Γιάννης Στάνκογλου: «Μεγάλωσα κάπως σκληρά»

Το να είσαι τρεις ώρες και είκοσι λεπτά πάνω στη σκηνή δεν είναι εύκολο. Το να είσαι ο Γιάννης Στάνκογλου και να παίζεις κάθε βράδυ τον εμβληματικό Γιούγκερμαν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, γιατί όλα κρίνονται στη λεπτομέρεια. Ο Γιάννης Στάνκογλου αποτελεί έναν πολύ καλό ηθοποιό και έναν πολύ έμπειρο σκηνοθέτη και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Γι’ αυτό μόνο τυχαίο δεν θεωρείται το ότι η παράσταση είναι ήδη sold out μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου. Ο καταξιωμένος ηθοποιός μιλά σε συνέντευξή του στο περιοδικό People και στην Φανή Πλατσατούρα για την οικογένειά του, για τον τρόπο που μεγάλωσε αλλά και για τον γάμο του με την Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν.

Όταν ήσουν παιδί, δεν σου έλεγαν παραμύθια;

Καθόλου. Μου έλεγαν κάποιες ιστορίες που ήταν πολύ ρεαλιστικές, τρομακτικές θα έλεγα. Πράγματα που ήταν της ζωής και είχαν συμβεί στους γονείς μου. Εγώ τις μετέτρεπα σε παραμύθι.

Δεν μεγάλωσες δηλαδή όπως τα περισσότερα παιδιά, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, με ασφάλεια, φροντίδα, φαντασία και παραμύθια;

Τη φαντασία τη βρήκα μόνος μου. Εντελώς μόνος όμως. Μεγάλωσα κάπως σκληρά.

Ήταν σκληροί οι γονείς σου;

Ίσως ήταν οι πιο μαλακοί γονείς που υπάρχουν. Μου έδωσαν πολλή ελευθερία. Απλά δεν ήξεραν να λένε παραμύθια. Ήταν παραμύθι η ζωή τους. Το σκάσανε από τον Έβρο, έφτασαν μαζί στην Αθήνα να δουλέψουν για μια καλύτερη ζωή και το παραμύθι τους ήμουν εγώ, ας πούμε. Ο πρωτότοκος. Μετά ήρθε και η αδελφή μου. That’s the fairy tail.

Ως πατέρας δύο παιδιών σήμερα, είπες την ατάκα «Εγώ δεν θα κάνω στα παιδιά μου ό,τι έκαναν σε μένα οι γονείς μου»;

Λάθη πάντα θα κάνεις, δεν γίνεται αλλιώς, αυτή είναι η ζωή. Αλλά οι γονείς είναι μάστιγα. Το πιστεύω αυτό. Σαν μια αρρώστια πάνω στα παιδιά τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά είναι έξω από εμάς, δεν μας ανήκουν. Και πρέπει να είσαι τρομερά ισορροπημένος άνθρωπος για να αφήσεις ένα παιδί να πετάξει. Εγώ αυτό θέλω να κάνω στα δικά μου. Να τους δώσω την ελευθερία να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη ζωή τους.

Εσύ την είχες αυτή την ελευθερία;

Ναι, αλλά θα ήθελα να είχα δυο γονείς με μόρφωση και παιδεία, που δυστυχώς δεν είχαν. Βέβαια, είδαμε και τα παιδιά που είχαν για γονείς φιλοσόφους και καλούς δημοσιογράφους… Το πρόβλημα με τη διαπαιδαγώγηση είναι γενικό!

Με τη σύζυγό σου υπάρχει κοινή γραμμή στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνετε τα παιδιά;

Σε γενικές γραμμές, το ’χουμε. Αλλά, ξέρεις, η καθημερινότητα είναι ο χειρότερος εχθρός. Πριν από τους γονείς, είναι η καθημερινότητα.

Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την καθημερινότητα και τη ρουτίνα μέσα στο γάμο; Καμιά φορά δεν τεντώνει τις καταστάσεις;

Τεντώνομαι κι εγώ μαζί. (γέλια) Εντάξει, υπάρχουν φορές που λέω πράγματα που δεν ήθελα να πω, γίνομαι ο άνθρωπος που δεν ήθελα να γίνω, αλλά την ίδια στιγμή έχω το γνώθι σ’ αυτόν και ζητάω «συγγνώμη».

Φαντάζομαι, με τα χρόνια γίνονται περισσότεροι και οι συμβιβασμοί, για να κρατηθεί ο γάμος.

Όπως και στις σχέσεις. Για μένα σχέση και γάμος είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν μου λέει τίποτα ο γάμος ως θεσμός. Αυτά είναι παλιομοδίτικα πράγματα. Όπως λέει και ο Γιούγκερμαν, «Αυτά είναι παραμύθια των παλιών». Ωραία, λοιπόν, τα παραμύθια, αλλά θα ’θελα η ίδια η ζωή μου να είναι σαν παραμύθι.

Διάβασε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής.