Η σιωπή σου… η δύναμή σου;

Ξέρω, μερικές φορές, θέλεις να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις όλα όσα κρατάς. Να σχολιάσεις, να ξεσπάσεις, να μιλήσεις για όλα εκείνα που σε υποτιμούν, σε στεναχωρούν, σε εκνευρίζουν. Μην τα κρατάς. Μίλα. Τον τρόπο σου πρέπει να φροντίσεις. Να είναι ήρεμος, σαφής και σταθερός, για να μην χάσεις το δίκιο σου. Πάντα πρέπει να επικοινωνείς αυτά που θέλεις, κι αυτά που δεν θέλεις. Διαφορετικά πως θα ξέρει ο άλλος τι θέλεις.

Όμως, κάποιες άλλες φορές η σιωπή είναι χρυσός. Στην αρχή, στη φάση της διεκδίκησης, πάνω σε μια διαφωνία, στο τέλος. Πόσες φορές δεν μετάνιωσες, πόσες δεν είπες ότι έπρεπε να είχες βάλει μια τελεία πιο πριν, πόσες φράσεις δεν ήθελες να πάρεις πίσω.

Το μυστικό είναι η ισορροπία. Η σωστή διαχείριση των λέξεων. Η ευφυία να ξέρεις πότε πρέπει να μιλήσεις και πότε πρέπει να αφήνεις τη σιωπή σου να είναι η απάντησή σου. Αυτή η τελευταία, είναι που προστατεύει την αξιοπρέπειά σου, το κύρος σου και την υστεροφημία σου.

Η σιωπή πάντως συνήθως έχει καλύτερα αποτελέσματα από την ακατάσχετη πολυλογία και τη γλώσσα που πυροβολεί χωρίς όρια. Είναι και γοητευτική. Είναι αυτή που δημιουργεί τα ερωτηματικά και το μυστήριο. Και ναι, περισσότερες φορές μετανιώσεις για κάτι που είπες παρά για κάτι που δεν είπες.