Κώστας Μακεδόνας: Το ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή

Ο Κώστας Μακεδόνας, μιλάει στο κυπριακό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για το ρόλο του κριτή στο «Rising Star» του ΑΝΤ1, για το τραγούδι, το ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή, την οικογένειά του και τα «δώρα» της καθημερινότητάς του.

Ενώ στο παρελθόν σάς είχαν γίνει κι άλλες προτάσεις για να συμμετάσχετε σε κάποιο talent show, εσείς προτιμήσατε το «Rising Star» στον ΑΝΤ1. Ποιος είναι ο λόγος;

Η αλήθεια είναι ότι μου είχαν προτείνει κι άλλες φορές να συμμετέχω, αλλά είχα αρνηθεί. Δεν είναι ότι σνόμπαρα την τηλεόραση κι αυτά τα προγράμματα -αν και, γενικά, δεν παρακολουθώ τηλεόραση, εκτός από ποδοσφαιρικούς αγώνες, ειδήσεις, ενημερωτικές εκπομπές και ταινίες- όμως, ειλικρινά σας μιλάω, δεν είχα τον χρόνο! Πάντα οι χειμώνες μου ήταν πλήρεις και γεμάτοι από δουλειά. Φέτος, όμως, δεν είχα τόσο βεβαρημένο πρόγραμμα και είπα το «ναι». Άσε που πολλοί φίλοι μου, μου έλεγαν «ρε συ, Κώστα, αφού σε καλούνε, γιατί δεν πας;». Είπα να το δοκιμάσω κι έτσι το έκανα. Χαίρομαι που είναι μία τόσο αξιοπρεπής και όμορφη δουλειά!

Φοβηθήκατε το μέγεθος της έκθεσης που προσφέρει η τηλεόραση;

Όχι. Αν και η τηλεόραση έχει την τάση να μεγεθύνει τα πράγματα -το κακό το κάνει χειρότερο και το καλό καλύτερο. Δεν τρόμαξα όμως, γιατί έχω εμφανιστεί αρκετά στην τηλεόραση και ποτέ δεν τη φοβήθηκα. Ό,τι κάνω το κάνω με σεβασμό.

Πριν από το παιχνίδι γνωρίζατε προσωπικά τον Αντώνη Ρέμο και τη Δέσποινα Βανδή;

Τον Αντώνη και τη Δέσποινα τους ήξερα. Είμαστε πολλά χρόνια φίλοι. Μάλιστα τον Αντώνη τον ξέρω από το 1988 και τη Δέσποινα τη γνωρίζω από τα πρώτα της βήματα, στις αρχές του ‘90. Ποτέ δεν έτυχε, ωστόσο, να συνεργαστούμε και να κάνουμε κάποια πράγματα μαζί. Παρόλα αυτά κρατάμε μία πολύ καλή φιλική σχέση.

Φέτος ασκείτε κριτική στους συμμετέχοντες του παιχνιδιού. Όταν, όμως, αντιστρέφονται οι ρόλοι και ο κόσμος ασκεί κριτική σ’ εσάς, τη δέχεστε;

Και τη δέχομαι και την επιζητώ. Πρέπει να σου πω ότι είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Ο χειρότερος! Δεν μου χαρίζομαι σε τίποτα. Θέλω να ακούω την κριτική του άλλου – κυρίως τα αρνητικά. Έτσι βελτιώνομαι. Βέβαια, υπάρχουν και οι εμπαθείς κριτικές. Αλλά είναι γόνιμο να εστιάζεις λίγο και στα αρνητικά, να ψάχνεις τι δεν κάνεις ακόμα καλά και να το διορθώνεις. Ποτέ δεν είχα τον εγωισμό και δεν είπα «ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα…». Από τις αποτυχίες μας, άλλωστε, μαθαίνουμε. Ωραία είναι τα καλά λόγια, τα χαίρομαι. Όμως, πολλές φορές, μας παραπλανούν και μας «μεθάνε». Αποπροσανατολίζουν και σε οδηγούν στο να ξεφύγεις κάπως.

