Σκυλίσιες μέρες, ανθρώπινα όνειρα…

Κάθε φορά που περνάω έξω από το τελευταίο περίπτερο στο Ζάππειο πάντα το βλέμμα μου αναζητά τον Κώστα και τον Οδυσσέα. Για την ακρίβεια τον Οδυσσέα που κανονικά τον λένε Ορφέα και τον Κωσταντίνο. Είναι οι μόνιμοι θαμώνες του πεζοδρομίου και του αντικρινού, που κάνει τέρμα το τραμ. Είναι τα αδέσποτα σκυλιά του Ζαππείου. Δύο, δηλαδή, από τα πολλά.

Ο Κώστας κι ο Οδυσσέας είναι αχώριστοι. Πρώτος πάει ο Οδυσσέας καθότι νεότερος. Από πίσω ακολουθεί -όχι πάντα- ο Κώστας. Κάνουν μερικά βήματα και κοντοστέκονται. Δεν τους νοιάζει ούτε η αφόρητη κίνηση στο δρόμο ούτε οι περαστικοί. Πιάνουν μια γωνιά, όπου έχει σκιά το καλοκαίρι και όπου έχει ήλιο το χειμώνα, και αράζουν.

Πίνουν νερό από έναν κουβά που τους βάζουν κάτι πλανόδιοι πωλητές. Είναι καλοί αυτοί οι κύριοι, πάντα τους φροντίζουν, τους προστατεύουν, τους παρακινούν να πάνε στη σκιά ή να κρυφτούν από τη βροχή και τους ταίζουν. Έτσι ο Κώστας κι ο Οδυσσέας βρίσκονται πάντα μέσα στα πόδια τους αλλά χωρίς ποτέ να ενοχλούν.

Για την ακρίβεια δεν ακούγονται καν, παρά μόνο καμιά φορά ο Οδυσσέας όταν θυμώσει με κανένα αυτοκίνητο. Ο Κώστας είναι πια πολύ ηλικιωμένος. Τα μάτια του έχουν ασπρίσει από πάνω και τα βήματά του είναι βαριά. Δεν έχει ώρα για φωνές.

Ο Οδυσσέας δεν πάει πουθενά χωρίς το φίλο του. Είναι κι αυτός μεσήλικας και αργοκίνητος αλλά δεν τον νοιάζει. Του αρέσει ο ύπνος σε μια καλή γωνιά. Και τα χάδια. Και δεν ενοχλείται από τις ορδές των τουριστών που σταματάνε να τον φωτογραφίζουν και να τον χαιδεύουν.

Ο Κώστας είναι σοβαρός. Το επιβάλλει άλλωστε το παρουσιαστικό του. Σπάνια δίνει σημασία σε ο,τιδήποτε συμβαίνει. Η ζωή άλλωστε για έναν αδέσποτο σκύλο είναι μικρή και δύσκολη.

Και πραγματικά κάθε μέρα αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκέφτονται και να ονειρεύονται αυτά τα δύο σκυλιά, στις ατέλειωτες ώρες που μένουν ακίνητα στο πεζοδρόμιο και κοιμούνται. Η ζωή τους είναι γεμάτη περιπέτειες και σίγουρα πολλές από αυτές διόλου ευχάριστες.

Για την ακρίβεια ολοένα και περισσότερες από τις… περιπέτειες τους θα πρέπει να είναι σκληρές καθότι οι άνθρωποι πλέον έχουν γίνει σκληροί και τα ζώα είναι πάντα τα εύκολα θύματα.

Πολύ πρόσφατα, μια ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο Harvard έδωσε την πρώτη επίσημη απάντηση στο ερώτημα “Τι ονειρεύονται οι σκύλοι”. Οι σκύλοι πιθανότατα ονειρεύονται τους ιδιοκτήτες τους, δήλωσε, η Dr. Deirdre Barrett, καθηγήτρια και κλινική ψυχολόγος πάνω στην θεωρία της Εξέλιξης στην Ιατρική Σχολή του Harvard. Όπως είπε, “παρόλο που δεν υπάρχει τρόπος να διαπιστωθεί με σιγουριά τι ακριβώς βλέπουν στον ύπνο τους, το συμπέρασμα πως τα όνειρά τους αντλούν από την καθημερινότητά τους, πχ. τους ανθρώπους, είναι απολύτως ασφαλές”.

