Κωνσταντίνος Ασπιώτης στο TLIFE: “Δεν θεωρώ ότι είμαι ένας ταλαντούχος ηθοποιός”

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης δεν πιστεύει ότι είναι ταλαντούχος ηθοποιός. Έχει τη δική του θεωρία πάνω σε αυτό. Παρόλα αυτά έχει ξεχωρίσει ανάμεσα στους ηθοποιούς της γενιάς του και το κοινό τον έχει κατατάξει ως έναν από τους καλύτερους. Σε κάθε του ρόλο, ακόμα κι αν είναι μέσα σε μία παράσταση που δεν έχει ιδιαίτερο κείμενο, εκείνος καταφέρνει να δώσει το δικό του στίγμα. Ίσως γιατί δεν σταματά ποτέ να τον δουλεύει. Γιατί είναι ένας “τεχνίτης” και όχι απλά ένας ηθοποιός!

Φέτος, πρωταγωνιστεί στην παράσταση “7 χρόνια” στο θέατρο Αποθήκη, εκεί όπου τον συνάντησε το TLIFE, λίγο πριν βγει στη σκηνή. Έχοντας τον απόλυτο έλεγχο κάθε στιγμής ακόμα και αυτής στην οποία ο φωτογράφος μας του έδινε οδηγίες για να τον φωτογραφίσει, μας χάρισε μερικές από τις πιο ωραίες του πόζες. Ήξερε πού να σταθεί, πώς να προσεγίσει φακό, πώς να κάνει τη διαδικασία να φαίνεται εύκολη. Ακριβως όπως και αυτή της συνέντευξης που βγήκε αβίαστα, σαν να κάναμε απλά μία κουβέντα. Η ιδιότητα του σκηνοθέτη φαίνεται σα να έχει “ποτίσει” μέσα του. Για αυτό και οι ερωτήσεις μου ξεκίνησαν με αυτή τη διαπίστωση, το γεγονός ότι παρατηρώντας τον ένιωσα ότι “ελέγχει” την κατάσταση.

Η σκηνοθετική εμπειρία σάς βοηθάει ή σας δημιουργεί περισσότερο «άγχος» εφόσον ξέρετε πώς λειτουργεί το όλο πράγμα απ’ έξω;
Μόνο να με βοηθάει μπορεί. Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός, μία φορά στη ζωή του, θα ήταν ωραίο να μπορεί να βγαίνει απ’ έξω και να βλέπει. Πρώτα απ’ όλα για το πώς γίνονται τα πράγματα -δεν είναι τόσο εύκολα- κι επίσης καταλαβαίνει και τη δική του λειτουργία στη σκηνή. Εμένα με βοηθάει γιατί δεν το σκέφτομαι, απλά συμβαίνει. Δεν κάθομαι να σκεφτώ που είναι τα φώτα, απλά συμβαίνει. Μπορώ να έχω μια καλύτερη επιστασία, ένα τρίτο μάτι την ώρα που παίζω αλλά το ζήτημα είναι να μην κοιτάς τα φώτα την ώρα που παίζεις και να αφήνεσαι σε αυτό που συμβαίνει, το ρόλο σου. Νομίζω ότι έχουν γίνει όλα ένα μέσα στο μυαλό μου.

Αν εντοπίσετε κάτι «λάθος», θα το πείτε ότι διαφωνείτε με τον σκηνοθέτη;
Γενικά, είμαι από τους ηθοποιούς που είναι ομιλητικοί, που μιλάνε και λένε ην άποψή τους. Αντιλαμβάνομαι τις παραστάσεις σαν συνεργασία. Με σεβασμό πάντα στην κάθε ιδιότητα, πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο και χρήσιμο να γίνεται. Κι εγώ το ζητάω σαν σκηνοθέτης. Θέλω να ακούσω την άποψη σου κι από εκεί και πέρα εγώ είμαι που θα επιλέξω, σαν σκηνοθέτης, θα πάρω την τελική απόφαση. Εγώ, για το καλό της παράστασης, θα πω μια γνώμη για κάτι. Βέβαια, μιλώντας για τη συγκεκριμένη δουλειά, ο Οδυσσέας είναι τόσο σωστός σε όλα που δεν προλάβαινα να σκεφτώ κάτι λάθος. Οδήγησε το πράγμα πολύ ωραία και πολύ γρήγορα.

Παίρνοντας το ρόλο στα χέρια σας, είχατε σκεφτεί πώς θα εξελιχθεί; Γιατί, πραγματικά, η σκηνοθεσία του έργου είναι πολύ έξυπνη.
Όχι, δεν το είχα φτάσει σε αυτό το τερματιστήρι που το πήγε ο Οδυσσέας, σε καμία περίπτωση. Αυτός δημιούργησε έναν κόσμο από μόνος του. Πήρε ένα κείμενο κι έκανε αυτή τη φάση με τα γραφεία. Κάτι σκέφτηκε, κάτι φαντάστηκε κι αυτό έπρεπε να βρει τη λειτουργία του στην πράξη. Το πως λειτουργεί να είναι οι ηθοποιοί ανάμεσα στις θέσεις των θεατών, πώς πρέπει να γίνει η μιζανπλάς του έργου, αυτά τα βρίσκεις στην πράξη λίγο αλλά πρέπει να έχεις μια ιδέα. Αυτό το είχε ο Οδυσσέας. Εγώ δεν είχα καμία ιδέα για τίποτα.

Το να μπαίνει ο θεατής στο σκηνικό του έργου είναι κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί στο ελληνικό θέατρο. Βλέπετε περίεργες αντιδράσεις από το κοινό; Σας δημιουργεί κάποια ένταση αυτό ή βοηθάει η συγκέντρωση;
Δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου και για την ακρίβεια, δίπλα σου κατά τη διάρκεια της εισαγωγής αλλά και κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είναι μέρος της παράστασης αυτό. Αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη, που όντως κι εγώ δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο, πηγαίνει μαζί, σαν μία γραμμή με την παράσταση. Παίζεις πολύ πιο εύκολα με αυτό που συμβαίνει. Αν για παράδειγμα -το λέω τελείως τεχνικά- πεις κάτι και γίνει μια αντίδραση από κάτω, ένα «αααα» ή ένα γέλιο, μετά δεν μπορείς να πας κατευθείαν παρακάτω. Χρειάζεται να πάρεις μία ανάσα. Φτιάχνουμε την παράταση μαζί με τους θεατές κι αυτό είναι το ωραίο σε αυτή τη συνθήκη.

Κάθε παράσταση, κάθε βράδυ, δεν είναι το ίδιο…
Ποτέ δεν είναι στο θέατρο κάθε βράδυ το ίδιο, έτσι κι αλλιώς. Εγώ δεν το έχω δει αυτό. Είναι κάτι διαφορετικό σε κάθε παράσταση, σε κάθε μέρα, σε κάθε έργο.

Έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο στις μέχρι τώρα αναφορικά με τις αντιδράσεις των θεατών;
Όχι, μόνο αντιδράσεις που γελάμε μετά που τις σκεφτόμαστε. Είναι πολύ κοντά οι θεατές.

Το βλέπετε ότι γίνεται εκείνη την ώρα;
Κυρίως το ακούμε και το βλέπουμε με την περιφερειακή μας όραση. Φυσικά, είναι όλα στο φως. Αλλά το κοινό είναι πολύ σεβαστικό απέναντι σε αυτό που συμβαίνει. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον, επίσης. Κι αυτοί αντιλαμβάνονται ότι είναι μέρος της παράστασης άρα είναι μέχρι ένα σημείο το πού θα τους ξεφύγει κάτι. Δεν κρύβονται στο σκοτάδι της πλατείας ενός θεάτρου.