Εσείς, ξεφύγατε ποτέ; Καβαλήσατε το καλάμι;

Όχι, ποτέ. Και νιώθω περήφανος που το κατάφερα – κι αυτό το πιστώνω στον εαυτό μου. Παρότι έκανα πολλά πράγματα μέχρι σήμερα, συνεργάστηκα με όλα τα «ιερά τέρατα» του πενταγράμμου, ποτέ δεν «ξέφυγα» εκτός τροχιάς. Ακόμα συμπεριφέρομαι, όπως στο ξεκίνημα μου.

Ακόμη έχετε το ίδιο άγχος, όπως και τότε, όταν κυκλοφορείτε μία νέα δουλειά;

Ναι, συμβαίνει ακόμη αυτό. Κι όταν είναι να εμφανιστώ, πάντα έχω τρακ. Όπως και τότε δηλαδή. Έχω φίλους από το σχολείο που μου λένε «χαιρόμαστε που έμεινες ο ίδιος και δεν άλλαξες με τον καιρό». Είναι μεγάλο δώρο αυτό!

Από τον χώρο, έχετε φίλους;

Από τον χώρο έχω πολλούς φίλους. Όλους όσους έχουμε δουλέψει μαζί, τους θεωρώ φίλους μου. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ ιδιαίτερα στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη, που είναι δασκάλα και αδελφή μου. Κι αν με ρωτήσεις γιατί δεν βλεπόμαστε συχνά ή καθημερινά με τους συναδέλφους μου, θα σου πω γιατί δεν θέλω όταν βγαίνουμε έξω να μιλάω για δουλειές. Όταν θέλω να διασκεδάσω και να χαλαρώσω, δεν θέλω να μιλήσω για τη δουλειά, τα άγχη και τις δυσκολίες της. Είναι πολλές. Βγαίνεις για να διασκεδάσεις και να ξεφύγεις, όχι για να λες τα ίδια και τα ίδια.

Αν ξεκινούσατε τώρα την πορεία σας, θα ξεκινούσατε μέσα από κάποιο talent show;

Τον καιρό που ξεκινούσα εγώ, υπήρχε μόνο το «Να η ευκαιρία!». Όλοι μου οι φίλοι και οι δικοί μου άνθρωποι, με ωθούσαν να λάβω μέρος. Δεν έκανα το βήμα. Θεωρούσα ότι ήταν πολύ νωρίς για τόσο υπερβολική έκθεση του εαυτού μου. Όταν ξεκινούσα τότε εγώ, υπήρχαν άλλοι τρόποι για να ξεχωρίσει ένας τραγουδιστής. Είχε την ορχήστρα του, έκανε εμφανίσεις κι ευελπιστούσε στο να τον ακούσει κάποιος και να επενδύσει πάνω του. Με εμένα έτσι έγινε. Ήμουν 20 ετών όταν με άκουσε τυχαία μία μέρα ο Σταμάτης Κραουνάκης. Κι αντί να δώσει τα κομμάτια του στους σπουδαίους τραγουδιστές που συνεργαζόταν τότε, τα έδωσε σε μένα που ήμουν εντελώς άγνωστος. Τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές κι οφείλουμε να προχωράμε και να συμβαδίζουμε με την εποχή μας.

Πολλοί συνάδελφοί σας υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που συμμετέχουν στα τηλεοπτικά shows είναι περισσότερο τηλεοπτικά προϊόντα, παρά τραγουδιστές. Τι γνώμη έχετε;

Δεν το πήρα ποτέ με άσχημο μάτι όλο αυτό, ούτε θεωρώ ότι «εκμεταλλεύεται κανείς τα παιδιά», και όλα αυτά που ακούμε συχνά. Λίγο ή πολύ όλοι όσοι εμφανιζόμαστε στην τηλεόραση είμαστε «τηλεοπτικά προϊόντα». Εκ των πραγμάτων. Και τα παιδιά δεν αποτελούν εξαίρεση. Αυτό, όμως, που συμβουλεύω όλα τα νέα παιδιά είναι μόνο ένα πράγμα: τελειώνοντας το παιχνίδι, είτε κερδίσουν τον τίτλο του νικητή είτε όχι, να ξέρουν ότι δεν είναι απολύτως τίποτα, ότι ξεκινάνε από την αρχή. Μην περιμένουν, με λίγη προβολή, να γίνουν ξαφνικά Πάριος, Αλεξίου, Μαρινέλλα, Νταλάρας. Έκαναν απλά ένα μικρό βηματάκι. Τίποτε άλλο. Το μετά έχει σημασία. Το να επενδύσει επάνω τους κάποιος πολύ σημαντικός συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός. Η ευχή μου είναι αυτή. Κάποιος να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς.

Η τύχη σας βοήθησε πιστεύετε;

Σαφώς. Μεγάλος παράγοντας η τύχη. Ήμουν τυχερός την ημέρα που με άκουσε ο Κραουνάκης και με ανέδειξε. Γενικά, αισθάνομαι τυχερός άνθρωπος. Και το γεγονός ότι σώθηκα από το ατύχημα που είχα, με την πτώση του αεροσκάφους, πριν μερικά χρόνια, ήταν τύχη. Όταν συνειδητοποίησα πως έζησα αισθάνθηκα ευγνώμων για την τύχη που είχα μέχρι σήμερα, για την αγάπη που μου χαρίστηκε απλόχερα από τον κόσμο – και από άγνωστους σ’ εμένα ανθρώπους, αλλά και απ’ τους δικούς μου ανθρώπους.

Σήμερα, πραγματοποιείτε πτήσεις;

Σοβαρά μιλάτε; Φυσικά! Αυτή είναι η δουλειά μου, άλλωστε. Δεν ζω μόνο από το τραγούδι.

Μετά το ατύχημα όμως που, παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή σας, δεν είναι παράτολμο το να πετάτε ακόμα; Δεν κάνετε δεύτερες σκέψεις για τα παιδιά και την οικογένειά σας;

Θα σας πω. Όταν ένας ηλεκτρολόγος πάει να βάλει μία πρίζα και τον τινάξει το ρεύμα, εγκαταλείπει τη δουλειά του; Εγώ δεν το βλέπω μόνο σαν δουλειά αυτό που κάνω – το αγαπώ πολύ. Οι συνάδελφοι και φίλοι μου, εκπαιδευτές και πιλότοι, μου λένε ότι έχω μεγαλύτερο ταλέντο εκεί, παρά στο τραγούδι (γελάει).

Πώς καταφέρατε κι έχετε μία τόσο ευτυχισμένη οικογένεια;

Κι αυτό τύχη το ονομάζω. Δεν ξέρω. Πάντα ήθελα να έχω οικογένεια, να κάνω παιδιά. Δεν ήθελα να πορεύομαι μόνος μου. Χαίρομαι, λοιπόν, που ήρθε και το ζω.

Τα παιδιά σας ακούνε τα τραγούδια σας;

Ναι, τα ακούνε. Τα ξέρουν. Όμως ακούνε και τα κομμάτια της εποχής τους. Κυρίως ξένα… Αυτό βοηθάει κι εμένα να ενημερώνομαι για τις νέες τάσεις στη μουσική.

Υπάρχει το καλό ελληνικό τραγούδι πια;

Νομίζω πως υπάρχει. Αν και οι εποχές δεν το ευνοούν και τόσο πολύ.

Πρόσφατα, η Πάολα δήλωσε πως ο Καζαντζίδης «εκμεταλλευόταν τον πόνο και το θέμα της μετανάστευσης, μέσα από τα τραγούδια του». Συμφωνείτε;

Ο Καζαντζίδης είναι ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές που έχουν περάσει ποτέ. Τραγουδούσε για τον πόνο και ο κόσμος ταυτιζόταν μαζί του. Ήταν η εποχή που υπήρχε μεγάλο μεταναστευτικό κύμα και οι συνθέτες πραγματεύονταν με την ξενιτιά. Τι πιο λογικό να δίνουν τα τραγούδια τους στον καλύτερο ερμηνευτή;