«Άγριες Μέλισσες»: Τι θα γίνει με τις ερωτικές σκηνές στο Διαφάνι τώρα με τις αποστάσεις ασφαλείας;

Ο Γιώργος Γεροντιδάκης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό “Τηλέραμα” και μίλησε στην Αθηνά Ζαχαράκη για την επιστροφή της σειράς «Άγριες Μέλισσες», ενώ εξήγησε πώς θα γίνονται οι ερωτικές σκηνές μετά τις αποστάσεις ασφαλείας που πρέπει να διατηρούμε λόγω του κορονοϊού.

Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα:

Όλο αυτό το διάστημα που δεν υπήρχαν γυρίσματα σας έλειψε ο Μελέτης;
«Μου λείπουν τα ρούχα, τα παπούτσια, οι φίλοι του, το Διαφάνι, η ίντριγκα, οι έρωτες… Μου λείπουν γενικά οι “Μέλισσες”. Ήταν σοκαριστική η διακοπή των γυρισμάτων. Είχα βέβαια την ευκαιρία να παρακολουθώ καθημερινά τον Μελέτη και να τον ξαναζώ μέσα από τις επαναλήψεις, κάτι που μου έδινε μια θαλπωρή, ανυπομονώ όμως να ξαναπιάσω σενάριο στα χέρια μου και να δω τι θα γίνει. Έχω μεγάλη αγωνία για την τύχη του, αλλά και για την τύχη των άλλων ηρώων. Παθαίνω παροξυσμό… σαν να βλέπω Netflix!»

Πώς θέλετε λοιπόν να εξελιχθεί;
«Ήδη νομίζω σε 90 επεισόδια ως τώρα ο συγκεκριμένος χαρακτήρας έχει εξελιχθεί τόσο πολύ, όσο ποτέ δεν περίμενα. Τώρα έχουμε φτάσει στο 108ο επεισόδιο και όσα γράφονται στο σενάριο διαρκώς με εκπλήσσουν. Δεν θέλω λοιπόν να χάσω αυτό το στοιχείο της έκπληξης κάνοντας σχέδια για τον Μελέτη, που έτσι κι αλλιώς έχει ήδη βγάλει πολλή αγριότητα, αλλά και τρυφερότητα. Θα ήθελα λοιπόν να συνεχίσει να είναι κάτι ανατρεπτικό και μη αναμενόμενο, να έχει αυτές τις ωραίες… βρομιές, τις θεατρικές, ώστε διαρκώς να με εκπλήσσει. Άλλωστε όλοι οι ρόλοι στις “Μέλισσες” είναι… ζωντανοί οργανισμοί, άρα η εξέλιξή τους συνεχιζόμενη και τεράστια!»

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στον ρόλο;
«Ο Μελέτης δεν πλακώνει ποτέ απλώς στο ξύλο, πάντα… καθαρίζει! Εγώ, αν και το καλό με το κακό απέχει μόλις μερικά δευτερόλεπτα, δεν θα έφτανα ποτέ να σκοτώσω άνθρωπο. Επιπλέον, επειδή έχω περάσει από ηγετικές θέσεις κάνοντας αθλητισμό, έπαιζα ποδόσφαιρο και ήμουν αρχηγός ομάδων, αυτό το να πρέπει να υποδύομαι το “πιστό σκυλί του Δούκα” που πάντα υπακούει με δυσκόλεψε. Η επιβλητική ωστόσο παρουσία του Λεωνίδα Κακούρη δεν μου άφησε περιθώρια (γελάει). Αυτή λοιπόν ήταν η πιο δύσκολη συνθήκη: να “υποδουλωθώ”».

Πώς νιώθετε όταν σας πλησιάζει ο κόσμος στον δρόμο;
«Ήρεμος! Κάποιος είπε πως “όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να γίνουν γνωστοί και μόλις γίνουν φορούν γυαλιά”. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Αντιθέτως, το να μου μιλούν είναι κάτι που με ευχαριστεί πολύ, γιατί κάνουμε μια δουλειά που αρέσει και ο κόσμος το αναγνωρίζει και μας θεωρεί φίλους. Άλλωστε, αφού μπαίνω με το “έτσι θέλω” Δευτέρα με Πέμπτη στα σπίτια τους, και εκείνοι με το “έτσι θέλω” με σταματούν. Και σας πληροφορώ πως ακούω πολύ ωραία σχόλια, κυρίως για τη σειρά, κάτι που με ευχαριστεί πολύ περισσότερο από το να ακούω μόνο για μένα. Συνήθως με ρωτούν αν θα… ηρεμήσω, αν θα κλέψω την Πηνελόπη, αυτό είναι το μεγάλο μαράζι τους, ενώ με έχουν συσχετίσει και με την πανδημία. Με λένε… “κορονοϊό του Διαφανίου”. Επίσης ευτυχώς που έκλεισαν το Σύνταγμα λόγω του ιού και δεν με… πυροβόλησαν, αφού “σκότωσα” έναν από τους πιο αγαθούς χαρακτήρες, τον “Γιάννο” (γελάει)»

Ήσασταν 11 ετών όταν παίξατε στο «Peppermind». Από τότε έως τώρα σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;
«Έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές. Έχω πληρωθεί για δουλειές… 2-3 ευρώ ή και τίποτα. Όμως αυτό δεν με αποθάρρυνε. Αντιθέτως, με έκανε να σκυλιάσω και να πω “εγώ θέλω να υπάρχω σε αυτή τη δουλειά, γιατί μου αρέσει, τη γουστάρω”! Έτσι, απέκτησα υπομονή και επιμονή, ενώ όπλισα και το… στομάχι μου με περισσότερη ανέχεια. Έπειτα ήρθαν οι… “Μέλισσες”!

Τώρα, με τις αποστάσεις ασφαλείας που χρειάζεται να τηρούνται, τι θα γίνει με τις ερωτικές σκηνές στο Διαφάνι;
«Δεν έχω ιδέα! Περιμένω κι εγώ να δω πώς θα κυλήσει το πράγμα… Πρόκειται για μια άγνωστη συνθήκη, που μας έχει πλήξει όλους, άρα αποκλείεται να μην πλήξει και τον τρόπο γυρίσματος. Και το 1950 πάντως υπήρχε νομίζω στ’ αλήθεια μια αρρώστια, ένα θανατικό, και μήπως σκεφτούν να το ενσωματώσουν στη σειρά, αν και δεν νομίζω. Είναι δύσκολο και δεν ξέρω τι φόρμουλα μπορεί να βρεθεί ώστε να μη χαθεί η μαγεία των “Μελισσών”, που με τόσο κόπο έχουμε χτίσει».