Βίκυ Χατζηβασιλείου: Εξηγεί γιατί τα Χριστούγεννα της προκαλούν το αίσθημα του άγχους

Κλασική Eλληνίδα μανά που μαγειρεύει για τα παιδιά της, φτιάχνει μελομακάρονα τις γιορτές, πιστεύει στο Θεό και βάζει την οικογένειά της πάνω απ’ όλα. «Όταν έφυγε ο μεγάλος γιος μου για σπουδές, το πρώτο τρίμηνο πήγα εφτά φορές στο Μιλάνο» λέει η Βίκυ Χατζηβασιλείου στον Κωνσταντίνο Χάμπαλη και το Tv Μανία κι εξηγεί γιατί τα Χριστούγεννα της προκαλούν το αίσθημα του άγχους.

Πόσο σημαντικό είναι για σας να χαμογελάτε;

Όπως λέει ο Γάλλος συγγραφέας NicolasChamfort«Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε».

Τι σας κάνει λοιπόν να ελπίζετε στις μέρες μας;

Το γεγονός ότι ο ελληνισμός συνεχίζει να αναγεννάτε μέσα από τις στάχτες του. Τουλάχιστον αυτό απέδειξε η ιστορία, κι ελπίζω να καταφέρουμε κι αυτή τη φορά πριν από την πλήρη αποτέφρωσή μας.

Τι αίσθημα σας προκαλούν τα Χριστούγεννα;

Το αίσθημα του άγχους.

Και πού οφείλεται αυτό;

Στο γεγονός ότι έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω για να είναι όλα όμορφα, ζεστά και χαρούμενα για την οικογένειά μου.

Τι ξεχωριστό έχουν για σας αυτές οι γιορτές;

Περιμένω αφίξεις από το εξωτερικό. Τα Χριστούγεννα για μένα είναι γιορτή της επανένωσης.Τα παιδιά επιστρέφουν για τις γιορτές, η οικογένεια σμίγει γύρω από το τραπέζι.

Πιστεύετε στον Άγιο Βασίλη;

Πιστεύω σ’ εκείνη τη δύναμη πουσχεδόν καθημερινά πραγματοποιεί μικρά θαύματα. Όλοι είμαστε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε εν δυνάμει τις δυνατότητες αυτές αλλά δεν το έχουμε αντιληφθεί.

Τι θα του γράφατε, εάν σας ζητούσαν να του στέλνατε ένα γράμμα;

Τι θα του έγραφα, ε; Ότι αρκετά τυραννίστηκε αυτός ο τόπος. Ας στείλει επιτέλους την ηρεμία και την ευημερία που του αρμόζει. Κοντεύουμε εφταετία. Τουλάχιστον, οι περισσότεροι πήραμε το μάθημά μας.Φτάνει, πια.

Εσείς, τι διδαχτήκατε από όλη αυτή την κατάσταση;

Ότι τίποτα δεν είναι δεμένο. Ότι το μέγεθος της ευημερίας, ποτέ δεν ήταν σταθερό. Το υπερεκτιμήσαμε. Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι και με λιγότερα. Γιατί η ευτυχία δεν είναι στα πράγματα.

Από πάντα είχατε αυτή την άποψη; Ότι δηλαδή, «η ευτυχία δεν είναι στα πράγματα»;

Βεβαίως. Σκεφτείτε πόσο υπέροχα κι ευτυχισμένος νιώθει κανείς όταν κολυμπά στην ελληνική θάλασσα, όταν βλέπει το ηλιοβασίλεμα και είναι ερωτευμένος. Ποιο από όλα αυτά έχει αντίτιμο; Κανένα. Αυτά λοιπόν τα υπέρτατα αγαθά ανήκουν σε όλους. Κι αν έχεις μάθει στη ζωή σου να εξαρτάσαι από την ύλη τότε δεν θα ’σαι πάντα ευτυχισμένος. Η ύλη είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες. Ποτέ, δεν τελειώνει αυτό το κυνηγητό. Πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτό το πράγμα και να κοιτάξουμε την ουσία.

Και ποια είναι η ουσία στις μέρες μας;

Να χαμογελάμε και να δημιουργούμε. Μόνο έτσι πηγαίνουμε μπροστά και αναπτυσσόμαστε.

