120 χτύποι το λεπτό: Ένα μάθημα οριζόντιας δημοκρατίας! Για 2η εβδομάδα στους Κινηματογράφους

Όπως λέει και η Sandra Laugier καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Paris I – Σορβόνης σε σχετικό άρθρό της στην Liberation, «Η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό είναι ένα μάθημα για την οριζόντια δημοκρατία, που παρουσιάζεται συνεχώς μέσα από τις πολλές κινητοποιήσεις για την ισότητα και την αξία της ίδιας της ζωής. Η ταινία δείχνει πως η Act Up δρούσε για να κάνει αυτούς τους ανθρώπους ορατούς, να ακουστούν, να είναι μετρήσιμοι και να κινητοποιήσουν τους υπεύθυνους. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε να λειτουργήσουν διαφορετικά όταν πρόκειται για τις ζωές τους; Αυτή είναι η διάσταση της πολιτικής ριζοσπαστικότητας της ταινίας που τη διαφοροποιεί από τις κινηματογραφικές ταινίες του Χόλιγουντ, όπως το υπέροχο Philadelphia (του Jonathan Demme), που ήταν το πρώτο σοκ το 1993 ή, πιο πρόσφατα, το συμπαθητικό Dallas Buyers Club (του Jean-Marc Vallée, 2013).»

Συνεχίζοντας, λέει: «Η αξία του 120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ, που απαιτεί να συνεχίζουμε να μιλάμε για αυτό πέρα ​​από την κυκλοφορία της ταινίας, είναι επομένως η εκπαίδευση ή η υπενθύμιση του τι γνωρίζουμε αλλά προτιμάμε να ξεχάσουμε. Εκπαιδεύοντας το ακροατήριό του, η ταινία αξιώνει επίσης ένα από τα επιτεύγματα του ακτιβισμού αυτών των χρόνων, που συνοψίζεται με την επιγραφή «Η Γνώση είναι Όπλο», γραμμένο στο φορτηγό της Gay Pride.» […]

«Το μάθημα που δίνει το 120 BPM βρίσκεται επίσης στην ισχυρή, συγκινητική και ρεαλιστική παρουσίαση των πολιτικών συζητήσεων, ποτέ εύκολες, πάντα ισότιμες και με σεβασμό προς τους διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης του καθενός. Ένα μάθημα οριζόντιας δημοκρατίας, που επανεμφανίστηκε σε τόσες κινητοποιήσεις που απαιτούν ίση αξία για τις ζωές και τα δικαιώματα όλων. Ποιος τολμάει να θεωρήσει τη ζωή ως μία αμελητέα ποσότητα; Ο Πρόεδρος Macron μιλώντας φυσικά για σκάφη που θα μεταφέρουν “Κομοριανούς”, την καθημερινή μας αδιαφορία προς τους άγνωστους νεκρούς από την ανατολή και τη δύση. Είναι αυτό το θέμα που κάνει το 120 BPM πηγή πολιτικής και δημοκρατικής ανανέωσης, και η ακρίβεια του συνθήματος, τόσο ενοχλητικό για ορισμένους ακτιβιστές της ταινίας: «Θέλω να ζήσεις».

Σύνοψη:
Αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στο Παρίσι, πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους με σκοπό να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία. Ο νεοφερμένος στην ομάδα, Νατάν θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις του στη μάχη ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες.