Αντώνης Καρυστινός: «Δεν είμαι πια μοναχικός»

Ο γοητευτικός προπονητής του «Αστέρα Ραχούλας». Αντώνης Καριστινός συνεχίζει να διατηρεί ένα μυστήριο γύρω από τον εαυτό του, κρατώντας μαγικά τις ισορροπίες ανάμεσα στη δημόσια εικόνα του και στην προσωπική του ζωή, στην οποία επιμένει να μην αναφέρεται ποτέ στις συνεντεύξεις του. Κάνει το ίδιο και αυτή τη φορά στη συνέντευξή που δίνει στον Αλέξανδρο Πρίφτη και το Down Town Κύπρου.

Ο «Αστέρας Ραχούλας» είναι ό,τι καλύτερο έχεις κάνει τηλεοπτικά;

Ναι, ναι. Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Είναι η πιο αγαπημένη μου δουλειά. Μου αρέσει πολύ το θέμα της, το σενάριο, η σκηνοθεσία και όλη η ομάδα. Έχουμε δέσει. Έχουμε κοινό στόχο για το αποτέλεσμα. Το δημιουργικό team είναι ό,τι καλύτερο έχω δει.

Στην τηλεόραση κάνεις ελάχιστες δουλειές, είσαι πολύ επιλεκτικός. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί και ως υπεροψία απέναντι σε αυτό το μέσο. Είσαι σνομπ;

Όχι, δεν είμαι σνομπ. Αλλά, ναι, έχεις δίκιο. Δεν κάνω συχνά τηλεόραση. Η τηλεόραση, όμως, είναι και ο βιοπορισμός μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια που τα θέατρα περνάνε δύσκολα – όπως και η κοινωνία μας. Στην τηλεόραση, όμως, νιώθω ότι έχω υπάρξει πολύ τυχερός με τις δουλειές που έχω κάνει. Ειδικά φέτος. Προσπαθώ να μην αναλώνω τον εαυτό μου και τη δουλειά μου, να μη λέω «ναι» σε όλα και να μην κάνω τα πάντα. Νομίζω ότι κρατάω επιτυχημένα το μέτρο. Τουλάχιστον, στον βαθμό που θέλω εγώ.

Σε φοβίζει η μεγάλη προβολή της τηλεόρασης, ειδικά όταν παρεισφρήσει στην προσωπική σου ζωή;

Αυτό σίγουρα δεν το θέλω. Δεν είναι ότι με φοβίζει, αλλά έχω βρει την ισορροπία. Βρήκα το αντίδοτο. Είμαστε μια πολύ μικρή χώρα. Και γνωστός να γίνεις, σίγουρα δεν είσαι ο Brad Pitt και η Angelina Jolie. Μιλάμε για έναν μικρόκοσμο εδώ. Δεν είναι το Hollywood. Εκεί, οι άνθρωποι βγάζουν λεφτά από την προσωπική τους ζωή, από φωτογραφήσεις, κοινές συνεντεύξεις, ριάλιτι κι όλα αυτά. Εδώ δεν έχει καμία σχέση. Δεν έχω συμβόλαιο με κάποια εταιρία που να μου επιβάλλει να φωτογραφηθώ ή να κάνω μία διαφήμιση με τη σύντροφό μου. Οπότε, όπως έχουν τα πράγματα, δεν έχω ανάγκη να προβάλλω την προσωπική μου ζωή.

Ναι, αλλά εσύ δεν μιλάς καθόλου γι’ αυτήν. Δεν ξέρουμε καν αν έχεις σχέση, αν δεν έχεις…

Είμαι πάρα πολύ καλά, ευτυχισμένος στην προσωπική μου ζωή. Δεν μου λείπει κάτι. Από την άλλη, επειδή ξέρετε όλοι ότι δεν μιλάω γι’ αυτά τα θέματα, δεν με φέρνετε ποτέ σε δύσκολη θέση, ούτε θα με πιέσετε. Είμαι συνεπής στη θέση μου.

Πόσο κοντά στον χαρακτήρα σου είναι ο ρόλος που υποδύεσαι στο θεατρικό «Για μια ανάσα» με την Ελένη Ράντου;

Καθόλου. Είναι ένας τύπος ο οποίος πρεσβεύει το καπιταλιστικό σύστημα, τη διάβρωση της κοινωνίας από τον καταναλωτισμό, την εγωπάθεια, την υπεροψία, τη ματαιοδοξία. Αυτός ο άνθρωπος που παίζω είναι φτιαγμένος από αυτά τα υλικά. Παριστάνω τον διάβολο, ας πούμε. Η Ελένη υποδύεται το ακριβώς αντίθετο. Κι όταν γνωριζόμαστε σε ένα μπαρ κι η βραδιά καταλήγει σε ένα one night stand, απλά κάνω το λάθος να της δώσω χρήματα γιατί την πέρασα για πόρνη. Εγώ στον ρόλο μου πιστεύω ότι όλα έχουν μία τιμή. Η ηρωίδα της Ελένης πιστεύει στο συναίσθημα. Κι έτσι ξεκινάει όλο αυτό που γίνεται στην παράσταση.

Όλοι μας δεν είμαστε ματαιόδοξοι, κι αν έχουμε τη δυνατότητα γινόμαστε υπερκαταναλωτικοί;

Ναι, φυσικά. Μα, στην παράσταση αυτό προσπαθώ να φανερώσω. Και τελικά, έχω κι εγώ τέτοια στοιχεία, παρόλο που σου είπα ότι δεν μοιάζω καθόλου με τον τύπο αυτό. Τώρα που το σκέφτομαι, έχουμε κοινά. Είμαι φιλόδοξος στον βαθμό που μου επιτρέπει να κάνω αυτή τη δουλειά και να την απολαμβάνω. Δεν γίνεται να είσαι κλειστός στον εαυτό σου και να κάνεις αυτό το επάγγελμα. Πρέπει να βγαίνεις και παραέξω. Καταναλωτικός δεν είμαι πια. Δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Τα απαραίτητα παίρνω πάντα. Τόσο όσο, ώστε να μη μιζεριάζω.

Ακόμη κι αυτά τα αρνητικά στοιχεία για τα οποία συζητάμε, δεν είναι απαραίτητα για να επιβιώσει κανείς στη σημερινή κοινωνία; Τελικά, μήπως το «κακό» χρειάζεται στη ζωή μας;

Τι ωραία που τα λες… (γελάμε). Δεν μπορώ να τα καλλιεργήσω, αλλά επειδή ζούμε στη χώρα που ζούμε, έχουμε καπιταλιστικό σύστημα και προσαρμοζόμαστε ανάλογα. Προσπαθώ να παίρνω την ουσία των πραγμάτων, χωρίς να τα καταναλώνω μη κρατώντας το νόημά τους. Συμφωνώ με αυτά που λες – όλοι συναντάμε ανθρώπους που είναι σαν τον ρόλο που παίζω. Η κρίση, έλεγαν όλοι, μας ενώνει. Δεν μας ενώνει τελικά, μας διχάζει. Μας ξεχωρίζει. Ο καθένας είναι πια για την πάρτη του. Όλοι απομονώνονται και κοιτάζουν το τομάρι τους. Αυτό δεν ανατρέπεται εύκολα. Δυστυχώς.

Η παράσταση είναι μία μάχη αξιών. Οι δικές σου αξίες ποιες είναι και πώς προσπαθείς να τις συντηρείς αλώβητες σήμερα;

Θέλω να έχω ελεύθερους ανθρώπους γύρω μου, να μην τους καταπιέζω. Μου αρέσει να πολεμάω γι’ αυτό που πιστεύω, να βοηθάω χωρίς να περιμένω την ανταμοιβή. Επίσης, θα ήθελα να αγαπάμε ανιδιοτελώς. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αλλά, η αγάπη αλλάζει τον άνθρωπο. Τον κάνει καλύτερο.

