Μια μέρα στο μουσείο!

04.04.2014

Ήταν Σάββατο μεσημέρι. Με φοβερό ήλιο. Μέρα για βόλτα. Αποφάσισα λοιπόν, να κάνω μία στο νησί των πυροτεχνημάτων και στη Φρουτοπία! Φυσικά, αναφέρομαι στην ξεχωριστή έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου στα Ιλίσια. Στη γειτονιά μου!

Με τον ευφάνταστο τίτλο «Από τη Φρουτοπία στο Νησί των πυροτεχνημάτων» το μουσείο παρουσίασε έργα 64 καλλιτεχνών και δημιουργικών ομάδων εμπνευσμένα από το σύμπαν του Ευγένιου Τριβιζά. Να σου πω ότι δουλεύτηκαν για περισσότερο από έναν χρόνο πάνω σε συγκεκριμένα παραμύθια. Εκτός, από τους ήρωες της Φρουτοπίας που ήταν οι αυθεντικές κούκλες της οικογένειας Σοφιανού και βλέπαμε στην αγαπημένη τηλεοπτική σειρά.

Η έκθεση ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 2013 και ολοκληρώθηκε ένα μήνα μετά τον αρχικό προγραμματισμό της, στις 15 Μαρτίου καθώς γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχε πάνω από 4.700 επισκέπτες. Την επιμέλειά της ανέλαβε η ιστορικός τέχνης και μόνιμη συνεργάτιδα του Μουσείου Γ. Γουναρόπουλου, Διονυσία Γιακουμή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται μία τέτοια έκθεση βγαλμένη από τους ήρωες των βιβλίων του αγαπημένου μας παραμυθά. Το 2002 είχε γίνει ακόμη μία στην γκαλερί «Πλειάδες». Αυτή, όμως, ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια έκθεση συνοδεύεται από πολλές και ηχηρές παράλληλες εκδηλώσεις. Σε κάποιες από αυτές την «την φασαρία» την έκανε ο ίδιος ο Ευγένιος Τριβιζάς.

Είχα την τύχη, αλλά και την ατυχία, να βρεθώ στο φινάλε των εκδηλώσεων. Εκείνο το Σάββατο. Με τον φοβερό ήλιο. Θυμήσου εδώ το φωτογραφικό υλικό που συγκεντρώσαμε μαζί με τον φωτογράφο του TLIFE, Πέτρο Χόντο.

Στην είσοδο του Μουσείου δέσποζε το πορτρέτο του Ευγένιου Τριβιζά, από τον Μίλτο Παντελιά. Μπαίνοντας, το κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα και συνειδητοποίησα ότι σε λίγο θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον αγαπημένο συγγραφέα μικρών και μεγάλων. Είχα πάρει μαζί μου το βιβλίο «Τα μαγικά μαξιλάρια» σε περίπτωση που είχε λίγο χρόνο να μου το υπογράψει. Κάτι που έγινε. Με όλο το τελετουργικό που απαιτείται σε τέτοιες επίσημες περιπτώσεις!

Μου έδωσε να διαλέξω ανάμεσα σε 4 χρωματιστούς μαρκαδόρους. Διάλεξα τον πράσινο. Καθίσαμε στην σκάλα που σε οδηγεί στον πρώτο όροφο του Μουσείου και με ρώτησε για το σχέδιο που ήθελα να προσθέσει. Διάλεξα την καρδούλα. Πιστεύω τέτοιες έβγαιναν κι από τα μάτια μου εκείνη την στιγμή αν κρίνω απο την φάτσα μου στις φωτογραφίες που τραβούσε ο Πέτρος. Και συνέβη αυτό το μαγικό! Κι ένα άλλο που θα δεις σε λίγο καιρό!

Λίγο νωρίτερα, μοίραζε κουνελολούκουμα και διάβαζε παραμύθια στα παιδιά που είχαν έρθει από πολλά μέρη της Αθήνας για να τον δουν. Κάπου ανάμεσα σε αυτά κι εγώ. Κάπου ανάμεσα σε αυτά και η φίλη μου η Ελισώ. Είναι το πιο γλυκό κορίτσι που συνάντησα εκείνο το Σάββατο. Την γνώρισα την ώρα που ζωγράφιζε στην επάνω αίθουσα και με την μαμά της να προσπαθεί να της δώσει με τρόπο το φάρμακό της. Αχ, αυτές οι μαμάδες!

Δεν ήταν πάνω από 4 ετών. Χαμογελαστή, ντυμένη με ένα όμορφο φορεματάκι και καλοσχηματισμένα μπουκλάκια στα μαλλιά. Μια μικρή κυρία! Την άκουσα λοιπόν να λέει στη μαμά της ότι θα ζωγραφίσει το Yellow Submarine. Τρελάθηκα! Σκέφτηκα ότι οι γονείς της είναι φοβεροί τύποι που της μαθαίνουν να ακούει Beatles και φυσικά πήγα να της μιλήσω. Μη δω παιδάκι και δεν κάνω χαρούλες. Της ζήτησα να μου επαναλάβει τι είναι αυτό που θα ζωγραφίσει και στη συνέχεια της είπα να το κάνει για μένα. Μου το υπέγραψε κιόλας. Σαν μεγάλη ζωγράφος!

