Ο Θοδωρής Μαραντίνης εξομολογείται: «Βίωσα την πρώτη μεγάλη κρίση όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου»

Ο Θοδωρής Μαραντίνης έχει δημιουργήσει μια όμορφη οικογένεια, έχει χτίσει την καριέρα του και έχει μπει δυναμικά στη δεκαετία των 40. Ο frontman των Onirama κάνει με τον Γιώργο Πράτανο την ανασκόπηση των όσων έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια.

Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξής του:

Μιλούσαμε πριν για τη διόγκωση του εγωισμού που φέρνει η επιτυχία, αλλά θα πρέπει να αναφέρουμε και τη διόγκωση που προκαλεί στις φοβίες. Το ένιωσες αυτό;

Ναι, πάνε αυτά πακέτο. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο στη συγκεκριμένη δουλειά. Με βοηθάει πολύ ο παράγοντας «οικογένεια» – δεν είχα στο μυαλό μου αυτή τη διάσταση. Μου χαρίζει ισορροπία, αφού σκέφτομαι πως δεν είναι το παν η επιτυχία και τα χρήματα, ενώ απομυθοποιεί και αυτή την τρέλα που έχει το επάγγελμα. Σκέψου πως με το τέλος μιας εμφάνισης, αργά το βράδυ, δεν μπορώ να πάω κατευθείαν σπίτι, πρέπει πρώτα να βγω από το ένα mood και να μπω στο άλλο.

Προσωπικά, μπαίνοντας στα 40 έπαθα μια κρίση, του τύπου «Πού στέκομαι αυτή τη στιγμή και προς τα πού θέλω να πάω;». Σου συνέβη αυτό;

Ναι. Βρίσκομαι σε αυτή τη φάση που κάνεις μια ανασκόπηση των όσων έχεις ζήσει, αναθεωρείς ιδέες και απόψεις που υποστήριζες για χρόνια. Εξετάζω όσα έχω κάνει σωστά, τα λάθη μου, τι πρέπει να αλλάξω, προβληματίζομαι, βλέπω από άλλη οπτική κάποια θέματα. Ευτυχώς, το περνάω με καλή διάθεση. Στα 40 νιώθεις πως ένας κύκλος ωραίος κλείνει και ανοίγει ένας νέος. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μην επιμένεις να ζεις ξανά στον πρώτο κύκλο, αλλά να προχωρήσεις στον επόμενο. Μέχρι τα 40 υπάρχουν πράγματα που γίνονται δεύτερη φύση, οπότε πρέπει να καταβάλεις σημαντική προσπάθεια για να τα αλλάξεις. Βέβαια, χρονικά βίωσα την πρώτη μεγάλη κρίση όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Ιδίως με τον ερχομό του δεύτερου γιου μου, όπου ήμουν πιο συνειδητοποιημένος, σκεφτόμουν πως πρέπει να αλλάξω όλα όσα μου ήταν πλέον ενοχλητικά. Έφυγα από το εγώ και πήγα στο εμείς. Η όποια τρελή σκέψη εξαφανίστηκε γιατί υπήρχαν τα παιδιά. Ωστόσο, έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα στη χαρά του ερχομού των παιδιών και την ερώτηση «Τι έγινε, δεν έχω πλέον ζωή;». Είναι επειδή είναι άγνωστος αυτός ο νέος ρόλος στον οποίο καλείσαι να ανταποκριθείς.