Καμία φορά η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις. Επιφανειακές αλλά και ουσιαστικές. Σπάνια λειτουργικές και ακόμα πιο σπάνια κατανοητές. Το oτι έκλεισε το ιστορικό βιβλιοπωλείο του “Ελευθερουδάκη” στην Πανεπιστημίου, για παράδειγμα, ήταν μία είδηση που έγινε γνωστή ακριβώς την επόμενη μέρα από την ανακοίνωση ότι η Αθήνα θα είναι η Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018. Μόνο σε εμένα ακούστηκε αντιφατικό; Την ώρα που η πρωτεύουσα αποκτά παγκόσμια αίγλη στο αναγνωστικό κοινό, στην καρδιά της πόλης οι βιβλιόφιλοι ζουν έναν μικρό “θάνατο”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το κατάστημα κλείνει για να δώσει τη θέση του σε ένα αντίστοιχο online. Γιατί σίγουρα οι πολύτιμοι θησαυροί που υπάρχουν στα ράφια του top model των βιβλιοπωλείων δεν πρέπει να χαθούν. Τι θα γίνει όμως με τη μυρωδιά των βιβλίων; Με τον ήχο που κάνουν οι σελίδες στο ξεφύλλισμά τους; Με τη μαγεία που νιώθεις χαϊδεύοντας τα εξώφυλλα των εκδόσεων που είναι παρατεταγμένες με μια σειρά στις προθήκες;
Καταθέτω τις απορίες μου έχοντας επίγνωση ότι εργάζομαι στο διαδίκτυο και ότι μεγάλο κομμάτι της μέρας μου είναι γεμάτο με ηλεκτρονικά κείμενα. Είναι όμως κι αυτές οι ιερές στιγμές που τα μάτια μου διαβάζουν μόνο εκτυπωμένες σελίδες. Είναι αυτές οι στιγμές που ψαχουλεύω στην τσάντα μου και βγάζω το βιβλίο που ξεκίνησα, λίγο πριν αγοράσω εκείνο το άλλο που έχω στη λίστα μου και λίγο αφότου τελείωσα εκείνο που δανείστηκα από τη φίλη μου. Είναι αυτές οι στιγμές που, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκεσαι, ανοίγεις το βιβλίο και ξεκινάει ένα ταξίδι.
Είναι κοινότυπο αλλά είναι αλήθεια ότι τα βιβλία σε ταξιδεύουν. Όχι απλά σε άλλα μέρη του πλανήτη και σε άλλες εποχές αλλά και σε άλλους κόσμους. Δεν θα απαριθμήσω τους λόγους που είναι καλό να διαβάζεις γιατί πιθανότατα, μέχρι να τελείωνα με τη λίστα μου, να έφτανε το 2018. Θα μοιραστώ όμως μαζί σου ένα μυστικό μου κι ένα από τα πιο δυνατά βιβλία που διάβασα πρόσφατα.
Το μυστικό μου είναι ότι τα βιβλία με έσωσαν. Όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσα ότι έπιασα πάτο… κάπου, κάπως μια αράδα που διάβαζα με έσπρωχνε προς τα πάνω. Η αγωνία της αναζήτησης σπάνιων εκδόσεων ή η χαρά της ανακάλυψης νέων συγγραφέων με κράτησαν πολλές φορές σε μια δημιουργική εγρήγορση. Δεν σου λέω ότι είχα πάντα την όρεξη να διαβάσω. Αλλά διαβάζοντας έβρισκα την όρεξη να ζήσω όλα όσα διαβάζω. Και στις πιο σκοτεινές φάσεις μου ξεκίνησα να διαβάζω αχόρταγα.
Ξέρω κι έναν ακόμα άνθρωπο που -υποψιάζομαι ότι- τα βιβλία τον έσωσαν. Ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Αναφέρομαι σε μία κατάθεση ψυχής που έκανε η Τασούλα Επτακοίλη στο βιβλίο που έγραψε η ίδια με τίτλο “Το άλλο μου ολόκληρο“. Μια έκδοση που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Επαληθεύει αυτό που λένε “μη κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο” ή κι από τον τίτλο του ακόμα. Γιατί δεν πρόκειται για μία ακόμα απλή ιστορία αγάπης. Είναι το γραπτό μοιρολόι μιας γυναίκας που αγάπησε πολύ έναν άντρα που της το ανταπέδωσε στα ίσα. Σε όσα όμως τους ένωσε η ζωή, τους χώρισε ο θάνατος.
Το πήρα στα χέρια μου λίγο αφότου είχα γνωρίσει τη συγγραφέα του σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Ανυποψίαστη για τον νέο κόσμο που θα ανοιγόταν μπροστά μου. Παρασυρμένη από τον εκ πρώτης αντιφατικό τίτλο έκανα μία σκέψη. Αναρωτήθηκα γιατί δεν επέλεξε να γράψει για το άλλο της μισό. Τελειώνοντάς το κατάλαβα ότι δεν ταίριαζε κανένας άλλος τίτλος περισσότερο σε αυτό που περιγράφει.
Αυτό που ψάχνουμε στη ζωή μας είναι ΑΥΤΗ η αγάπη. Που κρύβεται στα καθημερινά και απλά. Που γίνεται βιβλίο και η ανάγνωσή του σε αγγίζει μέχρι και στο τελευταίο σου κύτταρο. Δεν ξέρω αν εγώ βρήκα πολλά κομμάτια της δικής μου ζωής μέσα στο βιβλίο ή αν απλά η Τασούλα κατάφερε να με βάλει τόσο πολύ μέσα σε αυτά της δικής της. Μπορεί και τα δύο. Πάντως την ζήλεψα αυτή την αγάπη. Είναι ευλογημένοι οι άνθρωποι που την έχουν ζήσει. Είναι όμως κι οδυνηρό να την χάνεις επειδή μπαίνει ανάμεσά σας ο θάνατος. Να την χάνεις με την ανθρώπινη διάστασή της, γιατί με όλες τις άλλες διαστάσεις την κουβαλάς μέσα σου.
Δεν θέλω να σου πω άλλα για το βιβλίο γιατί πραγματικά αξίζει να το “ζήσεις” με τη δική σου οπτική. Να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να ταυτιστείς, να θυμώσεις αλλά και να λυτρωθείς. Γιατί είναι λύτρωση να καταλαβαίνεις ότι στη ζωή μας χρειαζόμαστε ολόκληρα και όχι μισά. Ολόκληρα που μας συμπληρώνουν και όχι μισά που μας ολοκληρώνουν. Όσο αντιφατικό κι αν σου ακούγεται!
P.S. Το τραγούδι που πρέπει να ψάξεις στο You Tube -και δεν θα μπορούσα να βρω πιο to the pont- είναι το “Αυτή που περνάει”. Αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς. Θα καταλάβεις γιατί αν δεν ξέρεις ήδη το τραγούδι 😉
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