Νένα Μεντή: Η εξομολόγηση για το θέατρο, τις αηδίες στην τηλεόραση και την καθημερινότητά της

Η Νένα Μεντή αποτελεί μία από τις πιο αξιόλογες και σημαντικές ηθοποιούς της χώρας μας, που μετρά δεκάδες επιτυχίες τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Σε ένα διάλειμμα από τις παραστάσεις της στο θέατρο Χώρα, η ταλαντούχα ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό People και την δημοσιογράφο Φανή Πλατσατούρα για το θέατρο του σήμερα, τις κακές στιγμές της στην τηλεόραση, αλλά και την καθημερινότητα με την οικογένειά της.

– Στο θέατρο πώς είναι τα πράγματα, σήμερα;
Πάρα πολλές παραστάσεις. Και κάποιος κόσμος που αγαπάει το θέατρο, τι να πάει να πρωτοδεί; 1.400 παραστάσεις τον φετινό χειμώνα! Αμέτρητοι ηθοποιοί, αμέτρητοι σκηνοθέτες, κάθε χρόνο, πού να πάνε όλοι αυτοί; Εκτός αν οι ηθοποιοί έχουν χρήματα από την οικογένειά τους ή έχουν κερδίσει το λαχείο. Και δεν τραβούν κανένα ζόρι αν δεν γίνουν διάσημοι. Οπότε έτσι, κάνουν ένα θέατρο μέσα στο σπίτι τους, καλούν και δέκα φίλους και νομίζουν ότι εκφράζονται. Δεν είναι όμως, αυτό το θέατρο.

– Τι είναι για εσάς το θέατρο;

Μια αχάριστη Τέχνη αλλά και πολύ σπουδαία! Παίζεις ένα παιχνίδι μέχρι τα γεράματα. Με ανησυχία, αγωνία, προστριβές αλλά και με τεράστια ηδονή. Η στιγμή που ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή είναι μια στιγμή δημιουργίας, ακόμη και αν δεν είσαι σπουδαίος ηθοποιός.

– Την φοβηθήκατε την σκηνή;

Εγώ ποτέ! Από μικρό παιδί την αντιμετώπισα σαν να ήταν το σπίτι μου. Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται. Ο φόβος είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αν δεν έχεις πάρει δύναμη και πίστη στον εαυτό σου από το σπίτι σου, την έβαψες! Μετά όλα είναι αδιέξοδα. Όποια αυτοπεποίθηση και αν αποκτήσεις αργότερα με τη δουλειά σου, όσο πετυχημένος και αν γίνεις, δεν θα έχεις σταθερά θεμέλια. Πρέπει από μικρό παιδί να ξέρεις ότι αξίζεις. Ότι αξίζεις όσο και οι άλλοι, έτσι;

– Ακούγατε συχνά το «μπράβο» ως παιδί;

Βέβαια! Από τον πατέρα μου και τη μάνα μου. Αυτό το «μπράβο, προχώρα». Δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε μια πάρα πολύ δύσκολη και ιδιαίτερη δουλειά. Έχει φθορά το επάγγελμά μας και ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα απαξιωμένο, χρόνια τώρα.

– Έχει όμως και κάτι τσιγγάνικο, κάτι ωραία ελεύθερο…

Έχει, ειδικά οι περιοδείες. «Παίρνω τα κουρέλια μου και πάω», ένα πράγμα. Τις λατρεύω, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη ηθοποιός που να έχει κάνει τόσες περιοδείες όσες έχω κάνει εγώ. Έχω παίξει σε καφενεία, βαμβακοαποθήκες, πλατείες χωριών, όπου μπορείς να φανταστείς.

– Και έχετε καταφέρει να χτίσετε ένα κοινό που σας ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια . Δύσκολο αυτό…

Δύσκολο, ναι! Έχουν καταλάβει πως αγαπάω αυτό που κάνω, πως με συγκινεί και πιστεύω πως συγκινεί και εκείνους. Και δεν το λέω με έπαρση αυτό, το λέω με αυτογνωσία. Δεν είμαι εγώ αλλιώτικη από αυτούς.

– Νιώσατε ποτέ να προδίδετε αυτή την εμπιστοσύνη τους;

Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής έκανα και πράγματα που δεν μου άρεσαν, όχι τόσο στο θέατρο αλλά ιδίως στην τηλεόραση. Γλυκάθηκα κι εγώ με το χρήμα γιατί έχω περάσει πολύ δύσκολα στη ζωή μου. Δεν είχαμε οικονομική άνεση στο σπίτι. Καμιά φορά πιάνουμε την κουβέντα με τους θεατές στο καμαρίνι, τους λέω «έχω κάνει αηδίες στην τηλεόραση» και μου απαντάνε πως «δεν τα θυμόμαστε αυτά, θυμόμαστε μόνο τα καλά σας».

– Τα ξορκίσατε με κάποιον τρόπο εσείς η ίδια…

Και αυτοί! Γιατί με αγαπάνε! Και αυτό είναι ανεκτίμητο! Είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχω καταφέρει στη ζωή μου. Και ούτε το περίμενα ότι θα μου συμβεί γιατί δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Ειδικά στα νιάτα μου, ήμουν απόλυτη και ξινή. Με τα χρόνια μαλάκωσα, όταν κατάλαβα ότι οφείλεις να είσαι γενναιόδωρος, πρώτα με εσένα την ίδια. Ύστερα, έκανα και την κόρη μου. Αλλάζουν οι ισορροπίες με το παιδί, ωριμάζει το μυαλό.

– Μια γυναίκα ηθοποιός μπορεί να είναι καλή μητέρα; Πάντα το είχα απορία αυτό…

Η καλύτερη! Γιατί ξέρει από παιχνίδι! Που να δεις τώρα, που έχω και έναν εγγονό 15 μηνών. Έχω πάθει τρέλα μαζί του, δεν υπάρχει αυτή η ευτυχία.

– Ισχύει αυτό που λένε πως «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου»;

Εκατόν δύο φορές! Είναι άλλο πράγμα να είσαι γιαγιά. Γιατί έχεις κάνει τη διαδρομή σου και έχεις άλλη ωριμότητα. Ξέρεις πια, τι σκατά είναι η ζωή. Και τι ωραία συγχρόνως!

– Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος, πετάει από πάνω του τα περιττά;
Όχι, όλοι! Βλέπω άλλους γύρω μου που τα κρατούν σαν κόρες οφθαλμού. Είναι θέμα ανθρώπου. Εγώ θέλω να κρατάω τα απαραίτητα, δεν χρειάζονται τα άλλα. Ούτε τα πολλά λεφτά χρειάζονται. Αρκεί να περνάς αξιοπρεπώς, να μην ζορίζεσαι σε πράγματα πολύ βασικά όπως να πληρώσεις τους λογαριασμούς ή να πας μια εκδρομή.

– Πάτε συχνά εκδρομές;

Με την παράσταση που κάνω τώρα, τη «Μαρίκα» στο θέατρο Χώρα, δεν έχω χρόνο για τίποτα. Αλλά μου αρέσουν οι εκδρομές. Η Φύση και το Βουνό! Έχω ένα σπίτι στη Σύρο και τα καλοκαίρια πάω εκεί και κάθομαι. Στην Αθήνα, θα δω τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα σινεμά. Μόνη μου ή με τον άνδρα μου. Και μετά θα πάμε στο ταβερνείο να φάμε. Αυτή είναι η μεγάλη απόλαυση και διασκέδαση για μένα! Και κάποιοι φίλοι που μπορούμε να πούμε δυο κουβέντες και να γελάσουμε λίγο.

– Ίσως παίζει κάποιο ρόλο και η φήμη του δύσκολου ανθρώπου που λέγαμε πριν πως σας συνοδεύει την οποία βέβαια, υπερασπίζεστε.
Είμαι δύσκολη, ισχύει, αλλά δεν έχω ελαττώματα που να απεχθάνομαι πάνω μου. Δεν σκέφτομαι αρνητικά, δεν είμαι μίζερη ή γκρινιάρα. Μακριά από μένα αυτά. Μέσα στο χιούμορ και την πλάκα είμαι απλώς, έχω τις αρχές μου όπως λέγαμε πριν. Ίσως γι΄ αυτό και δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ τα πρώτα χρόνια της θεατρικής μου ζωής. Και στα 33, το παράτησα το θέατρο για πέντε χρόνια!

– Την περίοδο που αποφασίσατε να απέχετε από το θέατρο, ασχολούσασταν με κάτι άλλο επαγγελματικά;

Είχα ανοίξει ένα μαγαζί με αντίκες στο Πόρτο Χέλι. Μια κουλτουρομπουτίκ μαζί με τον άνδρα μου.

– Ήσασταν καλή πωλήτρια;

Περισσότερο προς το τεμπέλα έκλεινα. Δηλαδή έμπαινε πελάτης στο μαγαζί και δεν πήγαινα να τον πείσω να αγοράσει. Άραζα και περίμενα. Ήμουν μαγαζατόρισσα πολυτελείας. Πήγαμε καλά, παρόλα αυτά. Είχαμε καλό και ψαγμένο εμπόρευμα.

– Είπατε πριν πως δεν επενδύσατε στο να κάνετε σουξέ. Αυτό που λέμε «η μεγάλη, σαρωτική επιτυχία» πότε ήρθε στην περίπτωσή σας;
Στα 60 μου! Τόσο ήμουν όταν έκανα την «Ευτυχία» στο θέατρο. Ήταν ό,τι πιο συγκινητικό έχω βιώσει επαγγελματικά. Αυτό -και το λέω με πλήρη γνώση- δεν έχει ξαναγίνει στον τόπο. Να παιχτεί ένας μονόλογος για 760 παραστάσεις, να την έχουμε πάει πέντε φορές σε κάθε πόλη εκτός Αθηνών, να έρχεται κόσμος να την δει ακόμη και 14 φορές, πληρώνοντας κανονικά εισιτήριο και να με ρωτάνε πότε θα ξαναπαίξω την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου; Πρωτόγνωρα πράγματα!

– Αποτυχίες έχετε κάνει;

Δεν μου αρέσει η λέξη αυτή. Πιο παλιά μπορεί να έχω κάνει αλλά ούτε τις θυμάμαι. Όπως δεν θυμάμαι και τις επιτυχίες. Τα τελευταία χρόνια της θεατρικής μου ζωής είναι αυτά που έχουν «γραφτεί» μέσα μου γιατί είναι χρόνια σημαδιακά. Και μένω σ΄ αυτά. Πιο πριν, ήμουν ακόμη μία επαγγελματίας ηθοποιός που πήγαινε και έκανε καλά τη δουλειά της. Έπαιρνα και τον καλό μου μισθό και τελείωνε εκεί το πράγμα. Πάντα βέβαια, φρόντιζα να μην πηγαίνω να ξευτιλίζομαι παίζοντας σε έργα που θα με εκθέτανε. Αυτό όχι, δεν το έχω κάνει. Σε εποχές που πείναγα δεν πήγα ποτέ να παίξω σε ευτελή πράγματα που μου πρότειναν. Και με πολλά λεφτά μάλιστα!

– Και πώς την βγάζατε;

Δύσκολα, αλλά βγαίνει! Θα ένιωθα αλλιώς, πως προδίδω τον εαυτό μου. Έχουν γίνει πολύ κακά πράγματα στην ελληνική τηλεόραση και σε δύο – τρία από αυτά συμμετείχα. Τι να κάνουμε τώρα;