Νάντια Κοντογεώργη: Από το «Παρτάλι» στη «Μουρμούρα»

Φέτος υποδύεται τη Νικολέτα στο επιτυχημένο σίριαλ του Alpha «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» – η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη Βίβιαν απ’ το «Κάτω Παρτάλι», εκεί όπου την πρωτογνωρίσαμε. Η Νάντια Κοντογεώργη άλλαξε και μιλάει στο Down Town Κύπρου για τη ζωή της σήμερα.

Το ευρύ κοινό σε γνώρισε πριν τρία περίπου χρόνια, μέσα από το «Κάτω Παρτάλι». Η «Μουρμούρα» είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα για σένα;

Δεν το βλέπω σαν «στοίχημα». Είναι μια ακόμα απολαυστική δουλειά που μου φτιάχνει τη διάθεση. Θέλω να πω ότι βάζω σε αυτή το χαμόγελο μου και την ενέργειά μου, την ευγνωμοσύνη μου και αφήνομαι στην κοινή μας ενέργεια με τον συμπρωταγωνιστή μου, το Γιώργο Χρυσοστόμου, να με ταξιδέψει. Ο ρόλος μου εδώ δεν έχει καμία σχέση με τη Βίβιαν από το «Κάτω Παρτάλι». Είναι κάτι νέο και χαίρομαι που βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά με αυτούς τους συντελεστές. Αυτό που μου αρέσει στη «Μουρμούρα» είναι ότι έχει να κάνει με την καθημερινότητα. Είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά υπάρχουν κωμικά στοιχεία μέσα.

Τελικά, η μουρμούρα είναι καθαρά γυναικείο «σπορ»;

(γελάει) Είναι «σπορ» που, άμα ξεκινήσεις, δύσκολα σταματάς. Μπορεί να είναι και απολαυστικό γι’ αυτόν που το κάνει, όχι γι’ αυτόν που το δέχεται, αλλά αν μπεις σε αυτό το τριπάκι, τότε δύσκολα βγαίνεις. Σου γίνεται συνήθεια. Δεν είμαι υπέρ της μουρμούρας. Αντιμετωπίζω τα πράγματα με χιούμορ και θετική διάθεση.

Είναι πιο εύκολο για έναν ηθοποιό να μπαίνει σε μία ήδη επιτυχημένη σειρά από το να κάνει μία νέα αρχή;

Όχι, δεν είναι εύκολο. Κάθε χρόνο αλλάζουν οι άνθρωποι, τα σενάρια, η ροή. Τίποτα δεν μένει ακριβώς ίδιο. Προσωπικά, για μένα, είναι μία νέα αρχή. Αλλιώς έβλεπε ο τηλεθεατής τη «Μουρμούρα» στο ξεκίνημά της, πριν από τρία χρόνια, αλλιώς τη βλέπει σήμερα στην τέταρτη σεζόν. Ο κόσμος ταυτίζεται με το κάθε ζευγάρι κι εμείς τώρα αρχίσαμε την… οικογενειακή μας ζωή. Οπότε, να αναμένετε πολλά.

Ποιος είναι ο ορισμός της επιτυχίας για σένα;

Η κοινή χαρά της δημιουργίας με τους συναδέλφους και τους συνεργάτες στο γύρισμα, αλλά και η ευλογία να επικοινωνηθεί με το κοινό. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό για τους ηθοποιούς να δουλεύουν σε καλό κλίμα. Το να κάνεις δεκάωρα γυρίσματα, δίπλα σε ανθρώπους που δεν αισθάνεσαι καλά δίπλα τους, να υπάρχουν προβλήματα, εντάσεις, ανταγωνισμοί – όλο αυτό θα σε κάνει να μην μπορείς να δουλέψεις. Δεν θα απολαμβάνεις τη δουλειά σου. Εμείς απολαμβάνουμε κάθε στιγμή! Κόβουμε το γύρισμα από τα γέλια. Σταματάνε οι τεχνικοί, οι οπερατέρ και γελάμε μόνοι μας. Αν αυτό δεν είναι ευλογία, τι είναι; Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι σε μία τέτοια δουλειά, με αυτό το κλίμα. Αυτός είναι ο ορισμός της επιτυχίας για εμένα.

