Πριν λίγες μέρες ηΖωή Λάσκαρη, αγαπημένη “Ζωίτσα” όπως την αποκαλούσαν όλοι έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων σκορπίζοντας τη θλίψη στα αγαπημένα της πρόσωπα. Η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, όμως, δεν είχε μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα. Φίλοι, αγαπημένα πρόσωπα και άνθρωποι που την γνώρισαν μιλούν για εκείνη πάντα με θαυμασμό και με μια αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν της, μάλιστα, το περιοδικό People στο αφιέρωμά του για την “Ζωίτσα” φέρνει στο φως της δημοσιότητας άγνωστες ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Ζωή γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1944 στη Θεσσαλονίκη. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της, συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού, Δημήτρη Κουρουκλή, καθώς δολοφονήθηκε στον Εμφύλιο. “Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον Εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 7 χρόνων. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη “μπαμπάς”, δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη “μαμά”… Δεν έχω θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου, αλλά δεν είχα και φυσιολογικά παιδικά χρόνια” είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου.
Στη μικρή, κοινωνία της Θεσσαλονίκης του ’50 η Ζωή Λάσκαρη είναι το ορφανό. Την ανατροφή της αναλαμβάνουν ο παππούς και η γιαγιά, που τη μεγαλώνουν υπερπροστατευτικά αλλά και αυστηρά. “Η γιαγιά και ο παππούλης μου με λάτρευαν. Και υπήρξαν δύο λατρεμένα άτομα για μένα. Αλλά είχαν άλλη νοοτροπία. Ήταν και οι εποχές διαφορετικές. Με μεγάλωσαν με μια λανθασμένη υπερπροστασία. Μου είπαν ψέματα για το θάνατο της μάνας μου, ενώ εγώ την είδα νεκρή στο σπίτι. Ότι, δήθεν, έφυγε για την Ιταλία. Επί ένα χρόνο μού έστελναν ψεύτικα γράμματα. Κάποια στιγμή, στο σχολείο, μου είπαν: “Ποια μάνα σου στην Ιταλία; Η μάνα σου πέθανε”. Έτρεξα και πήγα και λες ένα χέρι με πήρε και με έβαλε μπροστά από τον τάφο της και είδα τη φωτογραφία της. Γύρισα σπίτι και σπάραζα. “Γιατί μου το κάνατε αυτό;”. Δεν το έκαναν για κακό. Για να με προστατεύσουν. Αλλά με λάθος τρόπο. Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα άτομο μέσα σε γυάλα. Μόλις έρθει σε επαφή με το περιβάλλον, το πρώτο μικρόβιο θα το σκοτώσει”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όμως, η Ζωή δεν μπορούσε να μπει σε γυάλα. “Στα δεκατέσσερά μου τους άκουσα να λένε “να της βρούμε ένα καλό παιδί να την παντρέψουμε, είναι πολύ ζωηρή”. Τότε είπα “τέρμα”.”.
Τα καλλιστεία και η ζωή στις ΗΠΑ
Τους φόβους της για τον πρόωρο γάμο εκμυστηρεύτηκε στο θείο της, αδελφό του πατέρα της, ο οποίος σκέφτηκε πως μια καλή απόδραση για την ήδη αναπτυγμένη έφηβη ανιψιά του, ίσως, ήταν τα καλλιστεία. «Η απόφαση για τα καλλιστεία δεν ήταν δική μου. Ήταν του θείου μου, του αδελφού του πατέρα μου».
Τα καλλιστεία στην Ελλάδα που σταματούσε να ξερογλείφει τις μετεμφυλιακές πληγές της αποκτούσαν δειλά δειλά μια λαμπρή εσάνς, αφήνοντας πίσω στερεότυπα και προκαταλήψεις πως φιλοξενούσε «εύκολα» κορίτσια. Για τα καλλιστεία του 1959, που εκείνη τη χρονιά παρουσίασε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Aπογευματινή γράφει: «Στη φαντασμαγορική χοροεσπερίδα στα Αστέρια της Γλυφάδας εξελέγη Σταρ Ελλάς η 18ετής δεσποινίς Ζωίτσα Κουρούκλη με το ψευδώνυμο “Αμαρυλλίς”. Η Aμαρυλλίς εγεννήθη εις την Θεσσαλονίκην, έχει ύψος 1,68 μ., βάρος 57 κιλά, περίμετρο θώρακος 0,88, μέσης 0,62 και λεκάνης 0,93». Μετά τη στέψη της ακολουθεί ο διαγωνισμός Mις Yφήλιος 1959 στο Λονγκ Μπιτς των ΗΠΑ. Η Λάσκαρη γοητεύεται από την ελευθερία της Καλιφόρνιας και παρατείνει τη διαμονή της για δύο χρόνια, μέχρι που έρχεται ένα γράμμα από την Αθήνα που λέει «δεν είναι 18 χρόνων, αλλά 15,5». Για εκείνη την εμπειρία έχει πει: «Πώς τα έκανα αυτά; Είδες, όταν είσαι νέος; Δεν φοβάσαι τίποτα… Έμεινα, όμως, στην Αμερική δύο χρόνια. Πείσμωσα. Έζησα ωραία: Εμπειρίες, πολλές εμπειρίες. Έκανα την πωλήτρια, έκανα διαφημίσεις για τσιγάρα και άλλα πολλά».
Διάβασε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