Η σκηνοθεσία μπορεί να κάνει μια παράσταση επιτυχημένη; Μετράει περισσότερο αυτό, το «δυνατό» κείμενο ή οι καλοί συντελεστές;
Όλα μαζί! Μπορεί ένα πολύ ωραίο κείμενο να έχει μια κακή σκηνοθεσία, ας πούμε -αυτά τα «καλή» και «κακή» είναι λίγο περίεργα σαν ταμπέλες αλλά τέλος πάντως- ή να έχεις ένα πολύ καλό κείμενο και να μην παίζουν καλά οι ηθοποιοί, να μη συμβεί η χημεία. Πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη συγκυρία. Βέβαια, ο σκηνοθέτης είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα γιατί ξεκινάει από το καστ, με το να βρει ηθοποιούς που έχουν χημεία, να δεχτεί ή να επιλέξει ένα έργο που να έχει ένα νόημα στο δικό του μυαλό για να ανέβει ή να έχει μια ανάγνωση που έχει κάτι να πει. Άρα είναι πολύ σημαντικό το τιμόνι. Πολύ πολύ σημαντικό. Μπορεί να έχεις ένα τέλειο καράβι, να είσαι ο καπετάνιος και να το ρίξεις στα βράχια ενώ το καράβι λειτουργεί σούπερ και έχεις και την αφρόκρεμα των… ξέρω γω, Τιτανικός! (γέλια)

Κάνοντας την αντιστοιχία, φαντάζομαι, για να συμφωνήσετε να πάρετε μέρος σε μία δουλειά κοιτάτε όλα αυτά τα στοιχεία. Ή είναι κάτι πιο σημαντικό για εσάς;
Οι ηθοποιοί που παίζουμε μαζί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Μπορεί να επιλέξω να είμαι σε μια δουλειά με ένα κείμενο το οποίο δεν μου αρέσει και τόσο αλλά είναι οι ηθοποιοί που θα ήθελα να παίξω μαζί τους και ξέρω ότι θα «παίξουμε καλή μπάλα». Είναι πολύ σημαντικό για μένα οι συνεργάτες, γενικότερα.

Μια παράσταση πρέπει να δημιουργεί ερωτήματα στον θεατή η να του δίνει απαντήσεις;
Εξαρτάται! Είναι καλό να δημιουργεί ερωτήματα με την έννοια της περιέργειας. Κάτι που γίνεται μπροστά μου, που ακούω και δεν το έχω σκεφτεί. Για εμένα, για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Είναι πολύ ωραίο το να δημιουργηθεί ένα ερώτημα το οποίο όμως εγώ καλούμαι να απαντήσω. Από εκεί και πέρα, δεν βρίσκω και κακό να παίρνεις και κάποιες απαντήσεις για ήδη ανοιχτά ερωτήματά σου. Γίνονται αυτά, συμβαίνουν ταυτόχρονα πιστεύω. Φυσικά δεν μου αρέσουν οι δεικτικές παραστάσεις.

Rocky Horror Show, Κουρδιστό πορτοκάλι, Άμλετ. Ρόλοι που σας έχουν ξεχωρίσει. Ποιος χαρακτήρας σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Και οι τρεις είχαν διαφορετικές δυσκολίες, άλλου τύπου, άλλης υφής. Ήταν πολύ δύσκολα και τα τρία και πάρα πολύ ωραία, δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

Στο Rocky Horror για τους περισσότερους ήσασταν μια αποκάλυψη. Ίσως επειδή ήταν και λίγο ιδιαίτερος σαν ρόλος.
Βοήθησαν πολλά. Βοήθησε αυτό, βοήθησε η σκηνοθεσία, το πώς βγήκε σε μάρκετινγκ όλο αυτό. Βοήθησαν πολλά για να γίνει ένα «cross over», που λένε κι αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό έγινε εκεί, γιατί έγινε εκεί. Δεν είναι ότι μέχρι τότε δεν αντιμετώπιζα άλλους ρόλους με ανάλογη σοβαρότητα απλά «έκατσε η μπίλια». Δεν είναι καθόλου αυτονόητο να γίνει.

Και νιώθω ότι δεν το φοβηθήκατε κιόλας.
Τι να φοβηθώ;!

Σχόλια κι αντιδράσεις.
Αυτά είναι η δουλειά μου. Τη δουλειά μου κάνω. Τα σχόλια και οι αντιδράσεις είναι παντού και πάντα. Φυσικά όταν κάτι φαίνεται, για κάποιο λόγο, περισσότερο ακούς περισσότερα σχόλια και έχει μεγαλύτερες αντιδράσεις ή είναι πιο δημόσιες. Αυτό όμως είναι μέρος της δουλειάς. Είμαι κάποιος που εκτίθεται. Πάντα ήμουν.

Σας αγχώνουν οι κριτικές; Τις διαβάζετε;
Έχω ένα πολύ καλό φίλτρο. Προσπαθώ όταν διαβάζω κάτι να δω σε τι μπορεί να μου κάνει καλό. Αυτό ισχύει και για την καλή και για την κακή κριτική. Είμαι λίγο «τεχνίτης» σε αυτό το πράγμα. Προσπαθώ να φτιάχνω το ρόλο μακριά από την ματαιοδοξία του να με αγαπάνε όλοι. Προτιμώ να φτιάξω σαν επιπλοποιός μια καλή καρέκλα, μια ωραία καρέκλα που θα είναι όμορφη και θα είναι και χρηστική. Θα πρέπει να μπουν τα πόδια εκεί, να μπει η πλάτη εκεί, θα πρέπει να τη λουστράρω, θα πρέπει να τη γυαλίσω και να στην παραδώσω. Και οι κριτικές μπαίνουν σε αυτό το πλαίσιο γενικά όπως και όλες οι αντιδράσεις και τα πάντα. Εγώ πρέπει να γυρίσω και να κάνω πάλι τη δουλειά μου και όχι να ικανοποιήσω την κριτική του τάδε κριτικού αλλάζοντας κάτι επειδή συμφωνώ η δεν συμφωνώ, εν λευκώ. Ούτε την κριτική ενός καλού μου φίλου. Αν διαφωνώ ή αν τη φιλτράρω και δω ότι δεν μου κάνει κάτι στην εξέλιξη της δουλειάς μου ή σε αυτό που ψάχνω, το πετάω στα σκουπίδια με μεγάλη άνεση. Αν δω ότι μπορεί να με βοηθήσει κάπου, το χρησιμοποιώ και ευχαριστώ κιόλας.

Έχετε πει σε συνεντεύξεις ότι τον ρόλο τον κουβαλάτε όλη μέρα στο μυαλό σας. Δεν είναι πολύ κουραστικό αυτό;
Δεν γίνεται να μη κουβαλάς στο μυαλό σου, σε αυτή τη δουλειά τουλάχιστον πηγαίνεις λίγο μαζί. Φεύγεις από το θέατρο και συνεχίζεις σκέφτεσαι: το σημείο αυτό το έχω πάει λάθος, είναι χάλια, την τρέλα μου, τι ωραίο που έγινε αυτό πως θα το επαναλάβω, βρήκα κάτι σήμερα στην παράσταση που δεν το είχα δει μέχρι τώρα. Όπως είναι ζωντανή η διαδικασία της παράστασης, έτσι είναι ζωντανή και η διαδικασία της εξέλιξης του ρόλου μέσα στην παράσταση. Είναι ανοιχτή δουλειά. Δεν τελειώνει, σαν να φτιάχνω τα κορν φλεικς και να τα παραδίδω στο σούπερ μάρκετ.

Εμένα, μου ακούγεται λίγο αγχωτικό αυτό να γυρνάει συνέχεια το μυαλό γύρω από αυτό. Κάποιοι ρόλοι, ας πούμε, έχουν πολύ συγκεκριμένο feeling. Για παράδειγμα, η «τρέλα» που είχε το «Κουρδιστό πορτοκάλι».
Αυτό είναι αυτό που βλέπεις εσύ. Για μένα δεν είναι εύκολη αυτή η «τρέλα» καθημερινά. Πρέπει να το δημιουργείς αυτό το πράγμα. Επίσης, θέλω να σου πω ότι είναι αγχωτικό, για αυτό σου φαίνεται! Για αυτό οι ηθοποιοί είναι ένα από τα επαγγέλματα που πεθαίνουν νωρίτερα. Σε θνησιμότητα ο μέσος όρος είναι πολύ κατεβασμένος. Για αυτό τα ένσημα είναι βαρέα και ανθυγιεινά. Είναι ακόμα Αλέξανδρε;

