Α. Δαλιάνη: “Το καλύτερο δώρο για ένα παιδί είναι να του χαρίσεις ένα αδελφάκι!”

Το κορίτσι με τα σιδεράκια και τα τεράστια αντιαισθητικά γυαλιά που επί δύο χρόνια έκανε δημοσιογράφους και παπαράτσι να προσφέρουν γην και ύδωρ για ένα της ενσταντανέ, προκειμένου να την απαθανατίσουν όπως είναι το πραγματικό της παρουσιαστικό, έγινε ηθοποιός εντελώς συμπτωματικά. «Ξεκίνησα την καριέρα μου κάνοντας την αθλητική συντάκτρια», λέει και συνεχίζει: «Το καλλιτεχνικό μικρόβιο μπήκε μέσα μου όταν θέλησα να παρακολουθήσω κάποια μαθήματα ορθοφωνίας και υποκριτικής προκειμένου να βελτιωθώ στη δουλειά μου. Μου άρεσε που από τα γκολ και τα ριμπάουντ βρέθηκα να παρακολουθώ χορό, απαγγελία και θέατρο, και αποφάσισα να γραφτώ σε δραματική σχολή. Στο πρώτο έτος ήμουν βέβαιη ότι θα γίνω ηθοποιός».

– Η απόσταση, πάντως, από το αθλητικό ρεπορτάζ στο σανίδι είναι τεράστια.
Είναι, όμως ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Στην πορεία του κάθε ανθρώπου υπάρχει πάντα ένα νεκρό σημείο που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Το περιβάλλον μου στην αρχή ξαφνιάστηκε και το αποδέχτηκε μόνο όταν συνειδητοποίησε πόσο ευτυχισμένη ήμουν. Ανήκω στις ηθοποιούς που το μικρόβιο της υποκριτικής δεν υπάρχει μέσα τους από τα παιδικά χρόνια. Σ’ εκείνες που το αποκτούν λίγο αργότερα…

– Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στη «Μαρία την άσχημη»;
Δούλευα στο «Παρκ» όταν έμαθα ότι το MEGA κάνει οντισιόν για το σίριαλ και αποφάσισα να πάω. Με είδαν δυο-τρεις φορές και μετά μου έδωσαν τον ρόλο.

– Και τότε, βιώνεις την απόλυτη φρενίτιδα με τους δημοσιογράφους να σε κυνηγούν συνεχώς…
Ηταν μια εποχή που κατάλαβα τι σημαίνει να μην μπορείς να κινηθείς ελεύθερα. Ανοιγα την πόρτα του σπιτιού μου και άκουγα ήχους από τα φλας, πήγαινα κάπου και γινόταν συνωστισμός από φωτογράφους και τηλεοπτικές κάμερες. Η τηλεόραση σου αλλάζει τη ζωή από τη μια μέρα στην άλλη. Το θέμα είναι να μπορέσεις να διαχειριστείς σωστά αυτή την αλλαγή ώστε να μην πάθεις νευρικό κλονισμό. Εγώ άλλωστε δεσμευόμουν κι από ένα τηλεοπτικό συμβόλαιο που έλεγε ότι τα δύο χρόνια που πρωταγωνιστούσα στη συγκεκριμένη σειρά θα έπρεπε να εμφανίζομαι στο κοινό ως Μαρία η άσχημη.

– Με τον σύζυγό σου, Μάνο Παπαγιάννη, γνωριστήκατε στη συγκεκριμένη σειρά;
Mε τον Μάνο γνωριστήκαμε αρκετά χρόνια πριν στον δρόμο.

– Ηθοποιοί και οι δύο και γνωριστήκατε στον δρόμο;
Nαι, αλλά έξω από ένα θέατρο, έχει διαφορά… Είχα πιάσει κουβέντα με μια κοπέλα όταν πέρασε από μπροστά μας ο Μάνος, ο οποίος έτυχε να τη γνωρίζει. Είναι από τις γνωριμίες που αποκαλούμε καρμικές…

– Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον σύζυγό σου;
Προσωπικά, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, όχι μόνο δεν με δυσκόλεψε αλλά με έκανε να νιώθω και πιο άνετα. Οταν υπάρχει χημεία και όταν γνωρίζεις καλά τον άλλον το καλό αποτέλεσμα είναι δεδομένο.

– Δεν υπάρχει, όμως, ανταγωνισμός;
Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλα ζευγάρια, αλλά σ’ εμάς δεν υπάρχει! Τόσο εγώ όσο και ο Μάνος επιθυμούμε ο ένας για τον άλλον το καλύτερο. Είμαστε τυχεροί γιατί μέσα σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία μάς έχουν δοθεί σημαντικές ευκαιρίες.

– Πώς είναι η Αγγελική Δαλιάνη ως μαμά;
Aσχολούμαι πολύ με τη Μαρία-Λυδία, που είναι τριάμισι ετών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι υπερπροστατευτική. Αρνούμαι τις μαμαδίστικες υπερβολές. Θα παίξουμε στο σπίτι, θα πάμε στην παιδική χαρά, αλλά τα βράδια γνωρίζει ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι στη δουλειά. Ξέρει ότι παίζουμε στο θέατρο, έχει έρθει να μας δει, και όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, έχει και άποψη: κάθε φορά μάς αναλύει τι είναι αυτό που της αρέσει!

– Σκέφτεσαι ένα ακόμη παιδί;
Σαφώς! Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί είναι να του χαρίσεις ένα αδελφάκι, δηλαδή παρέα. Αλλωστε, κάποιες φορές, μας το ζητάει κι εκείνη.

– Αν σου έκαναν πρόταση να πας στο «Dancing with the stars», θα πήγαινες;
Οχι, μου αρέσει να χορεύω και να τραγουδάω μέσα από ρόλους και όχι για να με δουν και να με κρίνουν οι άλλοι. Είναι κάτι εντελώς έξω από την ιδιοσυγκρασία μου.

– Παρά την τηλεοπτική επιτυχία σου, που σαφώς και άλλαξε τις οικονομικές συνθήκες της ζωής σου, παραμένεις πιστή στα δυτικά προάστια…
Εκτός από ένα μικρό διάστημα που «αλλαξοπίστησα» μένοντας στο κέντρο, προτιμούσα πάντα τα δυτικά προάστια. Δεν έχω καταλάβει γιατί κάποιος που κάνει επιτυχία πρέπει σώνει και καλά να γίνει κάτοικος βορείων προαστίων. Η Πετρούπολη είναι μια περιοχή που αγαπώ αφού σ’ αυτήν μεγάλωσα. Εδώ διαθέτω το δικό μου σπίτι – και το κυριότερο, έχω τους γονείς μου κοντά μου!