Επιλεκτικοί μπόμπιρες: 4 facts για την επιλεκτική διατροφή των παιδιών που πρέπει να ξέρεις

Όταν όλη η οικογένεια κάθεται στο τραπέζι, πολύ σύντομα ένα (ή και περισσότερα) από τα παιδιά θα ξεκινήσει… πορεία διαμαρτυρίας για το φαγητό που βλέπει στο πιάτο του. Και αυτό από μόνο του είναι ένα fact που ήδη γνωρίζεις ως μητέρα. Άλλωστε, οι μεγαλύτεροι “εμφύλιοι πόλεμοι” που δυστυχώς δεν έχει καταγράψει επίσημα η παγκόσμια ιστορία είναι εκείνοι που έχουν ξεσπάσει πάνω από ένα πιάτο με μπρόκολο/συκώτι/μπάμιες. Βλέπεις, τα παιδιά πολύ συχνά παρουσιάζουν επιλεκτική διατροφική συμπεριφορά, κάτι που κοινώς μεταφράζεται ως “είναι δύσκολα στο φαγητό τους”. Το να προσπαθήσει ο εκάστοτε γονιός να πείσει το μικρό του να διευρύνει το διατροφικό φάσμα του είναι τόσο αυτονόητο, όσο και η σθεναρή αντίσταση που θα προβάλει σε αυτή την πίεση το παιδί. Ωστόσο, επειδή το νόημα και ο σκοπός του κάθε οικογενειακού γεύματος είναι -πέρα από την παροχή τροφής στα παιδιά- η σύνδεση της οικογένειας γύρω από ένα τραπέζι, εκείνο που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να οπλιστούν με υπομονή, να κοντρολάρουν τις υψηλές προσδοκίες τους και να αποδεχθούν το γεγονός πως… η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα!

Και επειδή πολύ συχνά οι γονείς τα βρίσκουν… σκούρα απέναντι στην επιλεκτική διατροφή και τον τρόπο αντιμετώπισής της, ίσως ο πρώτος κανόνας που πρέπει να μάθουν είναι η συγκατάβαση. Και φυσικά η γνωριμία με δυο-τρία facts γύρω από αυτή την συμπεριφορά.

Γι’ αυτό και παρακάτω μπορείς να δεις μερικές πληροφορίες που ενδεχομένως να σε βοηθήσουν…

Fact #1: Η επιλεκτική συμπεριφορά αναπτύσσεται νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζεις
Σύμφωνα με γαλλική έρευνα, οι μητέρες που παρουσίασαν επιλεκτικές διατροφικές συνήθειες κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους είναι πολύ πιθανό να μεταβιβάσουν αυτό το χαρακτηριστικό και στα μωρά τους. Κι αν αυτό σε τρομοκρατεί, τότε μπορώ να σε καθησυχάσω, καθώς δεν έχεις χάσει ακόμα αυτή την μάχη -αν για εννέα μήνες τρεφόσουν μόνο με τηγανιτές πατάτες! Βλέπεις, η κατάλληλη στιγμή κατά την οποία αρχίζουν να διαμορφώνονται οι γευστικές προτιμήσεις των παιδιών είναι εκείνη που εισάγονται οι στερεές τροφές στο διαιτολόγιό τους. Γι’ αυτό και το ιδανικό θα ήταν να τους παρέχεις ένα μεγάλο φάσμα γεύσεων, ώστε να γνωρίσουν από νωρίς τις διαφορετικές εκδοχές του φαγητού και μεγαλώνοντας να υιοθετήσουν πιο ισορροπημένες συνήθειες.

Fact #2: Οι γονείς δεν πρέπει να πιέζουν ή να δωροδοκούν τα παιδιά για το φαγητό τους
Η πρώτη σκέψη κάθε γονέα που αντιμετωπίζει ένα επιλεκτικό στο φαγητό του παιδί είναι να επιμείνει, ώστε το μικρό του να τραφεί σωστά και να αναπτυχθεί ισορροπημένα. Ας το παραδεχτούμε, όμως, ότι η πίεση δεν είναι η σωστή δίοδος, μιας και δημιουργεί μεγαλύτερη αποστροφή στο παιδί, όχι μονάχα για το συγκεκριμένο γεύμα, αλλά για την διαδικασία του φαγητού εν γένει. Σκέψου πως ένα τρομοκρατημένο παιδί, που φοβάται ότι θα του βάλουν τις φωνές, θα κλάψει και θα τσακωθεί γιατί δεν του αρέσει το φαγητό του, μάλλον δεν θα απολαύσει ποτέ την διαδικασία και θα οδηγηθεί με τον καιρό σε ένα ακατάλληλο διατροφικό πρότυπο. Γι’ αυτό και πρέπει να αποφύγεις τις πιεστικές τακτικές και απλώς να… πας με τα νερά του. Στο τέλος, η πείνα θα το “κερδίσει” και θα φάει.

Fact #3: Τα παιδιά δεν χρειάζεται να δοκιμάσουν ό,τι υπάρχει στο πιάτο τους
Κάποιοι γονείς προτιμούν μία λιγότερο παρεμβατική οδό και ζητούν από τα παιδιά τους να φάνε έστω και μια μπουκιά από τα διάφορα περιεχόμενα του πιάτου τους. Αποδεικνύεται, όμως, ότι και αυτή η τακτική έχει τα ίδια αποτελέσματα για το παιδί, μιας και πάλι βιώνει το στρες και την καταπίεση, ανεξάρτητα από την ποσότητα φαγητού που του ζητείται να καταναλώσει. Σύμφωνα με μετρήσεις, ένα παιδί χρειάζεται να “εκτεθεί” έως και 20 φορές σε ένα φαγητό, πριν αποφασίσει να το δοκιμάσει. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να περάσουν μερικοί μήνες, κατά τους οποίους θα το βλέπει στο πιάτο, θα το μυρίσει, ίσως να παίξει με αυτό ή να το ανακατέψει με το πιρούνι του, μέχρι την στιγμή που θα σκεφτεί να το δοκιμάσει πραγματικά. Γι’ αυτό και η υπομονή είναι η μόνη λύση.

Fact #4: Η οικογένεια γύρω από το τραπέζι είναι πιο σημαντική από το φαγητό
Ο σκοπός του οικογενειακού γεύματος είναι να συγκεντρωθεί ολόκληρη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι και να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους τα μέλη. Φυσικά και το φαγητό είναι απαραίτητο, αλλά ο ποιοτικός χρόνος που μοιράζονται οι γονείς με τα παιδιά τους κατά την διάρκεια του φαγητού είναι εξίσου σημαντικό στοιχείο. Αντιδρώντας, όμως, με φωνές, κλάματα και πίεση, τόσο από τους γονείς, όσο και από τα παιδιά, η διαδικασία καταλήγει δυσάρεστη και αποτρέπει τα παιδιά από την συμμετοχή τους σε αυτή. Μήπως, λοιπόν, ο χρόνος που καταναλώνεις πιέζοντας, εκβιάζοντας ή ακόμη και τιμωρώντας το παιδί που δεν τρώει το φαγητό του είναι πολύτιμος χρόνος που πάει χαμένος;