Απευθύνεται στον Αλέξανδρο Λογοθέτη που βρίσκεται στο διπλανό καμαρίνι και ετοιμάζεται για την παράσταση, που θα ξεκινήσει σε λίγα λεπτά. Εκείνος μας εξηγεί πως οι ηθοποιοί μάλλον έχουν βγει από αυτή την κατηγορία κι ο Κωνσταντίνος σχολιάζει με τη σειρά του: Άκου τώρα!
«Μα με τόσο άγχος;!», θα του πω. «Κι εσένα σου ακούγεται αγχωτικό. Σκέψου να το ζεις κιόλας», μου απαντά και γελάμε όλοι μαζί.

Μου δίνετε την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσατε να κάνετε κάτι άλλο και ότι έχετε φτιαχτεί για αυτό. Ότι ήταν μονόδρομος η υποκριτική. Ήταν;
Δεν ξέρω…Αλήθεια! Έτσι έχει γίνει το πράγμα και έτσι είναι η ζωή μου οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν θα είχα πάει κάπου αλλού πώς θα ήτανε. Μπορεί να έκλινα κάπου αλλού και να είχα βάλει αυτό που έχω σε κάτι άλλο. Μπορεί να είχα γίνει ένας ζωγράφος, Ζωγράφιζα. Ή μπορεί να είχα γίνει ένας εξαιρετικός σερβιτόρος. Μου αρέσει πάρα πολύ!

Το σέρβις; (ρωτάω γελώντας αλλά εκείνος απαντά με απόλυτη σοβαρότητα)
Ναι! Μου αρέσει!

Το έχετε κάνει;
Φυσικά! Δούλευα έξι χρόνια. Οπότε ξέρω τι σου λέω. Και τώρα θα μπορούσα να το κάνω.

Ε, μάλλον τώρα θα σας αναγνώριζαν.
Καλύτερα! Θα έπαιρνα και καλό μπουρμπουάρ. Μπορεί να έβγαινα και λίγο καλύτερα από το θέατρο. Ε, Αλέξανδρε; Κουνάει το κεφάλι. (γέλια)

Είστε από τους ηθοποιούς που έχετε εισπράξει πολύ καλές κριτικές και θεωρείστε από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς σας. Πώς το εισπράττετε αυτό; Το νιώθετε σαν επιβράβευση;
Να μην σου πω ψέματα, λειτουργεί κάπως θετικά στην ψυχολογία αυτό το πράγμα. Εννοείται, όταν αρέσει κάτι που κάνεις είναι κάτι το οποίο είναι πολύ ωραίο να συμβαίνει. Όχι όμως ότι είναι αυτός ο λόγος που το κάνεις. Γιατί εκεί σταματάς να «ρισκάρεις» κι αυτή η δουλειά πρέπει να εμπεριέχει το «ρίσκο». Εγώ μπορεί να έχω έναν εύκολο τρόπο να κάνω κάτι σε εσένα που θα σου αρέσει αλλά αυτό δε μου δίνει το δικαίωμα να «πειραματιστώ». Ο «πειραματισμός» εμπεριέχει το «ρίσκο» γιατί μπορεί να είμαι «κακός» κι εκεί να πάρω κακές κριτικές. Άρα, αυτό πρέπει μέχρι ένα σημείο να το αφήνεις να σε πειράζει, πιστεύω εγώ. Τώρα εντάξει, είμαι καταφερτζής μάλλον (γελάει) και δουλεύω και αρκετά. Δεν μπορώ να αφήσω, ρε παιδί μου, κάτι στην τύχη του οπότε πάνω σε αυτόν τον πειραματισμό, που λέμε, ή στην δουλειά που γίνεται δεν μπορώ να το αφήσω. Πρέπει να το δουλέψω μέχρι να το φτάσω σε ένα αποτέλεσμα το οποίο, για εμένα τουλάχιστον, να είναι αρκετό για να πω, ξέρεις, προς το τα κατάφερα. Μου έχει βγει μέχρι στιγμής αλλά μπορεί και να μη σου βγει.