Παρόλα αυτά και η ανάπτυξη, σύμφωνα με τη λογική της ελληνικής κυβέρνησης είναι αναλώσιμη. Με τρανταχτό παράδειγμα την απόφαση για κλείσιμο των καναλιών.

Ήταν ένα επιμέρους μάθημα που έπρεπε να πάρουμε όλοι οι άνθρωποι των media. Δεν παύει όμως από το να ήταν μία αστοχότατη κίνηση της κυβέρνησης. Ένα δείγμα των κακών χειρισμών σε ορισμένα θέματα χωρίς να συνυπολογίσουν τις συνέπειες και τους ανθρώπους που θα κατάληγαν στο δρόμο με τις οικογένειές τους.

Κάνετε συχνά την αυτοκριτική σας;

Δυστυχώς για μένα, καθημερινά

Δυστυχώς, γιατί;

Δεν είναι εύκολο να βάζεις απέναντί σου τον εαυτό σου και να τον κρίνεις. Έχει ένα βαθμό δυσκολίας αυτή η διαδικασία.

Και ποια είναι η άποψή σας για τη Βίκυ Χατζηβασιλείου;

Θα μπορούσα να κάνω και κάτι ακόμη σε όλους τους τομείς.

Ακόμα και τώρα; Που βρίσκεστε στο απόγειο της επιτυχίας σας;

Είναι πολύ σχετική η επιτυχία σε σχέση με τον τρόπο που τη μεταφράζει ο καθένας. Θα θεωρήσω επιτυχημένο τον εαυτό μου όταν στο τέλος της ζωής μου γυρίσω πίσω και πω «οκ, καλά τα κατάφερες». Οπότε, είναι πολύ νωρίς για να με κρίνω.

Είστε αυστηρή με τον εαυτό σας.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που επαναπαύονται. Θέλω, συνεχώς, να δημιουργώ. Αν δεν γνώριζα το τι ήθελα από τη ζωή μου, ίσως να μην κατάφερνα, να πετύχω έστω κι αυτό το λίγο που κατάφερα μέχρι σήμερα.

Αμφιβάλλατε ποτέ για τον εαυτό ή τις ικανότητές σας ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζετε τη ζωή ή τη δουλειά σας;

Καθόλου. Στη δουλειά μου καταθέτω το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτό μου. Κάνω ό,τι μπορώ με την ομάδα μου για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Για μένα είναι περισσότερο είναι εσωτερικά τα ζητήματα μου τα οποία δεν μπορώ να μοιραστώ. Πρόκειται για ζητήματα θεληματικής και εσωτερικής ανάπτυξης. Δεν είναι τόσο απτά και αντιληπτά από το ευρύ κοινό.

Αρκετές φορές μπήκατε στο στόχαστρο των τηλεκριτικών, αντέξατε όμως τη μάχη. Δεν παραδώσατε τα όπλα. Απεναντίας πολεμήσατε.

Δεν μπήκα καν στη διαδικασία της μάχης. Τους άφησα μόνους τους να «πολεμάνε». Έμεινα στα μετόπισθεν κι έκανα τη δουλειά μου. Δεν ξέρω γιατί αυτοί κάνουν μάχη. Ποτέ, δεν το ’χω καταλάβει. Δεν το ψάχνω και θεωρώ ότι πολύ σωστά πράττω. Τώρα αν κάποιος έχει μία άποψη, δικαίωμά του να την εκφράσειόπως επίσης δικαίωμά μου να μην τη διαβάζω και να μην τη λάβω υπόψη μου.

Θεωρείτε λοιπόν ότι ένα αρνητικό σχόλιο για το όνομά σας είναι ένα κλικ περισσότερο γι’ αυτούς που σχολιάζουν αρνητικά την παρουσία σας στο «Πάμε Πακέτο»;

Θεωρώ, πως ναι. Όταν κάποιος είναι εκτεθειμένος σε τόσο μεγάλο κοινό, οτιδήποτε τον αφορά θα κινεί το ενδιαφέρον. Δεν είμαι όμως το κέντρο του κόσμου. Αυτό που συμβαίνει με τους ανθρώπους της τηλεόρασης, που νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου, είναι τεράστιο λάθος. Κάνουμε μία δουλειά όπως όλοι οι άνθρωποι που απλά τυγχάνει να είναι λίγο πιο αναγνωρίσιμη. Δεν είμαστε στο επίκεντρο των πάντων. Ας συνέλθουμε.

