Η Αλεξάνδρα Παντελάκη είναι μια ηθοποιός που κερδίζει το σεβασμό σου. Τόσο για το πλούσιο βιογραφικό της -εντυπωσιακές θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές συμμετοχές- όσο και για την στάση της απέναντι στα πράγματα. Υπηρετεί την τέχνη της πιστά και με συνέπεια. Από ανάγκη. Ανάγκη για επιβίωση αφού αυτή είναι η δουλειά που επέλεξε και κάνει όλη της τη ζωή αλλά και για έκφραση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Φέτος, την απολαμβάνουμε σε μία ξεχωριστή παράσταση. Πρόκειται για το έργο «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» που ανεβαίνει στο θέατρο Βεάκη. Ενσωματώθηκε στην ομάδα λίγο μετά τις πρώτες παραστάσεις. Την άγχωσε αλλά γρήγορα έγινε το κομμάτι του παζλ που συμπλήρωσε την εικόνα της επιτυχίας που συνεχίζει να γνωρίζει η παράσταση.
To TLIFE τη συνάντησε και τη ρώτησε για αυτή τη συνεργασία με τον Γιάννη Βούρο, για τις δουλειές που έχει κάνει, για το χρόνο αλλά και τους ανθρώπους.
Βλέποντας κανείς το βιογραφικό σας δεν ξέρει σε τι να σταθεί. Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση… Και σε όλα πολλές επιτυχημένες δουλειές. Αλήθεια, εσείς ξεχωρίζετε κάποια από αυτές; Υπάρχει κάποιος ρόλος που αγαπήσατε λίγο παραπάνω;
Ναι, ο ρόλος της Κάρεν στο έργο «Ο τελευταίος Γιάνκι» του Άρθουρ Μίλερ στο Θέατρο Εξαρχείων. Επίσης, ο ρόλος της Ιφιγένειας στην σειρά «Ευτυχισμένοι μαζί».
Στο παρελθόν σας είδαμε στο ρόλο της “γιαγιάς” σε μια διαφήμιση που τρέλανε την Αμερική. Είχατε άλλες προτάσεις για διαφημιστικά; Θα ξανακάνατε κάτι αντίστοιχο;
Όχι ιδιαίτερα πολλές. Φυσικά και θα έκανα. Αγαπώ τις διαφημίσεις, πρέπει σε λίγα δευτερόλεπτα να γίνεις ένας άλλος.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να λέτε “ναι” σε μια δουλειά;
Η ανάγκη. Του ηθοποιού να εκφραστεί και του ανθρώπου να επιβιώσει. Φυσικά παίζουν ρόλο και οι συνεργάτες.
Το γεγονός ότι σε εκείνο το spot έπρεπε να μεταμορφωθείτε σε μια γυναίκα 30 χρόνια μεγαλύτερη σας τρόμαξε; Πόση σημασία δίνετε στην εικόνα σας;
Όχι μόνον δεν με τρόμαξε , αλλά το ξαναέκανα στα «Μαύρα μεσάνυχτα» κάνοντας τη μάνα του Μαμαλάκη. Δεν δίνω καμία σημασία στην εικόνα μου. Γίναμε ηθοποιοί για να μεταμορφωνόμαστε, όχι για να παριστάνουμε τις ωραίες.
Το πέρασμα του χρόνου χρόνος σας τρομάζει;
Όχι, πιστεύω ότι έχω συμφιλιωθεί.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι που μένει αναλλοίωτο στη ζωή μας;
Ναι, η ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή.
Φέτος, συμμετέχετε σε μία ιδιαίτερη παράσταση. Μπήκατε ωστόσο στην ομάδα ενώ είχε ξεκινήσει να παίζετε το έργο. Σας άγχωσε αυτό;
Με άγχωσε αλλά ήταν και πρόκληση και το χάρηκα πολύ.
Ποια είναι η πιο συγκινητική ή έντονη αντίδραση από θεατή της παράστασης;
Το δύσκολο είναι να τον κάνεις να γελάσει. Όταν το πετυχαίνεις είναι πολύ όμορφο.
Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν βρει την ανθρωπιά ή την έχουν χάσει;
Άλλοι την βρήκαν, οι περισσότερο νομίζω και άλλοι φοβήθηκαν και την έχασαν.
Η τέχνη και συγκεκριμένα το θέατρο, μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο;
Όχι, μπορεί όμως να κάνει κάποιους θεατές να σκεφτούν, να αισθανθούν.
‘Έναρξη παραστάσεων Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015 – Λήξη παραστάσεων Κυριακή 24 Απριλίου 2016
Μετάφραση, απόδοση και σκηνοθεσία : Γιάννης Βούρος
Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνικά : Γιώργος Γεωργίου
Κοστούμια : Δανάη Αναγνώστου
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Video art : Κλείτος Κυριακίδης
Βοηθός σκηνοθέτη : Τζωρτζίνα Κώνστα
Τους ρόλους ερμηνεύουν (κάνοντας κλικ στο όνομα θα δεις και τι μας είπε ο καθένας τους για το έργο):
Γιάννης Βούρος
Χρύσα Παπά
Ντίνος Καρύδης
Αλεξάνδρα Παντελάκη
Θοδωρής Αντωνιάδης
Τζωρτζίνα Κώνστα
Λουκία Πεσκετζή
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