Σημαντικότερο ρόλο παίζει το πόσο δουλεύεις, τελικά, για να εξελιχθείς ή το ταλέντο;
Το πόσο δουλεύεις για να εξελιχθείς! Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι ένας ταλαντούχος ηθοποιός. Δεν είναι εύκολο. Ταλέντο είναι κάτι που σου είναι εύκολο εκ φύσεως να γίνει χωρίς να χρειάζεται δουλειά. Ξέρω γω, ένα γέλιο. Μπορεί να κάνει ο ηθοποιός ένα γέλιο. Σου λέει ο σκηνοθέτης γέλα και μπορεί να κάνεις εσύ χα, χα, χα. Και μπορεί να το κάνεις τόσο καλά που είναι ταλέντο αυτό το πράγμα. Μπορείς να κάνεις αυτό το ταλέντο, το γέλιο, σε 15 ρόλους ακριβώς το ίδιο. Θέλει δουλειά για να κάνες 15 διαφορετικούς ανθρώπους που γελάνε διαφορετικά (σ.σ. κάνει μερικά διαφορετικά ήδη γέλιου). Αυτό είναι δουλειά, από μόνου του δεν λέει τίποτα. Αν δεν μάθεις να κάνες την καρέκλα , δεν γίνεται τίποτα με το ταλέντο. Και δεν ξέρω αν υπάρχουν τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν πολλά διαφορετικά πράγματα και να μπαίνουν τόσο εύκολα μέσα σε όλα. Η Μέριλ Στριπ, ας πούμε, που κάνει όλα αυτά τα ωραία διαφορετικά πράγματα. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα έτσι που μπορεί να νομίζει ο κόσμος: Α, τι ταλαντούχα η Μέριλ Στριπ… και ο Λογοθέτης (σ.σ. παρενέβη ο ίδιος για να προσθέσει το όνομά του και ο Κωνσταντίνος δεν έχασε την ευκαιρία να συνεχίσει το αστείο)! Όχι, η άλλη έχει παιδευτεί!

Τι θεωρείτε εσείς «επιτυχία» για έναν ηθοποιό; Να κάνει ρόλους που ονειρευότανε, εμπορικούς ρόλους, να έχει πάρει πολλά βραβεία;
Είναι πολύ γενικό αυτό. Για καθέναν η επιτυχία είναι κάτι άλλο ενδεχομένως. Αυτό που νομίζω εγώ και εύχομαι, σε όποιον θέλει να θεωρείται επιτυχημένος… Ένας ηθοποιός είναι επιτυχημένος όταν έχει την ευτυχία να είναι ευτυχισμένος με αυτό που κάνει, όποιο κι αν είναι αυτό. Να είναι ευτυχισμένος με την θεατρική του καθημερινότητα, να μην έχει απωθημένα, να έχει βρει τη χαρά σε αυτό που κάνει. Αυτό είναι, για μένα, επιτυχημένος ηθοποιός. Για τον κόσμο τώρα, μπορεί να είναι πολλά: ο βραβευμένος, ο όμορφος, ο αστείος, αυτός που έχει παίξει Άμλετ, αυτός που έχει κάνει τηλεόραση, αυτός που του γράφουν καλές κριτικές, αυτός που έχει λεφτά, είναι πολλά. Κάποιος δεν έχει παίξει Άμλετ αλλά έχει πολλά λεφτά, δεν είναι επιτυχημένος; Ή αυτό θεωρεί ο κόσμος, το γενικότερο, για το ποιος είναι επιτυχημένος στη δουλειά του: αυτός που έχει βγάλει λεφτά.

Εσείς νιώθετε ευτυχισμένος;
Εγώ νιώθω σε καλή φάση!

Έχετε δηλώσει, ανάμεσα σε άλλα, κάτι πολύ ωραίο: «Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος». Το χάνεται αυτό ποτέ κι αν ναι, πώς το ξαναβρίσκετε;
Συνέχεια το χάνω αλλά επειδή είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος το ξαναβρίσκω. Αυτό είναι όλο το βασανιστήριο.

