Το ξενοδοχείο που δέχτηκε αρκετές κλήσεις στο διάστημα της καραντίνας!

Σε όλη την περίοδο των περιοριστικών μέτρων, η διεύθυνση μιας αλυσίδας πολυτελών ξενοδοχείων ημιδιαμονής, με την επωνυμία Crystal Blue Hotel & Suites, παράλληλα με την εκτέλεση όλων των  απαιτούμενων  εργασιών για υγειονομική ασφάλεια και προστασία, επέλεξε να μην κλείσει εντελώς όλους τους τρόπους επικοινωνίας με τους επισκέπτες.

Ανέβαζε τακτικά, αλλά όχι και πυκνά,  ελπιδοφόρες αναρτήσεις στην σελίδα του Facebook, σε μια προσπάθεια να παροτρύνει τον κόσμο να συνεχίζει να κάνει σχέδια.

Κυρίως, όμως, προσπάθησε να σπάσει την αμηχανία της αποστασιοποίησης και της απομάκρυνσης. Η αμηχανία εκείνης της στιγμής, που όλα σταματάνε βίαια, που κανένας δεν γνωρίζει τον τρόπο που χρειάζεται να δράσει, ήταν πιο ενοχλητική και από την ίδια την κοινωνική απομάκρυνση.

Μαζί με τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα,  η διεύθυνση του ξενοδοχείου ανέθεσε σε άνθρωπο της αλυσίδας να απαντάει σε όλες τις κλήσεις που δέχθηκε, όλες τις ώρες που εκείνες πραγματοποιήθηκαν, ξεκινώντας την πρώτη μέρα της διακοπής λειτουργίας και φτάνοντας στην τελευταία.

Συνομίλησε με πολλούς και διάφορους. Άντρες και γυναίκες. Ερωτευμένους, απομακρυσμένους, θυμωμένους, απογοητευμένους κ.λ.π.

Κάποιες περιγραφές του ανθρώπου που απαντούσε σε κλήσεις,  ακόμη και ώρα 2 το πρωί, είναι συγκλονιστικές.

Στην αρχή μας λέει, οι άνθρωποι τηλεφωνούσαν για να μάθουν αν όντως εμείς και όλα τα ξενοδοχεία δωδεκάμηνης διαμονής ήταν κλειστά. Έδειχναν, δηλαδή, σημάδια άρνησης.

Σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις εμφανιζόταν στα λόγια τους  έλλειψη ενημέρωσης για τα μέτρα που ήδη είχαν εξαγγελθεί. Σαν να μην είχαν ακούσει τίποτα.

Υπήρχαν και εκείνοι που ζητούσαν περισσότερο μια κουβέντα. Άλλοι μιλούσαν για τις δυσκολίες που βίωναν.  “Πως θα γίνει τώρα” και “εμείς τι θα κάνουμε;” Ορισμένοι ανέφεραν παλιότερες επισκέψεις στο ξενοδοχείο, έτσι απλά για να θυμηθούν τις στιγμές που αναπολούσαν.

Οι γυναίκες ήταν αρχικά διστακτικές αλλά αρκετά επίμονες μας λέει ο άνθρωπος που απάντησε σε περισσότερα από 500 τηλεφωνήματα. Ρωτούσαν αν γίνονται εξαιρέσεις, αναζητούσαν  πιθανούς τρόπους  που θα μπορούσε να παρακαμφθεί ακόμη και η νομιμότητα.

Ξεκάθαρα η μοναξιά ήταν ο νικητής αυτής της περιόδου.  ”Άνθρωποι καλούσαν θέλοντας απλά να μεταφέρουν ακόμη και σε μια άγνωστη για εκείνους φωνή τα συναισθήματα τους.

Στην ουσία όλες οι ιστορίες εξιστορούσαν με λίγες κουβέντες …ζωές.  Απλά ένα θαυμαστικό έμπαινε μπροστά από όλα.
Ότι ζούσε ο καθένας, ήρθε και στήθηκε μπροστά του σαν ένας καθρέφτης.

Δεν υπήρχε ημέρα μας είπε ο αποδέκτης των κλήσεων που να μην απαντούσε σε δέκα, είκοσι ή τριάντα κλήσεις. Δεν ήταν  ίδιες, ήταν κάθε φορά διαφορετικές φωνές.

Άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται, με έναν δικό τους τρόπο σε ένα δικό τους μέρος, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από όλους, βρίσκονταν σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη.

Κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήσει. Απλά έπρεπε να περιμένουν.

Το τηλέφωνο επικοινωνίας της επιχείρησης απαντούσε στις κλήσεις, πιο γρήγορα από τις στιγμές των ημερών λειτουργίας του. Όχι γιατί έπρεπε να εξυπηρετήσει με την παγωμένη επιχειρηματική έννοια της λέξης, μας λέει ο συνομιλητής μας, αλλά γιατί έπρεπε να βοηθήσει. Αυτό ήταν εκείνη την στιγμή το πιο σημαντικό.

“Δεν φιλοξενούμε ανθρώπους, φιλοξενούμε και συναισθήματα” μας λέει.