Ποια είναι η άποψή σας τότε για τη δημοσιότητα; Αισθάνεστε διάσημη;

Δουλεύω στο χώρο της τηλεόρασης22 χρόνια. Έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά, μόνη μου, δεν είχα ποτέ τη βοήθεια κανενός,καμία πόρτα δεν μου άνοιξε και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Όλα έγιναν και γίνονται τόσο αξιοκρατικά στη ζωή μου που δεν υπάρχει λόγος κάποιος να μεμφθεί ή να απορήσει για την πορεία μου στο χώρο. Δεν είχα ξαφνική επιτυχία ή αποδοχή. Την απόκτησα βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί.

Τι σας πληγώνει περισσότερο από όλα αυτό;

Η αδικία γύρω μου. Κι όχι απαραίτητα η στοχευμένη αδικία.

Πού αποδίδετε την επιτυχία της εκπομπής σας;

Μια κοπέλα, πρόσφατα, σε ένα κατάστημα μου είπε: «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό το δώρο που κάνεις στους γονείς μου. Που κρατάς την καρδιά τους ζωντανή». Αυτό για μένα είναι κορυφαίο. Αυτή είναι η επιτυχία της εκπομπής και ο λόγος για να τη συνεχίσω. Το «Πάμε Πακέτο», συντονίζει τη συχνότητα της αγάπης και του συναισθήματος ενάμιση εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα. Αυτό είναι συγκλονιστικό από μόνο του.

Για πόσο θεωρείτε ότι θα συνεχίσετε να κάνετε αυτού του είδους το πρόγραμμα;

Τα νούμερα δείχνουν, ότι δεν έχει κουράσει κανένα. Εμένα σίγουρα όχι, άρα ελπίζω και τα επόμενα 12 χρόνια να συνεχίσω να κάνω αυτή την εκπομπή.

Υπάρχει η άποψη ότι «ο ανθρώπινος πόνος πουλά. Και πάντα θα πουλά όσο υπάρχουν ιστορίες και άνθρωποι που τολμούν να αποκαλύψουν την αλήθειά τους». Συμμερίζεστε αυτή την τοποθέτηση;

Όλα «πουλάνε». Η αγάπη, ο έρωτας, το σεξ… Εμείς δεν «πουλάμε» τον πόνο. «Πουλάμε» την απαλλαγή από τον πόνο. Αυτό που θέλουμε να βγει από την εκπομπή ως μήνυμα είναι πως για όλα υπάρχουν λύσεις και κάπου υπάρχει ο δρόμος προς τη λύτρωση. Για όλους τους ανθρώπους.

Να περάσουμε και σε κάτι άλλο; Αναπολείτε τα παιδικά σας χρόνια;

Τα μόνα χρόνια που αναπολώ είναι όταν είχα τα παιδιάμου μικρά κι έβλεπα την ελπίδα και το μέλλον μέσα στα μάτια τους. Τώρα δυστυχώς δεν μπορώ να το δω αυτό. Βλέπω μια ασάφεια και μία αβεβαιότητα. Μία αγωνία του τι θα έρθει και το τι θα γίνει. Δυστυχώς μας έχουν καταδικάσει σε εθνική κατάθλιψη.

Τι σας λείπει περισσότερο από εκείνα τα χρόνια;

Η ανεμελιά. Μόνο αυτό μου λείπει.

Φτιάχνετε γλυκά στο σπίτι ή προτιμάτε να ακολουθείτε την τακτική των μοντέρνων γυναικών που ξεμπερδεύουν μ’ ένα κιλό μελομακάρονα, εν όψει εορτών, από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς;

Όλα σπιτικά και φτιαγμένα από τα χεράκια μου. Κάθε χρόνο, παραδοσιακά, μαζί με τα παιδιά, φτιάχνουμε μελομακάρονα, τα οποία κάνουμε και το Πάσχα γιατί τους αρέσουν πάρα πολύ.

