Ντίνος Καρύδης: Ραγίζει καρδιές η ιστορία για τον συμμαθητή του! “Μεγάλο βάρος στην ψυχή μου”

Αυτές τις μέρες τις γιορτινές μπορεί να περνάμε όμορφα αλλά θυμόμαστε και γιορτές που μας σημάδεψαν είτε λόγω μεγάλης χαράς είτε λόγω νοσταλγίας, είτε λόγω λύπης…

Ο Ντίνος Καρύδης σήμερα μοιράστηκε μαζί μας μια πολύ συγκινητική ιστορία μαζί με την σχολική φωτογραφία πολλά χρόνια πίσω όταν ήταν στην τετάρτη δημοτικού. Παραμονές Πάσχα και τότε δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για φαγητό.

Ο ηθοποιός θυμήθηκε τον συμμαθητή του που μοιράστηκε μαζί του τότε το φτωχικό του κολατσιό… Ένα κομμάτι ψωμί και 4 ελιές. Αυτός ο φίλος δυστυχώς έφυγε από τη ζωή και ο Ντίνος Καρύδης είναι συγκινημένος αφού θεωρεί ότι δεν του “ξεπλήρωσε” ποτέ το τόσο μεγάλο που έκανε τότε εκείνος…

Διάβασε το συγκινητικό κείμενο τους

“Παραμονές Πάσχα. Λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για την Μεγάλη Εβδομάδα. Εγώ, 8 ετών, στην Τετάρτη Δημοτικού. Σαρακοστή, νηστεία. Τις 40 μέρες αυτές, νηστεύαμε από επιλογή. Τις υπόλοιπες, από ανάγκη, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά. Φτώχεια, και των γονέων.
Στο μεγάλο διάλειμμα, το δεύτερο, βγήκα με ένα φιλαράκι μου στην αυλή του σχολείου. Το στομάχι μου “γουργούριζε”, αλλά δεν είχα κάτι να του ρίξω μέσα. Είπα να παίξουμε, αλλά ο συμμαθητής μου με τράβηξε σε μια γωνιά, καθίσαμε και άνοιξε μια μαντήλα που είχε βγάλει από την τσάντα του. Είχε μέσα, μια φέτα ψωμί και τέσσερις ελιές. Έριξα μια κλεφτή ματιά και μετά κάρφωσα το βλέμμα μου στο χώμα. Ξέρετε, τότε είχαμε αξιοπρέπεια, που δεν μας την δίδαξε κανείς με λόγια, αλλά οι γονείς μας με τις πράξεις τους.
Ένιωσα το βλέμμα του συμμαθητή μου. Ένιωσα και το σκούντημα στον ώμο μου. Σήκωσα το κεφάλι και τον κοίταξα στα μάτια. Είχε σπάσει την φέτα του ψωμιόυ στη μέση και μου έδινε το ένα κομμάτι. Και τις δύο ελιές.
Τα πήρα βουβά κι αρχίσαμε κι οι δυο να τρώμε. Ένιωσα μια αλμύρα στο ψωμί αλλά δεν παραξενεύτηκα. Ήξερα ότι ήταν από τα δάκρυα ευγνωμοσύνης για τον μικρό μου φίλο και συμμαθητή.
Και τώρα κλαίω, γιατί ο φίλος μου έχει φύγει, εδώ και καιρό, για το μεγάλο ταξίδι, κι εγώ δεν μπόρεσα να κάνω ποτέ κάτι τόσο μεγάλο γι’ αυτόν, που να πλησιάζει, έστω, την τεράστια πράξη του. Μεγάλο βάρος στην ψυχή μου”!