Νύχτες στη Μύκονο με… γεύσεις ιταλικές

Είναι κάποιες φορές που μ’ αυτή τη δουλειά δεν αντέχεις άλλο. Ξέρεις τι είναι να ταξιδεύεις για Μύκονο στην καρδιά του καλοκαιριού για να μείνεις σε ένα δωμάτιο δυο βήματα από την παραλία της Ψαρρούς και να πρέπει και να δοκιμάσεις όλο το μενού από την καλύτερη ίσως πιτσαρία στο νησί; Σκέτη φρίκη (ελπίζω να μην με παρεξηγείτε, δεν συμβαίνει και κάθε μέρα)!

Αιγαίο, καλοκαίρι, θάλασσα και μια απίθανη αφορμή εκεί σε όλο αυτό το τόσο γνώριμο τοπίο για έναν Έλληνα να γνωρίσει τα μυστικά της παραδοσιακής ιταλικής πίτσας από πρώτο χέρι. Άρπαξα τα πρώτα ρούχα που βρήκα στο συρτάρι και έφυγα για μια διήμερη παρένθεση ιταλικής γευσιγνωσίας από τη δουλειά!

Φτάνοντας στο νησί των ανέμων θυμήθηκα πως είχα να πατήσω το πόδι μου εκεί δίπλα στους ανεμόμυλους 10 ολόκληρα χρόνια. Και μπορεί να μην είμαι και ο μεγαλύτερος fan των τόοοοσο πολύβουων και κοσμικών νησιών, δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ πως η Μύκονος έχει κάτι που σε σαγηνεύει. Αν εξαιρέσεις το εκνευριστικά έντονο τουριστικό στοιχείο και ίσως τους… ανέμους που σου παίρνουν τα μυαλά, αυτό το νησί είναι τραβηχτικό.

Τα δωμάτια που μέναμε είχαν αιγαιοπελαγίτικο στιλ, σε ένα χώρο που έμοιαζε με μικρό χωριό. Αλήθεια, μέχρι και δικό του μποστάνι για το εστιατόριό του είχε. To ξενοδοχείο που μας φιλοξενούσε άλλωστε ονομάζεται Seaside cottage, που απλά ελληνικά σημαίνει εξοχικό δίπλα στην παραλία.

Και ποια παραλία; Τη φημισμένη Ψαρού. Το ομολογώ… στην πιο διάσημη παραλία σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής που τώρα μοιάζει μακρινή δεν είχα ξαναπάει. Ωραία νερά, ωραίος κόσμος και ένα μαγικό μυστικό που τα εξηγεί όλα. Ο κόλπος της παραλίας είναι τόσο μαγικά τοποθετημένος πού όσο και να λυσσομανάει ο άνεμος σε όλο το νησί, εκεί έχει πάντα μπουνάτσα!!

Πανσέληνο δεν είχε, αλλά άμα ξεκίνησε να σουρουπώνει η παρέα ένα “Νύχτες στη Μύκονο με την Πανσέληνο μαζί” το τραγούδησε. Έτσι για το καλό… Kαι ξαφνικά σε μισή μόλις μέρα έφυγα από την καθημερινότητα και το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει. Σε καλοκαίρια που καθόμασταν χωρίς καμιά σκασίλα και λέγαμε βλακείες ως αργά. Έχεις παρατηρήσει πως το σούρουπο του καλοκαιριού με καλή παρέα πάντα σε βγάζει από τη ρουτίνα; Αλαφρώνει η σκέψη και ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη, έτσι! Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ή μάλλον με πολύ ιδιαίτερο λόγο: Λίγο το ‘χεις να ζεις το ελληνικό καλοκαίρι (και δη κάθε χρόνο), δίπλα στη θάλασσα, να έχεις καλή παρέα και καλό φαγητό;

Μια και λέμε για φαγητό, το εστιατόριο Marechiaro ήταν αποκάλυψη. Μια αυθεντική ιταλική πιτσαρία στη μέση του κοσμοπολίτικου μυκονιάτικου κόσμου, πιστή στην παράδοση που έφερε ο ίδιος ο Ιταλός ιδιοκτήτης, ο Walter Speranza, από τη Νάπολη.

Κάπως έτσι, το τραπέζι γέμισε με τα γνωστά “παιδιά του φαγητού”. Όλο κοπέλες κι εγώ (το ‘χει η μοίρα μου εδώ που τα λέμε, αλλά με αυτό τον τρόπο με προσέχουν κιόλας) σε μια στρογγυλή τράπεζα από ορκισμένους λάτρεις της γαστρονομίας, έτοιμους να τα “βάλουν” με το πιο εντυπωσιακό πιάτο.

Όλοι μας με ένα κινητό ανά χείρας για να φωτογραφίσουμε κάθε πιάτο πριν το καταβροχθίσουμε. Μια διαδικασία που φυσικά γιγάντωνε τη λαχτάρα να δοκιμάσεις κάθε λιχουδιά.

Άκου λοιπόν τι έμαθα: Η αυθεντική ναπολιτάνικη πίτσα Μαργαρίτα δεν γίνεται με μοτσαρέλα, αλλά με ένα άλλο (παρόμοιο) ιταλικό τυρί που ονομάζεται fior di latte (σε ελληνική μετάφραση ανθόγαλα). Επίσης το ζυμάρι της γίνεται από ένα ειδικό αλεύρι που παράγεται αποκλειστικά στην Ιταλία και για να είναι αφράτο και απολαυστικό πρέπει να μείνει να… ξεκουραστεί για τουλάχιστον 12 ώρες και να ψηθεί για 1′ λεπτό μόνο σε φούρνο φτιαγμένο από ηφαιστειακή πέτρα.

Κι ύστερα ήρθαν τα ζυμαρικά – πώς να φύγεις από ένα ιταλικό εστιατόριο χωρίς σπαγγέτι – και φυσικά ένα τιραμισού αφρός για να ολοκληρώσει το γευστικό ταξίδι.

Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα με τα cannoli. Είναι μικρά γλυκά ρολάκια τηγανιτής ζύμης γεμιστά με μια κρέμα τυριού και έξτρα σισιλιάνικο ταμπεραμέντο. Τα είχα ανακαλύψει πριν καιρό και είχα βάλει μια συνταγή στο TLIFE, αλλά δεν τα είχα ποτέ δοκιμάσει στην αυθεντική εκδοχή τους.

Και ξαφνικά, εκεί που νιώθεις ‘King Of Mykonos’ που έλεγε και η ταινία ένα ξυπνητήρι σε ξυπνάει από το όνειρο. Να μαζέψεις τα πράγματα άρων, άρων (ξέχασα και κάποια ρούχα στο δωμάτιο), να μαζέψεις και όσο κουράγιο σου απέμεινε γιατί την επόμενη μέρα σε περιμένει δουλειά στο γραφείο και να μπεις στο καράβι του γυρισμού. Δεν είναι ωραία τα αντίο, ακόμη και αν απευθύνονται σε προορισμούς! Ευτυχώς, με το γρήγορο πλοίο της γραμμής μπορείς να είσαι σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί σε μόλις δυο ωρίτσες. Εις το επανιδείν λοιπόν!!