Κλασική Ελληνίδα μανά να υποθέσω που είναι προσκολλημένη στα παιδιά της;

Μόνο ένα έχω να σας πω. Όταν έφυγε ο μεγάλος γιος μου για σπουδές, το πρώτο τρίμηνο πήγα εφτά φορές στο Μιλάνο. Όποτε, πολύ κλασική μάνα θα συμπλήρωνα εγώ. Μαγειρεύω φαγητό και τους πηγαίνω, με το που φτάνω στο σπίτι ξαναμαγειρεύω. Γιατί να διαφέρω άλλωστε από τις άλλες μανάδες που έχουν έγνοια τα παιδιά τους που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ό,τι μπορώ κάνω κι εγώ σανμάνα για τα παιδιά μου.

Παρόλη την πίεση της δουλειάς, διαπιστώνω ότι καταφέρνετε να κρατήσετε τις ισορροπίες στο σπίτι.

Όχι απλά καταφέρνω. Για μένα το σπίτι, η οικογένεια και τα παιδιά είναι η πρώτη προτεραιότητά μου. Αυτά καθόρισαν όλη την επαγγελματική διαδρομή μου. Πάθαινα πανικό όποτε ήταν τα παιδιά στο σπίτι κι έπρεπε να λείψω για τα γυρίσματα της εκπομπής. Τώρα που μεγάλωσαν τόλμησα να είμαι πιο χαλαρή και ν’ ασχοληθώ περισσότερο με τα επαγγελματικά μου. Οι ευθύνες της μάνας είναι εσαεί. 365 μέρες τον χρόνο. Από την ώρα που γίνεσαι γονιός, δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Απλά μεταλλάσσει αντικείμενο και μορφή.

Έχετε φίλους;

Φίλους; Αρκετούς.

Είδατε φίλους σας λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια να μεταλλάσσονται σ’ εχθρούς;

Φίλους μου όχι. Γνωστούς, ναι. Οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου, από τότε που ήμουνα σχεδόν μαθήτρια. Οπότε καταλαβαίνετε ότι οι σχέσεις δεν μεταλλάσσονται τόσο εύκολα από την επιτυχία όταν είναι τόσο δεμένες και δυνατές.

Κάνετε πράγματα μαζί;

Πέραν από την οικογένειά μου, που επιστρέφω κάθε εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη για να τους δω, είναι οι φίλες και οι φίλοι μου.

Τι συζητάτε μεταξύ σας;

Τα θέματα μεταλλάσσονται κάθε φορά. Μιλάμε για μία σχέση που ξεπερνά την 20ετία και που με κάποιες από αυτές γίναμε κουμπάρες, κολλητές, είμαστε μαζί στο beachvolley. Συζητάμε για τα αθλητικά, τους τραυματισμούς μας, τα ψυχολογικά, τα οικογενειακά μας.

Σας κάνουν, κριτική;

Πρώτες και καλύτερες. Αλλά πιστεύω ότι είναι παρά πολύ καλές μαζί μου γιατί με αγαπάνε. Δεν έχω ακούσει ποτέ αρνητική κριτική που θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνανε.

Πιστεύετε στο Θεό;

Εννοείται. Και πάρα πολύ, μάλιστα.

Εκκλησία, πηγαίνετε;

Δεν εκκλησιάζομαι τόσο συχνά αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο πολύ πιστεύω. Πιστεύω στο Θεό, ίσως όχι στην εκκλησία. Έχω καντήλι στο σπίτι μου, έχω εικόνες, προσεύχομαι…

Τι ονειρεύεστε όταν τα φώτα κλείνουν, οι «αστραφτερές» τουαλέτες βγαίνουν και κάθεστε στον καναπέ του σπιτιού σας με την οικογένειά σας;

Μόλις τελειώνω την εκπομπή, συνεχίζω να σκέφτομαι την εκπομπή. Είναι τόσο δυνατά κι έντονα τα συναισθήματα που νιώθω εκεί που τα κουβαλάω και στο σπίτι έχοντας βγάλει τα ρούχα, φορέσει κάτι πιο άνετο και τις παντόφλες μου. Δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτό. Γίνομαι κομμάτι της ιστορίαςκαι του δράματος. Κάθε φορά πονάω.