Σαν να ήταν ο Γιώργος Γουναρόπουλος… Έκανα εισαγωγή. Δεν θα μπορούσα να μην σου μιλήσω για αυτόν, γιατί το κτίριο που φιλοξενεί το Μουσείο ήταν το σπίτι στο οποίο ζούσε και το ατελιέ του. Είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της γειτονιάς και το ξέρω από παιδί διότι έχουμε κάνει επισκέψεις πολλές φορές με το σχολείο εκεί. Ένα μικρό διαμάντι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που ίσως δεν είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό. Μεγαλώνοντας, συνέχισα να πηγαίνω και μόνη μου γιατί φιλοξενεί πολλές όμορφες εκδηλώσεις αλλά και σεμινάρια. Στην επίσημη σελίδα του μπορείς να δεις όλες τις δραστηριότητες και τις ώρες λειτουργίας. Η είσοδος φυσικά είναι ελεύθερη για όλους.

Βέβαια, έμενα με είχε μαγέψει από την πρώτη φορά που το επισκέφτηκα . Γι’ αυτό και ζήτησα από την υπεύθυνη του Μουσείου να μας επιτρέψει να τραβήξουμε με τον Πέτρο μερικές φωτογραφίες, για να πάρεις κι εσύ μια γεύση πριν πας. Δεν γίνεται να μην βρεις μια αφορμή να το επιστεφτείς. Για να δεις και αυτά που απαγορευόταν να τραβήξουμε με το φακό μας. Το υπνοδωμάτιο του ζωγράφου με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, όπως ακριβώς τα είχε αφήσει αλλά και την κουζίνα που είχε τότε. Θα πάθεις πλάκα από όλα αυτά τα παλιά πράγματα – κάποια παίζει και να μην τα έχεις δει ποτέ ξανά στη ζωή σου- που δεν χρησιμοποιούμε πια!

Προορισμός λοιπόν ο όμορφος πεζόδρομος στην οδό Γουναροπούλου 6. Πήρε το όνομά της φυσικά προς τιμήν του καλλιτέχνη. Στο σπίτι αυτό, ο Γιώργος Γουναρόπουλος ζούσε μαζί με τη σύζυγό του Μαρία Πρωίου και το γιο τους Ηλία Γουναρόπουλο. Το έχτισε η μητέρα του, με τα χρήματα που ο ίδιος της έστελνε όσο ζούσε στο Παρίσι. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το σπίτι ήταν ένας τρόπος για να τον «εκβιάσει» η μητέρα του να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. Ήταν φτιαγμένο εξ αρχής για να κατοικηθεί από έναν ζωγράφο και το χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει πολλά και μεγάλα παράθυρα για να μπορεί να έχει καλύτερο φως.

Η επίσημη εκδοχή μιλά για επιστροφή εξαιτίας του οικονομικού κραχ του 1929-32 που έπληξε την αγοραστική κίνηση του Παρισιού. Είχε σκοπό να παραμείνει προσωρινά στην Ελλάδα αλλά τελικά το ιδιόκτητο ατελιέ του φαίνεται πως τον κράτησε εδώ, στην Αθήνα.

Πέρα από τα έργα ζωγραφικής αλλά και την καλλιτεχνική αξία του σπιτιού, το κτίριο από μόνο του αποτελεί αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Χαρακτηρίζεται από τις πρώτες προπολεμικές τάσεις «μοντερνισμού», διατηρώντας ταυτόχρονα την παράδοση με το πηγάδι και την κληματαριά στην αυλή του. Σου λέει!

Στο ισόγειο του κτιρίου είναι το ατελιέ του Γουναρόπουλου. Ζωγράφιζε συνεχώς, χωρίς να αποσπάται από τα οικονομικά προβλήματα που ήταν και αυτά που τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην χώρα μας. Ήταν άλλωστε ήδη αναγνωρισμένος από τις παρισινές του επιτυχίες και ποτέ δεν έπαψε να είναι από τους πιο εμπορικούς Έλληνες ζωγράφους.

Στο υπόγειο του κτιρίου, που στην εποχή του είχε μεγαλύτερο ύψος, βρίσκονται το σαλόνι του και η κουζίνα. Στον όροφο η κρεβατοκάμαρά του.

Μετά το θάνατο του καλλιτέχνη (17 Αυγούστου 1977 στου Ζωγράφου), ο γιος του, Ηλίας δώρισε αυτό το σπίτι στο Δήμο Ζωγράφου, μαζί με 40 ελαιογραφίες και σχέδιά του. Το 1978. Δίπλα στο παλαιό διατηρητέο ατελιέ, η οικογένεια είχε ξεκινήσει να χτίζει ένα νέο κτίριο, την κατασκευή του οποίου, τελείωσε ο Δήμος Ζωγράφου και σήμερα αποτελεί Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού.

Ως δημιουργός, ο Γουναρόπουλος ήταν παραγωγικότατος. Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Τα έργα του τα υπέγραφε με το ακρώνυμο G. Gounaro και κατακλύζονται από γυναικείες φιγούρες, δένδρα, νεκρές φύσεις με ψάρια και όστρακα, γήινα και ιδανικά πλάσματα, αγγέλους και γοργόνες, εξαϋλωμένες μορφές σχεδιασμένες με λίγες λιτές γραμμές που χάνονται μέσα σε ονειρώδη χρώματα βαθυγάλανα, κιτρινοκόκκινα έως ιώδη.

Η τέχνη του είναι μια τέχνη διαχρονική, γεμάτη από τη δύναμη της απλότητας, της γαλήνης, του ονείρου. Θα μπορούσαμε να την πούμε «ποιητική ζωγραφική» καθώς δύσκολα κατατάσσεται σε κατηγορία της σύγχρονης ζωγραφικής.