Το έχετε σαν στάση ζωής να αντιμετωπίζετε τα πράγματα έτσι;
Δεν είναι στάση ζωής, είναι η φύση μου. Δεν ξέρω αν αλλάζει, πώς αλλάζει. Έχω τις στιγμές μου, που πέφτω, που λέω όλα χάλια αλλά μετά υπάρχει κάτι που με σηκώνει και πάω προς το φως. Όσο και να είμαι στο σκοτάδι. Γιατί έτσι ζω. Κάτι υπάρχει που με πάει προς τα κάπου και θέλω να ελπίζω. Θέλω να ελπίζω σε όλες τις δύσκολες συνθήκες. Είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Κάτι σταματάει όταν σταματάει η ελπίδα. Εγώ σταματάω μόνος μου την ελπίδα όταν δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει ή όταν δεν θα σε βγάλει κάπου καλά. Εγκεφαλικά και μόνο.

Αλλαγή σχεδίου δηλαδή.
Μπορείς να το πεις κι έτσι. Κι αυτό είναι αισιόδοξη στάση.

Όνειρα για το μέλλον κάνετε; Τι στόχους και επαγγελματικά σχέδια έχετε;
Δεν έχω στόχους, πολύ συγκεκριμένους για το μέλλον: θέλω να κάνω αυτό. Θέλω να είμαι καλά με τη ζωή μου, τη δουλειά μου. Να περνάω άνετα και οικονομικά εννοώ, που είναι πολύ δύσκολο. Είναι πιο πολύ γύρω γύρω από τις μέρες μας τα σχέδια μου. Θέλω να πηγαίνει καλά η παράσταση «7 χρόνια», να είμαστε έτσι πολύ ωραίοι πάνω στη σκηνή και να θαυμάζουμε ο ένας τον άλλο. Είναι πολύ ωραία συγκυρία να παίζεις με αυτούς τους ηθοποιούς. Να συνεχίσουμε να το πηγαίνουμε έτσι και να το εξελίσσουμε θετικά.
Ξεκινάμε σε λίγες μέρες με τον Νίκο Κουρή στο «Η γυναίκα με τα μαύρα», ένα μυθιστόρημα της Σούζαν Χιλ το οποίο έχει γίνει διασκευή για το θέατρο. Το σκηνοθετεί ο Ορέστης Χανιωτάκης. Πολύ ενδιαφέρον έργο, ενδιαφέρον θρίλερ.
Και ανέβηκε και η μουσική παράσταση της Μαρίζας Ρίζου στο Passport Κεραμεικός που ξεκίνησε με πολύ μεγάλη επιτυχία και είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα που βλέπω και απολαμβάνω κι εγώ πια όταν πάω και κάθομαι στο κοινό.

Έχετε κάνει μαζί κι ένα video clip. Πόσο εύκολο είναι αυτό το «πάντρεμα» μιας παράστασης, μιας μουσικής παράστασης και ένα clip; Μέσα στο δικό μου μυαλό, σκηνοθετικά είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Είναι διαφορετικό το μέσο. Η βάση είναι ίδια. Θέλω να πω μια ιστορία, σαν παραμυθάς. Κάπως έτσι το βλέπω. Οπότε λες το παραμύθι συνολικότερα. Θα φωτίσεις αυτή τη στιγμή, θα βγάλεις προς τα έξω αυτό, θα κρύψεις λίγο αυτό για να το ανακαλύψει ο άλλος. Η βάση είναι ίδια: ένα παραμύθι είναι. Το μέσο είναι άλλο. Το ανακαλύπτεις ή το μαθαίνεις ή το σπουδάζεις. Εγώ δεν είχα την τύχη, τη χαρά να σπουδάσω αυτό το πράγμα γιατί πρώτα απ’ όλα δεν υπήρχε σχολή σκηνοθεσίας στην Ελλάδα και δεν υπάρχει -κάτι τώρα γίνεται, μία προσπάθεια- και δεν υπήρχαν οι πόροι να πάω έξω να το σπουδάσω. Οπότε εμπειρικά το έμαθα, δίπλα στους σκηνοθέτες που καθόμουνα. Κρατούσα τις δικές μου σημειώσεις και ήταν εμπειρική η μαθητεία μου. Η μουσική παράσταση σε σχέση με την θεατρική παράσταση έχει μία, πως να το πω, στην πραγματικότητα πρέπει να φροντίσεις στιγμές. Σαν να φροντίζεις την ιστορία που λες με έναν τρόπο. Έχει φυσικά διαφορές αλλά είναι σαν να έχεις ένα σπονδυλωτό έργο.