Έτυχε να είσαι σε κάποια δουλειά που οι συνθήκες να μην ήταν καλές;

Σε κάθε δουλειά θα υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά. Το θέμα είναι αν οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις, σου μεγεθύνουν τα καλά ή τα άσχημα κομμάτια. Σε όλες τις δουλειές κρατάω μόνο το θετικό πρόσημο.

Ανάμεσα στα δύο τι θα επέλεγες; Να σε ξέρουν όλοι ή να είσαι πολύ πλούσια;

Αυτά τα διλήμματα, ακόμα και ως υποθέσεις, είναι πολύ μακριά από τον τρόπο σκέψης μου. Δεν είχα ποτέ στόχο να βγάλω πολλά χρήματα ή να γίνω πολύ γνωστή. Δεν με ενδιέφερε, αν θες. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα δύο είναι, συνήθως, αποτελέσματα μίας επιτυχημένης πορείας, αλλά δεν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, ούτε για τα λεφτά, ούτε για τη δόξα. Δεν είναι στόχος ζωής για μένα. Αν έρθουν, καλώς να ορίσουν – εύχομαι να μπορώ να τα διαχειριστώ όμως. Αν δεν έρθουν, δεν έγινε και κάτι.

Αλήθεια, υπήρξε περίοδος στη ζωή σου που δεν είχες χρήματα ούτε για τα βασικά;

Όχι, δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο.

Ήσουν από τους πρώτους που σταμάτησαν στο «Κάτω Παρτάλι». Ο λόγος ήταν καθαρά και μόνο οικονομικός;

Όχι. Για την ακρίβεια ήταν χρονικός. Ήταν αδύνατον να συνδυαστούν χρονικά οι πρόβες εκείνης της περιόδου στην «Όπερα της πεντάρας», με τα πολύωρα γυρίσματα της σειράς. Δεν γινόταν πρακτικά. Βέβαια, οι εξελίξεις μάς πρόλαβαν και δεν φτάσαμε ποτέ εκεί…

Σε στεναχώρησε που σταμάτησε απότομα η σειρά;

Ε, φυσικά. Μου έδωσε όμως και τόσες πολλές χαρές, οπότε κρατάω αυτές και την ευγνωμοσύνη μου. Δεν γίνεται να ξεχάσω ότι ξυπνούσαμε κάθε μέρα στις πέντε το πρωί για δύο χρόνια. Κάναμε δεκάωρο γύρισμα, φεύγαμε, πηγαίναμε στις παραστάσεις μας, γυρίζαμε σπίτι, διαβάζαμε για την επόμενη και ξανά το ίδιο. Ήταν απίστευτα κουραστικό όλο αυτό αλλά, παράλληλα, υπέροχο. Το αγάπησα πολύ το «Παρτάλι».

Προτιμάς το θέατρο, το μιούζικαλ ή την τηλεόραση και γιατί;

Έχω αγαπήσει όλες τις δουλειές στις οποίες έχω συμμετάσχει και σε κάθε μία από αυτές αγάπησα την ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητά της. Η τηλεόραση, το μιούζικαλ και το θέατρο, έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Ωστόσο, είναι μεγάλες αγάπες.

Πώς εξηγείς την επιτυχία της «Μουρμούρας»; Είναι τα κοινά προβλήματα που έχουμε όλοι στις σχέσεις;

Νομίζω ότι είναι όμορφο να βλέπεις όσα σε προβληματίζουν καθημερινά να αντιμετωπίζονται από άλλους κωμικά. Σε ανακουφίζει και σε λυτρώνει. Ουσιαστικά, λέμε στον κόσμο ότι αντιμετωπίζουμε κάποια θέματα στη σχέση μας, όπως όλοι, αλλά εμείς το κάνουμε πιο κωμικό όλο αυτό. Δεν το δραματοποιούμε. Το διασκεδάζουμε έτσι. Αυτοσαρκαζόμαστε.

