Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης δίνει στον Βασίλη Ανδριτσάνο και στο Τηλέραμα ο «παπά-Γρηγόρης» από τις Άγριες Μέλισσες, κατά κόσμον Κωστής Σαββιδάκης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μεταξύ άλλων, μιλά για τον ρόλο του, τα κοινά στοιχεία και την επιτυχία της σειράς.
Διάβασε το σχετικό απόσπασμα:
Τι σας αρέσει στον παπα-Γρηγόρη;
«Μου αρέσει που προσπαθεί να δικαιολογήσει όλους τους συγχωριανούς του, όσο άγρια κι αν φέρονται κάποιοι από αυτούς. Θέλει να βρει κάποιο ελαφρυντικό και να δώσει κάποιο δίκιο στον κάθε ήρωα».
Δεν είναι όμως ο κλασικός παπάς…
«Υπάρχουν όμως τέτοιοι, και αρκετοί, απλά τα αγκάθια κάνουν πιο πολύ θόρυβο και πιο πολλή ζημιά από ό,τι ένα όμορφο φυτό».
Έχετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο;
«Νομίζω ότι όλοι έχουμε πάρει και έχουμε δώσει κάτι. Σίγουρα ο παπα-Γρηγόρης έχει πολλά στοιχεία από μένα και καθημερινά “κλέβει” κι άλλα. Όσο περνά ο καιρός και οι σεναριογράφοι σε γνωρίζουν καλύτερα, βάζουν και τον δικό σου εαυτό μέσα στον ρόλο. Θα ήθελα να είχα έναν παπα-Γρηγόρη απέναντί μου».
Τι θα του λέγατε;
«Θα προσπαθούσα να τον ακούσω, θα τον χάζευα νομίζω».
Έχουμε δει τον παπά να «λυγίζει» τους κανόνες της Εκκλησίας για να προστατεύσει κάποια άτομα, όπως έγινε με τη Βιολέτα…
«Νομίζω ότι κάθε σωστός ιερέας, κάθε σωστός χριστιανός, θα ήταν απέναντι από την αδικία. Βέβαια τώρα έχουμε φτάσει σε καιρούς όπου δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας, κοιτάμε τον εαυτό μας και τίποτε άλλο».
Λειτουργεί λίγο και σαν ψυχολόγος για τους χωριανούς;
«Ναι, βέβαια. Ο παπα-Γρηγόρης είναι ο άνθρωπος που θα ακούσει κάτι και θα το κρατήσει, δεν θα μιλήσει για τα προβλήματα των άλλων. Εγώ πρόλαβα και την ψυχοθεραπεία της γειτονιάς. Παλιά δεν είχαμε ψυχίατρους και ψυχολόγους, πηγαίναμε και τα λέγαμε στη γειτόνισσα, στον φίλο».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή που γυρίσατε και ποια η πιο αστεία;
«Μια αστεία σκηνή, που ήταν βέβαια και από τις δύσκολες, ήταν η κηδεία του Κυπραίου. Σε αυτές τις σκηνές είναι πάντα βαρύ το κλίμα και προσπαθούμε να το ελαφρύνουμε λίγο, γιατί δεν είναι ευχάριστο να είσαι στα νεκροταφεία, να ανοίγεις φέρετρα, να κλαις. Εκεί γελάσαμε πάρα πολύ με τον Κυπραίο, που βέβαια δεν ήταν στο φέρετρο. Οι σκηνές του νεκροταφείου γυρίζονται σε ένα κτήμα στον Μαραθώνα. Το σκηνικό είναι από φελιζόλ. Στο τέλος του γυρίσματος παίρνει ο καθένας από έναν τάφο και φεύγει (γέλια)».
Πού πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία που σημειώνουν οι «Άγριες μέλισσες»;
«Σε πολλά πράγματα! Κατ’ αρχάς στο σενάριο και στην κινηματογραφική σκηνοθεσία. Έπειτα, είναι και το κάστινγκ. Πέραν του ότι βρήκαν ηθοποιούς που ταίριαζαν στους ρόλους, ταίριαξαν και πολύ καλά τις χημείες μεταξύ τους. Επίσης, βλέποντας άλλα σίριαλ, διαπίστωσα ότι υπάρχουν κάποιες φωνές νέων συναδέλφων που δεν είναι καλά δουλεμένες και είναι ενοχλητικές! Σε ενοχλεί κάτι στη σειρά και δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Στις Άγριες Μέλισσες οι φωνές των ηθοποιών δεν είναι ενοχλητικές».
Στις Άγριες Μέλισσες ξεχωρίζουν επίσης και όλοι οι δεύτεροι ρόλοι, που είναι πάλι σαν πρώτοι…
«Και ο δεύτερος και ο τρίτος και ο τελευταίος ρόλος που θα περάσει να πει ένα “γεια”, την ώρα που μπαίνει μέσα είναι σαν να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής».
Πόσο άλλαξε η ζωή σας με αυτή τη σειρά;
«Σχεδόν καθόλου, γιατί μας την έχει αλλάξει ο κορονοϊός! Δεν έχουμε προλάβει να απολαύσουμε όλο αυτό που γίνεται. Προσπαθούμε τόσα χρόνια να κάνουμε μια επιτυχία και τώρα που μας έκατσε μας φόρεσαν τη μάσκα και δεν μας αναγνωρίζει κανείς (γέλια)».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