Εάν έχεις σκύλο θα ξέρεις πώς είναι να έχεις σκύλο. Θα ξέρεις δηλαδή πώς είναι να έχεις μόνιμα δίπλα σου δύο πολύ πιστά μάτια και μια ουρά που πάντα σε υποδέχεται με χαρά. Θα ξέρεις τι σου δίνει και τι του δίνεις, μια αναλογία που γέρνει περισσότερο προς το μέρος σου αφού σου δίνει πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να του προσφέρεις. Έτσι είναι μάλλον η φύση του. Εάν έχεις σκύλο θα ξέρεις πόσα μαθήματα μπορεί να σου δώσει με τη συμπεριφορά του, τη στωικότητά του αλλά και το πόση δύναμη δείχνει σε απίστευτες στιγμές.

Εάν έχεις σκύλο (ή γάτα ή γενικά κατοικίδιο) αλλά ακόμα και αν δεν έχεις, όμως σέβεσαι και θαυμάζεις τα ζώα ή εάν αναζητάς να βρεις το νόημα της ζωής τότε υπάρχει κάτι που πρέπει οπωδήποτε να διαβάσεις. Την ιστορία μιας σκυλίτσας που την έλεγαν Μαλλιαρούλα. Η Μαλλιαρούλα είναι ένα ιδιαίτερο σκυλί. Από όταν γεννήθηκε ξεχώριζε λόγω του παράξενου παρουσιαστικού της. Το αφεντικό της είναι ο Παππούς Στριγκιάς (έτσι είναι το παρατσούκλι του γιατί όλο φωνάζει) ένας ηλικιωμένος βιοπαλαιστής που βγάζει κάποια χρήματα πουλώντας τα κουτάβια που κάνει η μαμά της Μαλλιαρούλας. Αποφασίζει να κρατήσει τη Μαλλιαρούλα παρόλο που είναι διαφορετική και που αποδεικνύεται ο πιο πιστός του σύντροφος. Οι περιπέτειες που θα ζήσουν μαζί είναι συγκλονιστικές. Και δείχνουν σε όλο τους το μεγαλείο την αγάπη που έχει ο σκύλος για το αφεντικό του.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Μαλλιαρούλα είναι εγώ, εσύ, ο καθένας μας που είναι διαφορετικός αλλά παρόλα αυτά έχει όνειρα, προσδοκίες και συναντά εμπόδια που πρέπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ξεπεράσει αποδεικνύοντας ότι η ζωή είναι η πιο συναρπαστική περιπέτεια που θα ζήσουμε ποτέ. Είναι ένα μοναδικό βιβλίο-ύμνος στη διαφορετικότητα του καθενός που είναι και η ομορφιά του.

Δεν θα σου αποκαλύψω το τέλος. “Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί” όμως θα σου το αποκαλύψει.
Το βιβλίο των εκδόσεων Διόπτρα είναι γραμμένο χωρίς αυτό που εγώ αποκαλώ “φιοριτούρες”. Είναι η κοφτή, ειλικρινής, απέριττη διήγηση που συναντάς πολύ συχνά στους Ασιάτες λογοτέχνες. Η απλότητα της γραφής είναι συχνά σοκαριστική. Ενίοτε μπορεί να σου θυμίσει ακόμα και τη Βίβλο. Διαπιστώνεις ότι οι μεγάλες εικόνες μπορούν να περιγραφούν με απλά λόγια. Διαπιστώνεις επίσης ότι η πραγματικότητα μπορεί να περιγραφεί με μοναδικές παραβολές. Και η Κορεάτισσα Sun-mi Hwang κατέχει αυτόν τον τρόπο διήγησης. Άλλωστε η ίδια έγραψε και το best seller “Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει”.

Σε προειδοποιώ: θα κλάψεις. Πρέπει να κλάψεις. Γιατί μόνο έτσι θα καταλάβεις το μεγαλείο της φύσης που μας έκανε όλους διαφορετικούς…