Εσύ χρησιμοποιείς το χιούμορ μέσα στις σχέσεις σου;

Πολύ συχνά. Μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι. Το βρίσκω σωτήριο.

Αντέχεις εύκολα τα όποια αρνητικά της συντροφικότητας ή δεν συμβιβάζεσαι;

Δεν βρίσκω αρνητική έννοια τον συμβιβασμό στη ζωή. Είναι επιλογή που δεν σημαίνει μειώνω την επιθυμία ή τον στόχο μου, αλλά επαναπροσδιορίζομαι σε συσχετισμό, άρα εξελίσσομαι.

Ωστόσο, δεν υπάρχουν όρια στον συμβιβασμό; Μέχρι πού φτάνεις;

Υπάρχουν. Σε όλα υπάρχουν όρια. Καθημερινά τα βλέπεις αυτά. Μετράς την αντοχή σου κάθε μέρα, γιατί η κάθε μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Αν νιώθω ότι κάνει τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους καλύτερες και τις εξελίσσει, τότε συμβιβάζομαι. Αλλά ποτέ δεν επιτρέπω να χαθεί η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός μου.

Θεωρείς τον εαυτό σου εύκολη σύντροφο;

Δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες «εύκολος» ή «δύσκολος», ούτε θα σου μιλήσω για τις σχέσεις μου. Νομίζω, όμως, πως όλοι έχουμε ευανάγνωστες και μη πτυχές. Άλλα είναι εύκολα να τα δεις σε μένα κι άλλα όχι. Θέλει προσπάθεια και από τους δύο για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον.

Η ηρωίδα που υποδύεσαι, η Νικολέτα, έχει γίνει πρόσφατα μητέρα. Όμως δεν το βάζει κάτω, διεκδικεί τον σύζυγό της, όπως και την επιστροφή στη δουλειά της. Αυτό θα ήθελες να κάνεις κι εσύ όταν γίνεις μητέρα;

Δεν ξέρω πώς μπορεί να είμαι, αλλά θα σου πω ότι θαυμάζω πολύ τις μητέρες που δεν απορροφώνται απολύτως από το ρόλο αυτό, αλλά αντίθετα κρατούν την ψυχική τους ισορροπία μέσα από τη διατήρηση των ενδιαφερόντων τους, τη δραστηριοποίηση και τη διεκδικητικότητά τους στην επαγγελματική τους ζωή και στην εξέλιξη των σχέσεων τους. Όταν δεν παραιτούνται επειδή έγιναν μητέρες. Γιατί μία γυναίκα, όταν γίνεται μητέρα, δεν παύει να είναι και όλα τα υπόλοιπα που ήταν πριν φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Σε τρομάζει η ισόβια ευθύνη ενός παιδιού;

Δεν με έχει απασχολήσει ακόμα κάτι τέτοιο. Δεν το έχω σκεφτεί καν. Είναι νωρίς νομίζω.

Δεν νιώθεις έτοιμη εννοείς;

Ναι, δεν έχει έρθει ως ανάγκη ακόμα.

Πολλοί άνθρωποι δεν κάνουν οικογένεια δική τους, υποστηρίζοντας πως οι φίλοι τους είναι η οικογένεια που επιλέγουν. Θα σου αρκούσε κάτι τέτοιο;

Δεν ξέρω πού θα με πάει η ζωή. Τι να σου πω… Αυτά θα απαντηθούν στο τέλος!

Ναι, αλλά οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας…

Σίγουρα. Όμως, από την άλλη, δεν ξέρεις ποια ανάγκη θα σου γεννηθεί αύριο και θα κάνεις την τάδε επιλογή. Εγώ αντιμετωπίζω την κάθε μέρα ως κάτι καινούριο και προσπαθώ να εστιάζω στο φως και στη χαρά.