Συχνά, ξεκινώντας να εντάξω ένα οικιστικό project στην κατηγορία The Icon της στήλης Deco, εδώ στο TLife, προσπαθώ να ξεδιαλύνω καταρχάς στο μυαλό μου ποια είναι η έννοια του iconic σχεδιασμού και για ποιο λόγο αξίζει να ενταχθεί το εκάστοτε έργο σε αυτή την ομάδα. Συνήθως, μιλάω για εμβληματικά κτίρια, με βαθιά ιστορική προσωπικότητα, ενώ άλλοτε αναφέρομαι σε εμβληματικές προσωπικότητες της αρχιτεκτονικής και του design, που έχουν επιμεληθεί τα εν λόγω κτίσματα. Σήμερα, όμως, θα δούμε παρέα ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, το οποίο μόνο iconic μπορεί να χαρακτηριστεί -με την ελπίδα πως στο μέλλον θα αποκτήσει εμβληματικές διαστάσεις φήμης! Πρόκειται για το Dodge House στην Λισαβόνα, μία από τις πιο καινοτόμες και ιδιόρρυθμες κατοικίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πρωτοπορία της μονοκατοικίας έγκειται στο γεγονός πως οι αρχιτέκτονες Daniel Zamarbide και Leopold Banchini που ανέλαβαν το project αποφάσισαν να “παίξουν” κυρίως με τον αρνητικό χώρο, παρά με την κατασκευή ολοκληρωμένων εκτάσεων. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Όπως θα δεις και στις φωτογραφίες, όλος ο εσωτερικός χώρος που έχει το ύψος ενός τριώροφου κτιρίου είναι ένας ενιαίος χώρος. Και πού βρίσκονται τα επιμέρους δωμάτιά του; Σε τρία υπερυψωμένα επίπεδα, τα οποία διαδοχικά μεγαλώνουν και καταλαμβάνουν περισσότερο “αέρα” του σπιτιού! Με λίγα λόγια, οι δύο αρχιτέκτονες έφτιαξαν τρεις αμφιθεατρικούς ορόφους αυξανόμενου εμβαδού, που “βλέπουν” απευθείας στον ανοιχτό χώρο του ισογείου!
Καθένας από τους τρεις ορόφους μοιάζει με ένα συμπαγές τσιμεντένιο κουτί, στο οποίο έχει τοποθετηθεί μια γυάλινη πρόσοψη. Ο λόγος που επιλέχθηκε αυτός ο ιδιαίτερος σχεδιασμός κρύβεται στο γεγονός πως το εν λόγω οικόπεδο έχει έκταση μόλις 40 τ.μ., με αποτέλεσμα να έχει ανάγκη την επέκτασή του σε ύψος και όχι σε πλάτος!
Παρ’ ό,τι πρόκειται για μια ολοκαίνουρια δομή, ωστόσο η πρόσοψή του έχει δημιουργηθεί με βάση την εικόνα της προϋπάρχουσας οικοδομής. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνει δύο ζητούμενα: αρχικά να ταιριάξει απόλυτα στο αρχετυπικό περιβάλλον της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και κατά δεύτερον να μην αποτελεί απόκλιση από την εικόνα μερικής εγκατάλειψης που επικρατεί πλέον σε αρκετές γειτονιές της πορτογαλικής πρωτεύουσας, μετά την “επέλαση” της οικονομικής κρίσης.
Έπειτα, στο εσωτερικό του, πέρα από την ανεπανάληπτη αρχιτεκτονική καινοτομία οι σχεδιαστές επέλεξαν να περιοριστούν σε υλικά που αποκαλύπτουν την κατασκευαστική λειτουργικότητα του σπιτιού. Έτσι, το τσιμέντο, το μέταλλο, το ξύλο και το γυαλί είναι τα βασικά -αν όχι μοναδικά- υλικά που εντοπίζονται στους χώρους. Όσο για την ιδιομορφία του αρνητικού χώρου, αυτός λειτουργεί ως μια οπτική σύνδεση ανάμεσα στο ισόγειο και τα υπόλοιπα επίπεδα του σπιτιού.
“Το σπίτι σχεδιάστηκε και χτίστηκε με βάση τις ιδέες του χώρου, του κενού και των όγκων. Μάλιστα, η ιδέα μας ήρθε κατά την διάρκεια του σχεδιασμού ως ένα συμμετρικό τμήμα που δίνει ίδια αξία στο κενό, αλλά και τους χρηστικούς χώρους” εξηγεί ο Daniel Zamarbide.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