Σμαράγδα Καρύδη: ”Ποτέ δεν έζησα περιόδους μοναξιάς”

Οι έρωτες, οι σχέσεις, τα παιδικά της χρόνια, τα πάθη, οι αδυναμίες, οι κρίσεις ηλικίας, τα ελαττώματά της, η σχέση της με τα χρήματα, ο γάμος και το παιδί. Η Σμαράγδα Καρύδη, όπως όλοι ξέρουμε, δεν ήταν ποτέ αδιάφορη στις συνεντεύξεις της. Και το αποδεικνύει ακόμη μία φορά μιλώντας στο κυπριακό περιοδικό Omikron και τον Αλέξανδρο Πρίφτη.

Σε ό,τι αφορά στην τηλεόραση, γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Mega για να παρουσιάσεις ένα show, το «Celebrity Game Night»;
Μου άρεσε πάρα πολύ το παιχνίδι! Όταν μου έδωσαν να δω το dvd, τρελάθηκα. Νομίζω ότι θα μου πηγαίνει πολύ, γιατί είναι παρεΐστικο, δεν είναι στημένο. Θα έχει celebrities, που θα βοηθούν τους παίκτες μας να κερδίσουν. Είναι πολύ απλό, έχει γέλιο και πολλή διασκέδαση. Κατά καιρούς μου έγιναν προτάσεις να παρουσιάσω διάφορα πράγματα. Και όχι το πρωινό του Mega, όπως ακούστηκε. Αυτό ήταν μία σαχλαμάρα. Κι ούτε ποτέ θα μου το πρότειναν. Γιατί να το κάνουν; Δεν έδειξα ποτέ δείγματα ότι θέλω να γίνω παρουσιάστρια.

Εσύ βλέπεις τηλεόραση; Παρακολουθείς συγκεκριμένα προγράμματα;
Ναι, μου αρέσει η τηλεόραση και συνήθως, παρακολουθώ το βράδυ που γυρίζω στο σπίτι μου για να χαλαρώσω. Μη φανταστείς, δεν βλέπω μόνο όσα μπορεί να μου αρέσουν. Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει βλακείες που κανονικά δεν θα έβλεπε! (γελά).

Σε πιάνει κι εσένα η κατάθλιψη της κρίσης, Σμαράγδα;
Με πιάνει πολύ, αλλά τώρα τελευταία αποφάσισα να μην με πιάνει. Δεν μπορώ… αλλιώς πέφτω. Κι όταν πέφτω, πάω πολύ κάτω. Και πριν, που ήταν καλά τα πράγματα, το 2005, το 2006, πάλι μέσα στα αδιέξοδα ήμαστε. Σήμερα, όμως, υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν να φάνε. Εγώ δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Ωστόσο, μειώθηκαν πάρα πολύ τα έσοδά μου, αλλά αυτό το αντέχω ακόμα. Κοίτα, όταν με έφεραν οι γονείς μου στον κόσμο, δεν μου είπε κανένας πως όλα θα είναι εύκολα. Η δική μου η γενιά δεν πέρασε τίποτα δύσκολο. Όλες οι άλλες οι γενιές ταλαιπωρήθηκαν. Θα δούμε μωρέ, πιστεύω ότι θα τα ξεπεράσουμε.

Πώς είσαι όταν πέφτεις πολύ;
Δεν γίνομαι «μελόδραμα»! Συνήθως μου βγαίνει σε οργή και νεύρα η κατάθλιψη. Τρώγομαι με τα ρούχα μου και αρχίζω να πρήζω τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν μου κρατά πολύ και προσπαθώ να βγαίνω από αυτό γιατί φοβάμαι τη «βουτιά». Όταν πάω στους άλλους και κλαίγομαι μου λένε «Έλα ρε Σμαράγδα, κόψε τις μαλακίες! Όλα καλά είναι, όλα τα έχεις!». Και κάπως έτσι συνέρχομαι. Ευτυχώς που έχω τους φίλους μου.

Βρέθηκες ποτέ στο δίλημμα να επιλέξεις μεταξύ «σχέσης» και φίλων;
Ποτέ. Προσπαθώ να κρατώ τις ισορροπίες και να μην παραμελώ τους φίλους μου όταν έχω σχέση. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι και δεν τους βάζω σε δεύτερη μοίρα.

Μήπως οι ερωτικές σχέσεις είναι περισσότερο εύθραυστες από τις φιλικές;
Ναι, γιατί υπάρχει το ερωτικό στοιχείο που μπορεί να τελειώσει αύριο. Μέσα στη ζωή σου μπορεί να έχεις τρεις τέσσερις μεγάλες σχέσεις, ενώ έναν κολλητό μπορεί να τον έχεις από την αρχή μέχρι το τέρμα της ζωής σου. Δεν θέλω να έχει ημερομηνία λήξης ο έρωτας, αλλά συχνά βλέπουμε να έχει.

Σε ό,τι αφορά στα ερωτικά σου, πάντα ήσουν σε σχέση ή έχεις ζήσει και περιόδους μεγάλης μοναξιάς;
Όχι, ποτέ δεν έζησα περιόδους μοναξιάς.

Από ανασφάλεια;
Λες; Μπορεί… Δεν ξέρω κιόλας, κάπως γίνεται, μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο και ποτέ δεν είμαι ή δεν μένω μόνη μου. Ποτέ δεν έζησα περίοδο που να μην με ενδιαφέρει κάποιος ή να μην τρέχει κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι συζούσα κιόλας. Έζησα μόνη μου, αλλά πάντα με ενδιέφερε μία σχέση.

Θα προτιμούσες μία απόλυτα επιτυχημένη καριέρα με δόξα και χρήματα ή μία «φυσιολογική» και σταθερή σχέση, η οποία όμως θα σε κρατούσε στην ανωνυμία;
Για μένα η ανωνυμία δεν έχει να κάνει με την καριέρα. Μπορεί να ευχαριστιέσαι τη δουλειά σου, χωρίς να είσαι γνωστός. Θα προτιμούσα να ήμουν ήρεμη και ευτυχισμένη γιατί, θα υπήρχε η περίπτωση να τα έχω όλα αυτά που αναφέρεις και να είμαι δυστυχισμένη. Τα νεύρα μου να ήταν κάγκελο. Θέλω να είμαι ικανοποιημένη με όσα έχω, να μην είμαι άπληστη-και στα λέω τώρα για να τα ακούω κι εγώ! (γελά)

Έτυχε ποτέ να πάθεις κρίση ηλικίας;
Ναι αμέ, από τα 13 μου το παθαίνω. Στα 13 το έπαθα πρώτη φορά. Δεν με νοιάζει το ότι μεγαλώνω ή ότι αύριο θα γεράσω, ότι θα κάνω ρυτίδες και όλα αυτά. Απλά το ότι μία εποχή τελειώνει και ξεκινά μία άλλη. Ας πούμε, με θυμάμαι πολύ έντονα ως παιδί που δεν ήθελα να μεγαλώσω. Ήθελα να μείνω πάντα σε αυτή την ηλικία. Κάτι σαν τον Πίτερ Παν. Δεν ήθελα να πάρω ευθύνες, να γίνω γυναίκα, να αναλάβω το κόστος. Τα παθαίνω αυτά, είναι ασταμάτητες κρίσεις.

Θεωρείς ότι σου έκανε κακό το γεγονός ότι είσαι μοναχοπαίδι;
Πιθανόν ναι. Πάντα ήθελα ένα αδελφάκι και το ζητούσα επίμονα από τους γονείς μου, αλλά εκείνοι δεν μου το έδιναν. Ε, εντάξει, τι να κάνουμε τώρα; Ήμουν πολύ κλειστή, φοβισμένη, όταν μεγάλωσα βαρέθηκα πια και δεν με ενδιέφερε να έχω έναν αδελφό ή αδελφή.

Διάβασε περισσότερα στο Omikron που κυκλοφορεί