Είναι μεσημέρι Κυριακής και με την μπαλκονόπορτα ελαφρώς ανοιχτή για να με φυσάει το γλυκό ανοιξιάτικο αεράκι έχω ξαπλώσει στον καναπέ και αρχίζει να με παίρνει γλυκά – γλυκά ο ύπνος! Αυτός ο αγαπημένος μεσημεριανός υπνάκος, που έρχεται και σε… καθηλώνει εκεί που δεν το περιμένεις! Και πάνω που έχω αποφασίσει ότι δεν θα αντισταθώ καθόλου και ετοιμάζομαι να βάλω το κινητό στο αθόρυβο… τι ήθελα και το έπιασα το άτιμο στα χέρια μου! Να σου η μαμά μου, να με παίρνει περιχαρής να μου ανακοινώσει ότι, (έτσι… αυτεπάγγελτα!) πήρε τον μπαμπά μου αγκαζέ και αποφάσισαν να κάνουν μια βόλτα στη λιακάδα και παρεμπιπτόντως να περάσουν και λίγο από το σπίτι μου να με δουν! Ναι, ok, απολύτως κατανοητό, δεν έκαναν κάτι κακό οι άνθρωποι, το παιδί τους θέλουν να δουν και να πουν μια κουβέντα, αλλά γιατί, ρε παιδιά, δεν με καλείτε λιγάκι νωρίτερα; Και τώρα τι θα κάνω με το σωρό ρούχων που έχει “εγκατασταθεί” στο διάδρομο, τα παπούτσια μου που κάνουν… catwalk στην είσοδο του σπιτιού και ΚΥΡΙΩΣ με τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη της κουζίνας;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Και ξέρεις, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το αποδοκιμαστικό βλέμμα της μάνας που παίρνει πρέφα ότι “τίποτα δεν πήρες από εμένα, όλα τα στραβά του πατέρα σου πήγες και κράτησες”, “ούτε στο τόσο δεν μου έμοιασες, ας είχα τα νιάτα σου” και “εγώ το σπίτι το έχω παλατάκι, τόσο να έρθει ένας άνθρωπος”! “Τρεχάτε ποδαράκια μου” είπα στον εαυτό μου και άρχισα να διπλώνω ρούχα και να κουβαλάω παπούτσια (κάποια “πέταξαν” προς την αποθήκη, η αλήθεια είναι) μέχρι που όλα μπήκαν σε τάξη. Και βρέθηκα ακριβώς εκείνη τη στιγμή αντιμέτωπη με τη συμφορά: με τα πιάτα τι θα κάνω, θεέ μου; Ξεχύθηκα στην κουζίνα προς αναζήτηση σωτηρίας, όπως καταλαβαίνεις! Και ευτυχώς η “σωτηρία” ήταν εκεί και με περίμενε! Το μονάκριβό μου AVA Περλέ με χαμομήλι στεκόταν αγέρωχο πίσω από τις… στοίβες πιάτων και τις… ορδές ποτηριών και περίμενε υπομονετικά να μπει σε δράση! Ανασήκωσα μανίκια, άνοιξα βρύσες και άφησα το AVA να κάνει τα μαγικά του! Η φρεσκάδα του και η-πιο-απαλή-υφή-που-έχεις-νιώσει-ποτέ έκαναν θαύματα! Καθώς τσαλαβουτούσα πιάτα, σφουγγάρια και χέρια μέσα στους μυρωδάτους αφρούς του δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ τη γιαγιά μου, που πάντα μου έκανε παραγγελιές από το σούπερ μάρκετ να της φέρω “ένα AVA, αγάπη μου, τίποτα άλλο”! Τόσα και τόσα χρόνια, μας έβγαζε όλους στην οικογένεια ασπροπρόσωπους! Και η αλήθεια είναι πως κατάφερα να ολοκληρώσω την “επιχείρηση Κουζίνα” σε χρόνο dt και χωρίς να “σπαταλήσω” σχεδόν καθόλου προϊόν!
Και αφού κατάφερα να μαζέψω τα τελευταία αντικείμενα που είχαν μείνει μετέωρα στο σαλόνι, χτύπησε πάνω στην ώρα το θυροτηλέφωνο! Κάπου εκεί έριξα και το τελευταίο βλέμμα στο χώρο για να επιβεβαιωθώ ότι όλα ήταν στην θέση τους, και μετά το τελευταίο “ουφ” που εξέπνευσα, άνοιξα την πόρτα για να δω τη μητέρα μου αγκαλιά με ένα… AVA! “Σε ξέρω καλύτερα και από τον εαυτό μου, βρε” αναφώνησε και μπήκε φουριόζα στην κουζίνα! Ένα κλείσιμο του ματιού από τον μπαμπά μου ήταν αρκετό για να ξεσπάσουμε σε γέλια!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