Κουρδισμένη… βιταμίνη C!

Αγαπώ το θέατρο, αλλά σαν γνήσιος άνθρωπος έχω κι εγώ τα προβλήματά μου. Αγχώνομαι. Στο θέατρο αγχώνομαι. Και ποτέ δεν θέλω να κάθομαι πρώτη σειρά. Σας είπα, έχω κι εγώ τα προβλήματά μου.

Με πιάνει ένα σφίξιμο στην καρδιά… Μήπως κάποιος ηθοποιός κάνει λάθος, μήπως κάτι δεν κάνει σωστά… Δεν θέλω να είμαι μπροστά, δεν θέλω να το ζήσω, δεν θέλω να δει ότι τον είδα. Κι αυτό είτε τον γνωρίζω προσωπικά -λόγω επαγγέλματος, είτε όχι. Δεν ξέρω τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την ψυχοσύνθεσή μου, αλλά κάθε φορά που αποφασίζω να πάω θέατρο ζω παράλληλα κι ένα δράμα.

Ύψιστη στιγμή αμηχανίας δε, όταν το έργο, η παράσταση, οι ερμηνείες δεν είναι καλές. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Σαν να είμαι εγώ στο σανίδι… Φοβάμαι. Νιώθω ότι η ενέργεια ανταλλάσσεται στο θέατρο και ο ηθοποιός νιώθει, αντιλαμβάνεται τις σκέψεις, την απογοήτευσή μου.

Το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”… ήταν για μένα μια ευχάριστη εμπειρία και μόνο. Ευτυχώς. Και για κάποιο μαγικό λόγο ένιωσα την ασφάλειά μου εξαρχής. Ίσως λόγω Σερβετάλη που για μένα αποτελεί μια ζώνη ασφαλείας, ένα ερμηνευτικό επίπεδο που εμποδίζει το άγχος μου να δημιουργηθεί. Οπότε κάθισα στη θεσούλα μου ήρεμη… και όχι αναστατωμένη ως συνήθως.

Και το ένστικτό μου δεν με διέψευσε. Βίωσα μια αληθινή θεατρική εμπειρία. Μια παράσταση που με παρέσυρε στον κουρδιστό της κόσμο. Ένα πορτοκάλι που στους χυμούς του έπνιξε τις ανασφάλειές μου και ξεχάστηκα. Απόλαυσα τις ερμηνείες και ευτυχώς δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου -όπως πολλές φορές γίνεται.

Ο Άρης Σερβετάλης, στον κεντρικό ρόλο, ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα κι ακόμα καλύτερος. Το ίδιο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που τον πλαισίωναν επάξια. Για μιάμιση ώρα βγήκα από τον καθημερινό μου κόσμο και ξεχάστηκα στον ανατρεπτικό κόσμο που φέρει το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”.

Κουρδίστηκα… Και μπορώ να συνεχίσω την καθημερινότητά μου γεμάτη ενέργεια. Το ατόφιο ταλέντο γέμισε τις μπαταρίες μου και χωρίς καμία αμφιβολία βρέθηκα μπροστά σε κάτι που έσφιζε ταλέντου, δημιουργικότητας και κατάθεσης ψυχής. Ηθοποιοί ταγμένοι, προσηλωμένοι, επικεντρωμένοι στο ρόλο τους και όχι σε μας…

…και για αυτό και το χειροκρότημα δεν ήταν τυπικό. Δεν ήταν αμήχανο. Ήταν γεμάτο, συμπαγές και διαρκές. Η ενέργειά του δεν είχε ίχνος “πρέπει” μέσα του. Ήταν φυσική συνέπεια, αντανακλαστική αντίδραση σε αυτό που μόλις ζήσαμε, ήταν ανταπόδοση της ενέργειας που μόλις μας φόρτισε. Ήτανε το Δώσε, η απάντηση στο Πάρε. Άρης Σερβετάλης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Αντίνοος Αλμπάνης, Νεκτάριος Λουκιανός, Χρήστος Μαλάκης, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Δρόσος Σκώτης και Κίμων Φιορέττος με ταξίδεψαν στον κόσμο της βίας χωρίς να κακοποιήσουν -ευτυχώς- την αισθητική μου. Το αντίθετο.

Μια παράσταση που πρέπει να δεις χωρίς αμφιβολία. Για να θυμηθείς τη δύναμη των επιλογών, να ψαχουλέψεις ξανά το καλό και το κακό και φυσικά να θαυμάσεις το καθαρό ατόφιο ταλέντο μερικών ανθρώπων που πραγματικά ποιούν ήθος.

Για να ξέρεις…
Το ανατρεπτικό και προκλητικό έργο του Anthony Burgess «Κουρδιστό Πορτοκάλι» σερβίρει τις βίαιες βιταμίνες του στο θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με τον Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αφηγείται –σε χρόνο και μέρος που δεν καθορίζονται– την ιστορία του νεαρού Άλεξ, αρχηγού μιας συμμορίας συνομηλίκων του, που διασκεδάζουν σκορπίζοντας βία: κλοπές, βιασμοί και βανδαλισμοί είναι η καθημερινότητά τους. Οι μεγάλες αγάπες του Άλεξ είναι τα ναρκωτικά, οι βιασμοί και η Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν.
Μετά από μια δολοφονία, ο Άλεξ συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Για να αποκτήσει την ελευθερία του, δέχεται να συμμετέχει σαν «πειραματόζωο» σε ένα πρωτοποριακό σύστημα σωφρονισμού που μελετά η κυβέρνηση.

Το έργο θέτει το πρόβλημα της αντιμετώπισης της νεανικής βίας αλλά και το θέμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου για να επιλέξει το καλό ή το κακό.

Η διάσημη νουβέλα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1962 και σαράντα χρόνια αργότερα περιλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Time με «τα 100 κορυφαία μυθιστορήματα του 20ού αιώνα». Στο μεταξύ, είχε αποκλειστεί από πολλές δημόσιες και σχολικές βιβλιοθήκες «λόγω θέματος» και «λόγω λεξιλογίου».

Το 1971, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Stanley Kubrick. Η προβολή του φιλμ απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες (στο Ηνωμένο Βασίλειο έως το 1999!).

Δεκαέξι χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Burgess διασκεύασε το έργο για το θέατρο κυρίως λόγω των καλλιτεχνικών διαφορών που είχε με τον Kubrick σχετικά με την κινηματογραφική μεταφορά του.

Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Μιχαλόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Χρήστος Κοτσιρέας