Άννα Βίσση: Να κάτσω και να σκέφτομαι τις δόξες μου και να λέω «δεν είμαι πια νέα»;

Περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, η Άννα Βίσση θεωρείται ένα μουσικό φαινόμενο με συχνές και πολλές αλλαγές πλεύσης. Μια γυναίκα που αναλύθηκε, αγαπήθηκε, κρίθηκε και κατακρίθηκε, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, αποθεώθηκε. Με εκατομμύρια πωλήσεις, χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, χιλιάδες ώρες ραδιοφωνικών μεταδόσεων των τραγουδιών της, 25 προσωπικούς ελληνόφωνους δίσκους και έναν αγγλόφωνο, 23 συμμετοχές, δύο μουσικά DVD, δύο όπερες και άλλη μία, που κάνει πρεμιέρα τις επόμενες μέρες, ένα μιούζικαλ στα Αγγλικά, περισσότερες από 70 υποψηφιότητες και 48 βραβεία. Άραγε να χωράνε όλα αυτά στη λέξη στόχος; Να ήταν αυτός ο δρόμος που ονειρεύτηκε ή ήταν άλλος;

«Ζω τη μοίρα μου… Οτιδήποτε μου έχει συμβεί ούτε το πίεσα, ούτε το σκέφτηκα πολύ. Το ήθελα! Έχω αγωνιστεί στη ζωή μου, αλλά σε εκείνα τα πρώτα βήματα αγωνιζόμουν όχι για να γίνω γνωστή, αλλά για να κάνω το τραγούδι μου καλύτερο, να γίνω εγώ καλύτερη», εξομολογείται στο κυπριακό περιοδικό ΦιλGood και τον Πιερή Παναγή.

Για την ροκ όπερα που θα κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες είπε: «Θεωρώ ότι φέτος ανεβάζουμε ένα συγκλονιστικό έργο. Έχει φοβερή γραφή, ποιητικό λόγο χωρίς απαραίτητη ανάγκη για ρίμα. Αυτά δεν τα λέω με έπαρση, αλλά με περηφάνια και λύτρωση. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου – δεν εννοώ ηλικιακά – αυτό θέλω να κάνω».

«Το ηλικιακό βέβαια έφερε την ανάγκη. Όλα αυτά τα χρόνια άφησα πράγματα πίσω μου… Έχω απελευθερωθεί από ανασφάλειες και αγωνίες. Αυτό το έργο αντιπροσωπεύει το τι κουβαλάω σήμερα και τι ανάγκη έχω. Θέλω να παίξω και να ερμηνεύσω πολύ αληθινά πράγματα, μια ιστορία που απαιτεί ρεαλιστικό παίξιμο και πολύ καλή ερμηνεία», συμπληρώνει.

«Ο Νίκος είχε ετοιμάσει μια άλλη όπερα, όπου πρωταγωνιστής είναι άντρας. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Ήθελα κάτι για μένα και αυτός έψαχνε να βρει μια ιστορία που να είμαι εγώ. Για τον Νίκο, οι “Καμπάνες” είναι ένα έργο για το πώς είμαι τώρα, τι θα ήθελε να ακούσει από μένα σε αυτή τη φάση της ζωής μου, με αυτή την ωριμότητα, το τι του βγάζω ως γυναίκα, σε τι θα ήθελε να με δει που δεν είναι απαραίτητα οι ψηλές νότες και η εντύπωση. Πρόκειται για ένα ουσιαστικό έργο, με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα με τραύματα και έντονη ζωή. Γιατί η Άννα, η ηρωίδα που υποδύομαι, γεννήθηκε με φοβερή προσωπικότητα, αλλά σαν να μην κατάφερε ποτέ να την ξεδιπλώσει, επειδή οτιδήποτε της συνέβαινε ήταν γι’ αυτήν και τον χαρακτήρα της μια κακοποίηση. Με τιμά ένα τέτοιο έργο. Και λαχταρώ να το πραγματοποιήσω, να σταθώ αντάξια απέναντί του και μαζί του», εξηγεί για το έργο και τον ρόλο της.

Τελικά ποια είσαι Άννα; Αν σε έβλεπε εκείνη η 16χρονη πιτσιρίκα του 1973 τι θα έλεγε νομίζεις; “Εξακολουθώ να είμαι μια γυναίκα που θέλει συνεχώς να κάνει κι άλλα πράγματα, κρατώντας την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό της και να θέλει να γίνεται καλύτερη. Καμιά φορά πέφτουν κάτι… παράσιτα που λένε «η Βίσση μεγάλωσε» ή «η Βίσση κάνει την παιδούλα». Δεν με ενδιαφέρουν ούτε μπορώ να σκεφτώ έτσι. Το λογικό για μένα είναι να είμαι υγιής για να μπορώ να παράγω. Τι δηλαδή; Να κάτσω και να σκέφτομαι τις δόξες μου και να λέω «δεν είμαι πια νέα» ή «η φωνή μου δεν πιάνει μέχρι ντο αλλά μέχρι λα»; Ο Αλευράς μου έκανε δώρο ένα κλειδί που γράφει fearless. Αυτό του βγάζω λέει, ότι είμαι ατρόμητη. Και ότι δεν φοβάμαι να ζήσω το φόβο.”