνος. Ξέρετε πως είναι αυτά! Είναι ωραίο να επιλέγεις άνθρωπο της δουλειάς. Μάλλον στην περίπτωσή μου ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Ήμασταν δύο χρόνια μαζί και έξι παντρεμένοι. Δεν είναι και λίγο διάστημα. Ο Κώστας πάντοτε ήταν γυναικάς. Μόνος του μου είχε πει, όταν πια χωρίσαμε «Έρρικα, αυτό με τα χρόνια επιδεινώνεται». Τουλάχιστον, ο Κώστας τα έλεγε. Άλλοι δεν τα λένε.

Ήμουν Καθολική. Όταν παντρεύτηκα το Βουτσά έγινα ορθόδοξη. Ίδιες θρησκείες είναι ακριβώς. Μόνο οι παπάδες διαφέρουν.

Η μητέρα μου ήταν αυστηρή και υπερπροστατευτική. «Πάλι αργήσατε;» μας έλεγε. Ίσως η δημιουργία οικογένειας να ήταν η επανάστασή μου. Αν τον Κώστα τον γνώριζα κάποια χρόνια αργότερα, μπορεί και να μη χωρίζαμε. Τότε δεν ήξερα ούτε καφέ να φτιάξω. Ο χωρισμός πάντα έρχεται και από τις δύο πλευρές. Με τον Κώστα διατηρήσαμε υπέροχες σχέσεις. Δεν γινόταν και αλλιώς, λόγω της κόρης μας δεν μπορούσαμε να αποξενωθούμε. Περάσαμε το χωρισμό μας με μεγάλη αξιοπρέπεια. Ούτε φασαρίες ούτε ρεζιλίκια ούτε τίποτα.

Η Σάντρα δεν κατάλαβε το χωρισμό. Ο Κώστας δεν σταμάτησε να έρχεται σπίτι μας, να τρώμε τα μεσημέρια, να κάθεται μαζί της, να τη διαβάζει. Πέρασε καιρός για να το μάθει.

Με τον Βουτσά έχουμε, σίγουρα, μια σχέση ζωής. Ως άντρα και σύζυγο τον έχω ξεπεράσει. Είναι, όμως, ο αδελφός μου, τον θαυμάζω και τον αγαπώ πολύ.

Ο δεύτερος γάμος και ο απολογισμός

“Ο δεύτερός μου σύζυγος, ο Γιάννης, δεν είχε σχέση με το χώρο. Ήταν δημόσιος υπάλληλος, με καλή θέση και πολύ μορφωμένος. Τον γνώρισα στα πενήντα. Ήμουν ακόμα πολύ όμορφη. Είχα και μια σχολή χορού και γυμναζόμουν κάθε μέρα. Δεν μπορέσαμε να μείνουμε πολλά χρόνια μαζί. Πέθανε…

Κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, δεν μου λείπει τίποτα από όλα αυτά. Τα έζησα πολύ, δούλεψα σκληρά, κουράστηκα. Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Ποτέ δεν υπήρξα, βέβαια, τρομερά ευτυχισμένη, αλλά ούτε και δυστυχισμένη, προς Θεού…»