Για όλους εμάς που οι πανελλήνιες είχαν γεύση… Λόγω Τιμής

Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι. Τα πάντα. Τους γνωρίσαμε πριν από 20 χρόνια. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και Άλκις Κούρκουλος ή αλλιώς Μιχάλης και Μάνος. Μαθητές στην Πάτρα και μια δυνατή φιλία. Μουσικές που ακόμα ηχούν στα αυτιά μου.

Και μια σχέση που δεν αρκέστηκε στις τηλεοράσεις μας. Δραπέτευσε από τη μικρή οθόνη και πήρε σάρκα και οστά και στην πραγματική ζωή. Φίλοι. Είκοσι χρόνια φίλοι. Μέσα από τηλεοπτικές και θεατρικές συνεργασίες, αλλά κυρίως μέσα από την πραγματική ζωή, οι δυο ηθοποιοί, από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς τους, έγιναν αχώριστοι, δέθηκαν, μοιράστηκαν στιγμές, πολλές, χωρίς σενάριο.

Ο Μιχάλης και ο Μάνος του “Λόγω Τιμής” έγιναν ο Κωνσταντίνος και ο Άλκις της πραγματικής ζωής και δημιούργησαν μία πραγματική φιλία, από εκείνες που διαρκούν στο χρόνο και δυναμώνουν. Έχω κι εγώ τέτοιες φιλίες. Τη μετράμε την εικοσαετία. Το χρόνο δεν τον μετράμε πια. Γίναμε οικογένεια. Στα δύσκολα, στα εύκολα. Στα γέλια, στα γλέντια. Στα δάκρυα. Θεμέλια. Σταθερά και βουτηγμένα στα δυνατά καλοκαιρινά -και όχι μόνο- γέλια. Στις αγκαλιές, στα ξενύχτια σε κάποια παραλία με μία FIX Hellas στο χέρι, τη μπύρα που τόσα χρόνια μας ενώνει. Στις λέξεις, στις εξομολογήσεις, στα πειράγματα, στα ουσιαστικά, στα ανούσια. Σε όλα. Μαζί. Κλασικές αξίες πια. Αδιαπραγμάτευτες. Γιατί οι δυνατές φιλίες, είναι FIX!

Με καυγάδες. Ναι. Γιατί όχι; Καμία σχέση δεν την έκανε δυνατή η μονοτονία. Βάλε σε μια ζυγαριά τα αρνητικά με τα θετικά, ισορρόπησε και έχεις αυτό το σπάνιο δώρο. Το δέσιμο που δεν πτοείται από τις διαμάχες. Το συναίσθημα που δεν αλλοιώνεται από τις διαφωνίες. Τα θυμάσαι μετά και γελάς. Και δένεσαι βαθύτερα. Σαν τον Μιχάλη και το Μάνο. Λόγω Τιμής. Σαν τον Κωνσταντίνο και τον Άλκι. Σαν και μένα. Σαν και σένα. Στην υγειά όλων εκείνων των στιγμών που σηκώσαμε τις FIX Hellas στον αέρα και τις τσουγκρίσαμε, πάντα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Πάντα αναπολώντας αναμνήσεις από τα παλιά.

Fix-αρισμένο ραντεβού εδώ και χρόνια. Καλοκαιρινά βράδια. Δροσερές γουλιές. Ατελείωτες προτάσεις. Εξομολογήσεις. Γέλια. Αναμνήσεις. Διαχρονική χημεία. Σαν και αυτή που έρχεται ξανά στις τηλεοράσεις μας. Για να θυμηθούμε εμείς. Για να μάθουν όσοι δεν ξέρουν. Λόγω Τιμής. Η φιλία είναι το πολυτιμότερο δώρο. Στην υγειά μας!

Θυμάσαι; Μήπως έδινες κι εσύ Πανελλήνιες μαζί τους το μακρινό 1996; Κρατάς επαφές με εκείνους, με όσους μοιραζόσασταν το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι τότε; Να τα ξαναπούμε με μια μπύρα. FIX. Στην υγειά μας. Στα πρωινά καρδιοχτύπια. Στα αγχωμένα βλέμματα. Στο τότε. Στο τώρα. Στα παιδιά που τώρα δίνουν Πανελλήνιες. Και στα παιδιά που τώρα θα εμπνεύσει η φιλία του Κωνσταντίνου και του Άλκι, ώστε να μην χαθούν με το πέρασμα του χρόνου.

Κι ας μην τα λέτε κάθε μέρα. Οι φιλίες δεν χτίζονται σε χρονοδιαγράμματα. Οι φιλίες ριζώνουν με τις στιγμές. Τις όποιες. Τις όσες. Οι άνθρωποι δένονται με μια κρύα μπύρα. Σε μια ταβέρνα. Βράδυ καλοκαιριού.

Ναι. Οι δυνατές φιλίες… είναι FIX! Όπως του Άλκι και του Κωνσταντίνου… Όπως η δική μου και του κολλητού μου που μετράει εικοσαετία. Και ο χρόνος σταμάτησε να μετράει. Τι κι αν μεγαλώσαμε; Ωριμάσαμε. Τι κι αν προστέθηκαν μερικές ρυτίδες; Είναι από τα γέλια. Από τις εμπερίες, από τη ζωή που πέρασε και άγγιξε τις καρδιές μας. Γιατί ακόμα κι αν αλλάξει η εμφάνιση, η καρδιά μένει πάντα ίδια… Σαν την αυθεντική γεύση της FIX που την απολαμβάνουμε σε κάθε μάζωξη, σε κάθε τραπέζι, σε κάθε γιορτή. Και ενωνόμαστε και πάλι. Είμαστε και πάλι η παρέα του τότε. Στο σήμερα. Πιο ώριμοι από ποτέ. Πιο ενωμένοι από ποτέ. Πιο FIX από ποτέ.