Κ. Παπουτσάκη: Μιλάει για το γιο της, Μάξιμο και δηλώνει πως θα ήθελε το δεύτερο παιδί να είναι κορίτσι!

Το θέατρο του «Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού», όπου παίζεται η παράσταση «Annie», συναντάει κανείς την Κατερίνα Παπουτσάκη όταν δεν είναι στο σπίτι της να φροντίζει τον 8 μηνών γιο της, Μάξιμο και τον σύζυγό της, Παναγιώτη Πιλαφά. Πλέον είναι, ολοφάνερα, πιο χαλαρή, πιο ήρεμη, πιο κατασταλαγμένη. “Αισθάνομαι πολύ καλά με τις επιλογές μου. Με τη ζωή μου. Το παιδί είναι κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Και αυτό που μου αρέσει στον Παναγιώτη είναι πως είμαστε δυο άνθρωποι από την ίδια πάστα”, εξηγεί η ηθοποιός στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη. Ακόμα, εξομολογείται την επιθυμία της το δεύτερο μωράκι της να είναι κοριτσάκι ενώ μιλάει και για το άγχος των κιλών και το πως άλλαξε η ζωή της μετά τον ερχομό του γιου.

Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις σε μια παράσταση που έχει παιδιά ως κοινό;
Είναι πολύ ωραίο γιατί είναι διαδραστικό κοινό. Συμμετέχουν, φωνάζουν στους κακούς του έργου, γελούν και κλαίνε όταν η Annie περνά δύσκολα. Είναι απίθανα.

Εσύ, σε ποια σκηνή του έργου είχες συγκινηθεί;
Στην πρώτη σκηνή που η Μόλυ -το πιο μικρό κοριτσάκι- κλαίει και ζητά τη μαμά του. Σου μιλάω για πολύ κλάμα – από την ανάγνωση κιόλας. Είναι που έχω γεννήσει πρόσφατα και όλο αυτό με συγκινεί ακόμα περισσότερο.

Δεν απείχες πάντως από τη δουλειά πολύ καιρό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Τι σκέφτηκες όταν σου πρότειναν αυτό το ρόλο;
Μου άρεσε πολύ. Ήξερα ότι θα ήταν μια πολύ καλή παραγωγή και ένα μιούζικαλ που δεν είχα ξαναπαίξει.

Αλήθεια, με το μωρό και τις παραστάσεις πώς τα συνδυάζεις; Σε αγχώνει που λείπεις; Έχεις λίγες τύψεις;
Ναι, βέβαια! Σκέψου ότι, μετά την παράσταση, τρέχω πανικόβλητη σπίτι για να τον δω. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω ουσιαστική βοήθεια, αφού είναι παρούσες και οι δυο γιαγιάδες. Το σπίτι είναι ένα πάρτι παρέλασης. Και μου αρέσει που ο Μάξιμος μεγαλώνει με αυτή την παρέα, με ανθρώπους που τον αγαπάνε και είναι όλοι εκεί. Και γίνεται και αυτός με τη σειρά του πολύ κοινωνικός.

Είσαι «αγχωτική» μαμά; Καταπιεστική;
Γενικά, είμαι αγχώδης άνθρωπος και υπερπροστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπάω, αλλά ξέρω πώς να το χειριστώ τώρα που έχω γίνει μαμά, γιατί δεν φταίει σε τίποτα το παιδάκι. Όμως, δεν είμαι καταπιεστική. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Έχω θέμα με την καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Θεωρώ ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι η «συνέχεια των γονιών τους», αλλά πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα, ως ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί και ως άνθρωπος, σέβομαι την ύπαρξη του άλλου και τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο έκφρασης. Θέλω ο Μάξιμος να ανοίξει τα δικά του φτερά, χωρίς να τον κρατάμε εμείς πίσω. Δεν θα ήθελα ένα παιδί που να είναι καταπιεσμένο και να φοβάται να ζήσει.

Την τελευταία περίοδο βίωσες πολύ γρήγορα πολλές αλλαγές: ο γάμος, η εγκυμοσύνη. Πρόλαβες να προσαρμοστείς, να αφομοιώσεις αυτές τις καινούριες καταστάσεις;
Το ότι είμαι παντρεμένη δεν το κατάλαβα, είναι απλά μια ταμπέλα. Κι ο γάμος μας ήταν ένα πάρτι. Το παιδί είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ζευγαριού και στη δική μας σχέση ήρθε πολύ γρήγορα. Δεν με φοβίζει, όμως, αυτή η αλλαγή.

Αυτό σημαίνει ότι θα έκανες και δεύτερο;
Θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί, ακόμα και για το ίδιο το παιδί, για να έχει αδελφάκι. Και θα ήθελα να είναι κοριτσάκι!

Ένα παιδί τελικά πόσο σου αλλάζει τη ζωή;
Δεν υπάρχει η παλιά σου ζωή! Όμως δεν μου λείπει. Έχω ζήσει πολύ ξένοιαστα και δόξα τω Θεώ, ήμουν πολύ γεμάτη από διασκέδαση. Όσο περνά τώρα ο καιρός που εμπλέκομαι όλο και περισσότερο συναισθηματικά με το γιο μου, τόσο απομακρύνομαι από την παλιά μου ζωή. Προφανώς όλα αυτά ίσως κάποτε ξαναγυρίσουν, αλλά στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού πρέπει να είσαι εκεί.

Ποιος από τους δυο σας πιστεύεις ότι θα το κακομάθει;
Και οι δυο μας! Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ο κακός δεν το κατάλαβα ποτέ. Θα πεις και «όχι», αλλά σημασία έχει πώς το λες. Ο απότομος τρόπος δεν είναι και ο πιο κατάλληλος.

Είχες αγωνία για τα κιλά σου ως γυναίκα; Να επανέλθει το σώμα σου στην προηγούμενή του κατάσταση;
Ναι, με είχε απασχολήσει -είχα πάρει 15 κιλά στην εγκυμοσύνη- αλλά δεν το πέρασα και τόσο βαριά. Δεν έπαθα υστερίες. Αν ήταν άλλη γυναίκα στη θέση μου, ίσως και να το είχε επιδιώξει περισσότερο. Άλλωστε, τώρα θηλάζω και δεν μπορώ να κάνω δίαιτα.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί