Τι κι αν μεγάλωσα; Ακόμα μου αρέσει να παίζω με τις Barbie μου!

Μεγάλωσα. Ας μεγάλωσα. Ακόμα μου αρέσει να παίζω με τις κούκλες μου και τα μικρά παιδιά είναι το τέλειο άλλοθι. Διαφορετικά θα με περνούσαν για προβληματική. Είμαι; Όχι, δεν είμαι. Απλά κρατάω ακόμα καλή επαφή με το εσωτερικό μου παιδί. Και δεν ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι να εκφράσω την παιδικότητά μου και τη διάθεσή μου για παιχνίδι. Είμαι σοβαρή. Δεν ήμουν ποτέ σοβαροφανής. Και δεν κρατάω τα προσχήματα παρά μόνο όταν πρέπει.

H Barbie μου κλείνει το μάτι. Είναι η παιδική μου φίλη. Από τότε που της άλλαζα ρούχα και οραματιζόμουν την ανεξαρτησία μου. Η δική μου κούκλα ντυνόταν για να βγει με τις φίλες της, για να διασκεδάσει, για να χορέψει. Και λάτρευε τα ρούχα. Η κούκλα της ξαδέρφης μου ήταν πάντα η μαμά. Εγώ ήμουν πάντα η ανεξάρτητη. Με το δικό μου σπίτι, το δικό μου αυτοκίνητο, την ελευθερία μου. Αυτά ήταν τα όνειρά μου. Αυτή και η ζωή της Barbie μου. Αυτός και ο ρόλος της. Και φλέρταρε. Ανέκαθεν φλέρταρε.

Photographer/Stylist Paul Jordan / Sheryl Fetrick

Την άκουγα τη Barbie μου. Κι ακόμα την ακούω. Κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει πάνω της, σε μια βιτρίνα, στα παιχνίδια της ανιψιάς μου, στο instagram, χαμογελάω. Όχι σαν να βλέπω μια κούκλα. Σαν να βλέπω μια παλιά φίλη. Σαν να βλέπω μια φίλη.

Ακόμα ονειρεύομαι. Όπως άλλωστε και η φίλη μου. Και ακόμα εκτιμώ το γούστο της. Τις γνωριμίες της στη μόδα και τα designer clothes που έχει στην ντουλάπα της. Τώρα έχω κι εγώ. Και καριέρα έχω κι εγώ. Δεν έγινα γιατρός, δεν πάτησα στο φεγγάρι, δεν έβαλα υποψηφιότητα στις εκλογές… Γιατί δεν ήθελα. Εγώ γεννήθηκα για να γράφω. Για να παίζω με τις λέξεις. Να παίζω πιάνο στο πληκτρολόγιό μου.

Ακόμα θέλω να της αλλάζω ρούχα. Κι ακόμα, όταν τύχει να την πιάσω στα χέρια μου, την κάνω να μιλάει. Μιλάω εγώ για εκείνη. Κι ακόμα λέω όσα θα έλεγε. Η Barbie μου δεν φοβάται τίποτα. Ο εσωτερικός μου κόσμος, το υποσυνείδητό μου συνδέεται και αποδεικνύει ότι δεν φοβάται τίποτα. Ακόμα οι λέξεις που βάζω στο στόμα της είναι ατρόμητες. Η φαντασία δεν έχει όρια και αυτό άνοιξε τους ορίζοντές μου.

Και τώρα που μεγάλωσα, και βρίσκομαι κάπου στον ορίζοντα, σε αυτό που κάποτε ήταν ορίζοντας, μια χαρά λες τα έχω καταφέρει. Έχω το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, τις φίλες μου, την καριέρα μου. Άλλαξα διάφορα στιλ στο χρόνο, αμέτρητα μαλλιά, χτενίσματα και χρώματα, πειραματίστηκα με διαφορετικά κραγιόν και σκιές και η κούκλα της ζωής μου ήμουν εγώ.

Η Barbie έχει ακόμα μια θέση στην καρδιά μου. Η παιδική μου φίλη ακόμα μου υπενθυμίζει πως είναι η ιδανική γυναίκα. Το πρότυπο. Ακόμα μου θυμίζει να προσέχω τον εαυτό μου.

Εκείνη μετράει 60 χρόνια παρουσίας. Εγώ 40. Εκείνη εξελίχθηκε, μεγάλωσε, ωρίμασε… Το ίδιο κι εγώ. Παραμένουμε όμως κουκλίτσες. Αμέ.

Και ναι! Μπορείς να γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι. Θέλει σκληρή δουλειά, θέλει πίστη, θέλει αφοσίωση στο στόχο, θέλει δύναμη, γερό στομάχι, αντοχές, δυναμισμό, χιούμορ, αλλά τελικά γίνεσαι αυτό που ονειρεύεσαι. Αρκεί να το ονειρεύεσαι. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει η κούκλα σου. Την κρατάς, παιδί ακόμα, και παίζεις το ρόλο σου ως γυναίκα. Εγώ αυτό έπαιζα. Τη γυναίκα που είμαι σήμερα.

Και αυτό μου υπενθυμίζει η Barbie μου. Την αφετηρία μου. Την μικρή εκδοχή του εαυτού μου που ονειρεύονταν το σήμερα. Αυτό μου θυμίζει. Το χθες, το γεμάτο φαντασία… που έγινε πραγματικότητα, γιατί κανένας δεν μου έβαλε όρια.