Μεταβατικό αντικείμενο: Η ειδικός εξηγεί τι είναι και πώς να το διαχειριστούν οι γονείς

Αν το μωράκι σου έχει μεγαλώσει ελαφρώς και πλέον βρίσκεστε στη φάση που αρχίζει “ανεξαρτητοποιείται”, ίσως να έχεις προσέξει πως το μικρό σου δείχνει ιδιαίτερη αδυναμία και να προσκολλάται σε ένα προσωπικό του αντικείμενο. Μπορεί να είναι το μαξιλάρι του, ένα κουβερτάκι -γνωστό και ως security blanket- ή κάποιο λούτρινο κουκλάκι. Είναι αυτό το αγαπημένο αντικείμενο, που θέλει οπωσδήποτε να έχει πάντοτε μαζί του (ουαί και κοιμηθεί στο σπίτι της γιαγιάς χωρίς αυτό!) γιατί το κάνει να αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά. Ως πότε, όμως, θα “εξαρτάται”το παιδί συναισθηματικά από το εν λόγω… αξεσουάρ και ποια είναι η στιγμή που θα αρχίσει να ξεπερνά αυτό τον ισχυρό δεσμό που έχει αναπτύξει μαζί του; Η ψυχοπαιδαγωγική σύμβουλος Χρυσούλα Μαυράκη σου δίνει τις απαντήσεις που αναζητάς:

Τα περισσότερα παιδιά στη μεταβρεφική τους ηλικία δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα συγκεκριμένο καθημερινό αντικείμενο, με το οποίο “δένονται” συναισθηματικά και το αποζητούν είτε την ώρα του ύπνου, είτε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ημέρας.

Το αντικείμενο αυτό μπορεί να είναι ένα παιχνίδι, κυρίως με μαλακή υφή, ένα μαξιλάρι ή μια κουβερτούλα και το αποκαλούν με διάφορα ονόματα, όπως “νάνι”, “νανά”, “ναννού” και διάφορα άλλα.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα “μεταβατικό αντικείμενο”, όπως το ονομάζει η επιστήμη, που βοηθά το παιδί να περάσει από το ένα αναπτυξιακό στάδιο στο επόμενο, παρέχοντάς του ασφάλεια και συνέχεια. Αποτελεί ένα σύνδεσμο με τη μητέρα και το στάδιο της απόλυτης σχέσης μαζί της και βοηθά το παιδί να ενταχθεί στο νέο, υπέροχο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του.

Πολλά παιδιά αντιδρούν ακόμη και στο πλύσιμο του αγαπημένους τους αντικειμένου, αφού ακόμη και η μυρωδιά που έχει αποκτήσει τους δημιουργεί αίσθημα οικειότητας, ασφάλειας και σιγουριάς, ανακουφίζοντας κάθε ανησυχία που ενδεχομένως νιώθουν.

Οι γονείς θα πρέπει να σέβονται αυτή την ανάγκη του παιδιού, η οποία είναι παροδική και θα ξεπεραστεί, καθώς το παιδί μεγαλώνει, αποκτά αυτοπεποίθηση και ανεξαρτητοποιείται. Εφόσον και οι γονείς στηρίζουν το παιδί που περνάει αυτή τη φάση, αν δηλαδή το βοηθούν να γίνεται ανεξάρτητο και χειραφετημένο, το “νανά” θα ξεχαστεί σύντομα και θα μοιάζει πλέον άχρηστο και αχρείαστο στο παιδί.

Ωστόσο, αν επιμένουν να το εξαφανίσουν ή να το απομακρύνουν “βίαια” και βεβιασμένα από τη ζωή του μικρού, το παιδί θα ανησυχήσει, θα αγχωθεί και θα αισθάνεται πως το έχει ανάγκη περισσότερο και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, απ’ ό,τι είναι θεωρητικά αναμενόμενο.

Επιμέλεια κειμένου: Νίκη Κλεισούρα