Είναι λίγο πιο διασκεδαστικό για σας επειδή εμπεριέχει και το μουσικό κομμάτι;
Έχει μια χαρά όλο αυτό. Είναι και λίγο σαν την παράσταση. Εσύ ακούς ένα τραγούδι και διασκεδάζεις. Μπορεί να ακούσεις το «Μια άλλη ευτυχία» και χαρά! Εγώ, πρώτα απ ‘όλα έχει γίνει πουρές μέσα στο κεφάλι μου, προσπαθώ να το φωτίσω, να το φτιάξω, να σκεφτώ που θα κάθεται η Μαρίζα και με τι θα το φτιάξω τριγύρω. Να έχω στο μυαλό μου 15 τεχνικά που θα πρέπει να συμβούν σε αυτή τη στιγμή και σε κάθε στιγμή. Είμαι τεχνίτης κι εγώ. Δεν είναι τόσο διασκεδαστικό. Υπάρχει μόνο η χαρά του ότι φτιάχνω κάτι. Αυτό είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό από μόνο του. Όπως και στην παράσταση όμως. Θα δεις μια κωμωδία, θα γελάσεις. Για να γίνει αυτό, να υπάρχει το σωστό timing, να φωτιστεί σωστά, να τα πει ο ηθοποιός, να… να… να… έχει δουλειά.

Το ότι τραγουδάει ξυπόλητη είναι δική σας σκηνοθετική οδηγία;
Όχι, είναι δικό της! Εγώ διαφωνούσα πάντα, ήθελα να φοράει γόβες. Η αλήθεια είναι ότι έτσι όπως χορεύει και όπως κάνει στη σκηνή θα ήταν λίγο δύσκολο. Είναι από αυτά που λες, ναι, έχει δίκιο ο καλλιτέχνης αλλά είναι απολύτως δικό της. Θέλει να νιώθει άνετα, θέλει να νιώθει σπίτι της. Ότι έβγαλε τα παπούτσια στο σπίτι της και χορεύει, τραγουδάει πάνω στο χαλί. Για αυτό το κάνει.

Εσείς σαν θεατής στην μουσική παράσταση την απολαμβάνεται ή την βλέπετε με κριτική ματιά και εντοπίζεται «λάθος» πράγματα;
Εντοπίζω λάθη εννοείται. Την πρώτη φορά ειδικά. Έχω ένα μπλοκάκι με σημειώσεις. Μετά τη δεύτερη φορά, το απολαμβάνω περισσότερο. Γιατί κάπως τα πράγματα έχουν δημιουργηθεί για να γίνουν σωστά, τα τεχνικά κυρίως, και γιατί η Μαρίζα είναι τόσο «γατόνι» που στην πραγματικότητα με κάνει να ξεχνάω ότι είμαι σκηνοθέτης. Απλά κάθομαι και απολαμβάνω. Με μία μικρή αγωνία μέσα μου να λειτουργήσουν οι στιγμές αλλά αυτό θα συμβαίνει πάντα όταν ασχολείσαι με κάτι τέτοιο.

Το ότι υπάρχει η οικειότητα σαν βοηθάει να «επιβληθείτε» ή είναι πιο δύσκολο γιατί υπάρχει και από την άλλη μεριά οικειότητα άρα και αντίλογος;
Από την πρώτη στιγμή υπήρχε οικειότητα. Είχαμε μια πάρα πολύ καλή επικοινωνία και από την πρώτη στιγμή έως και αυτήν εδώ υπάρχει ένας μεγάλος σεβασμός από τον καθένα στην ιδιότητα και τη δουλειά του άλλου. Οπότε είναι μία πάρα πολύ καλή, ευτυχής επαγγελματική σχέση.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος

Κράτα το