Είσαι σίγουρος; Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που, αντί να βελτιωθούν με την αγάπη που εισπράττουν, την εκμεταλλεύονται προς όφελός τους και δεν την επιστρέφουν ποτέ.

Δυστυχώς, συμφωνώ μαζί σου. Συμβαίνει κι αυτό. Όλο αυτό που ζούμε μας έκανε να χάσουμε όλες τις βεβαιότητες και τη σιγουριά μας. Τελευταία, έμεινε η διατροφή. Θεωρούμε ότι μπορούμε να κοντρολάρουμε τη διατροφή και το κατά πόσο είναι καλό αυτό που τρώμε. Νέα μόδα τα βιολογικά κλπ. Τελικά, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα. Όλα είναι θέμα marketing. Σήμερα, με ό,τι ζούμε, έχουμε απλά την ευκαιρία να βγούμε παρά έξω και να δούμε τι γίνεται γύρω μας. Είναι η εποχή για ένα restart.

Με τον εαυτό σου τα έχεις βρει; Είσαι καλά;

Δεν έχω κι άλλη επιλογή. Αυτός είμαι. Γελάω πολλές φορές, άλλες μιζεριάζω, χάνω το χιούμορ μου. Άλλες πάλι δεν είμαι τόσο έξυπνος και δεν στέκομαι αντάξια στις περιστάσεις. Κάποιες άλλες λέω πως δεν έχω ταλέντο και κάποιες άλλες με εκπλήσσει ο εαυτός μου. Λέω «πόσο έξυπνος είμαι, πόσο ταλαντούχος» (γελάει). Το παλεύω. Για να είμαι καλά, θέλω και οι γύρω μου να είναι καλά. Δεν μπορώ να είμαι εγώ καλά, χωρίς να είναι και ο διπλανός μου. Μα, και τέλεια να είμαι, όσους στόχους και να βάλω και να τους πετύχω, θα τελειώσει αυτό. Μετά, τι; Αν δεν είναι καλά κι ο διπλανός μου, να μοιραστούμε κάτι, τότε τι γίνεται;

Παραμένεις μοναχικός;

Μία φορά είχα πει στον Σταμάτη Φασουλή, όταν το συζητούσαμε, «τι να κάνω, πρέπει να γελάω. Γεννήθηκα θλιμμένος!». Μετά που το σκεφτόμουν, είδα ότι κάποιοι άνθρωποι είναι «πειραγμένοι» παραπάνω. Δεν είμαστε όλοι χοντρόπετσοι. Δεν είμαι πια μοναχικός. Κάνω παρέα με κόσμο και το απολαμβάνω. Ως παιδί ήμουν πολύ πιο κλειστός χαρακτήρας. Ίσως λίγο αντικοινωνικός.

Έχεις ευκολία στο να εκφράσεις αυτά που νιώθεις;

Όχι, όχι. Μόνο στη δουλειά το καταφέρνω. Προτιμώ να εκφράζομαι με τις πράξεις. Όχι τόσο με τα λόγια.

Και το «σ’ αγαπώ», όμως, πρέπει να λέγεται. Έτσι δεν είναι;

Πρέπει. Όμως είναι τόσα πολλά τα λόγια που γεμίζουν την καθημερινότητά μας… Έχουμε κουράσει τις λέξεις πια εμείς όλοι. Τις χρησιμοποιούμε άνευ λόγου. Δυνατές λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Όμως όταν το νιώθω το λέω.

Έχεις άλλα standards πια από τις γυναίκες, όσο μεγαλώνεις;

Νομίζω ότι τα ίδια μάτια που με γοήτευαν κάποτε, τα ίδια εξακολουθούν και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει το γούστο μου στις γυναίκες. Όσο μεγαλώνω όμως, ναι, ίσως να γίνομαι λίγο πιο αυστηρός και να μη συγχωρώ εύκολα τη φλυαρία και τη βαρεμάρα. Γίνομαι πιο αυστηρός με αυτά που θέλω από τον άλλον.