Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: To bullying, η αργοπορημένη διάγνωση και η υιοθεσία

Σε μια συγκινητική εξομολόγηση προχώρησε η παραολυμπιονίκης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μιλώντας στο περιοδικό Marie Claire και την δημοσιογράφο Εβίτα Τσιλοχρήστου. Η κολυμβήτρια, που κατάφερε να αποσπάσει το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, μίλησε για την υιοθεσία της, την διάγνωση για το πρόβλημα υγείας της που ήρθε στα 21 της χρόνια αλλά και το bullying που δέχτηκε ως παιδί.

Πότε έγινε η διάγνωσή σου με Σύνδρομο Δύσκαμπτου Ανθρώπου;

Το 2011, όταν ήμουν 21.

Οι γιατροί σου εξήγησαν ποτέ τι ακριβώς σου συμβαίνει;

Όχι. Πολλές φορές με παρέπεμπαν αποκλειστικά σε ψυχολόγο, από την παιδική μου ηλικία μάλιστα. Κανένα παιδί δε θέλει να νιώθει μουδιάσματα, καψίματα ή να πέφτει στη μέση του δρόμου χωρίς να κατανοεί γιατί του συμβαίνει αυτό ή ότι οφείλεται σε αυτοάνοσο. Ήταν πολύ σκληρό για μένα το γεγονός ότι δε μπορούσαν να βρουν το πρόβλημα και να καταλάβουν το μέγεθός του.

Και τα παιδικά σου χρόνια ήταν δύσκολα. Υιοθετήθηκες όταν ήσουν πέντε ετών.

Ήταν πολύ σημαντικό γεγονός για μένα και ευχαριστώ τη μητέρα μου – την οποία έχασα πριν από πέντε μήνες – γι΄ αυτό που είμαι τώρα. Γεννήθηκα στη Ρουμανία και μέχρι τα πέντε μου ζούσα σε ίδρυμα. Θυμάμαι πολλά από εκείνη την αένναα καθημερινότητα. Η διαδικασία της υιοθεσίας ήταν πολύ ευχάριστη για μένα. Επιλέχθηκα ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά γεννημένα το 1986 και την εποχή του Τσέρνομπιλ. Μπορεί το ατύχημα να έγινε στην Ουκρανία, αλλά είχαν επηρεαστεί όλες οι γειτονικές χώρες.

Πιστεύεις πως συνδέεται το Τσέρνομπιλ με αυτή τη δύσκολη απόφαση των βιολογικών γονιών σου;

Υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Ακόμη και οι πιο πλούσιοι δεν είχαν στα ράφια τους φαγητό. Όποιος προλάβαινε… Οπότε, ναι, ήταν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Υιοθετηθήκαμε τρία παιδιά του ιδρύματος από την ίδια οικογένεια. Θυμάμαι όλες τις εικόνες εκείνης της μέρας, όπως ότι ήμουν πολύ χαρούμενη και πολύ φοβισμένη. Έφευγα από ένα μέρος όπου υπήρχε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και δεν ήξερα που πηγαίνω. Επίσης, θυμάμαι έντονο το φόβο να μην κάνω κάτι και βρεθώ ξανά στο ίδρυμα. Φυσικά οι θετοί γονείς μου προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν  εξηγώντας μου πως είμαι δικό τους παιδί και πως δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.

Έχεις θυμό μέσα σου για εκείνα τα παιδικά χρόνια;

Ίσως για τα χρόνια προσαρμογής. Είχα Δυνατή Αναπτυξιακή Διαταραχή με αποτέλεσμα να έχω και αναπτυξιακή διαταραχή λόγου. Έτσι, άργησα να μιλήσω, δεν έλεγα λέξη μέχρι τα πέντε μου. Με την κατάλληλη βοήθεια και θεραπεία ξεκίνησα να μιλάω, αλλά έχοντας την αγωνία να ανήκω και εγώ σε ένα κοινωνικό σύνολο, εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής μου. Ήταν γολγοθάς για μένα το να προσπαθώ να φτάσω τα παιδιά της ηλικίας μου. Να μπορώ να προσαρμόζομαι και να αφομοιώνομαι από κάθε ομάδα. Νομίζω ότι έκανα τεράστια βήματα για να φτάσω εδώ που είμαι.

Βίωσες και bullying;

Ναι, βίωσα. Στην αρχή δεν το κατανοούσα, γιατί δε μιλούσα. Τα πρώτα χρόνια στο σχολείο υπήρχε και συνοδός, που το περιόριζε, και έτσι άργησα να το καταλάβω. Στο Γυμνάσιο, όπου δεν είχα καμία στήριξη από κανέναν, είδα την ωμή αλήθεια. Μετά τον εκφοβισμό και τη λεκτική επίθεση, μεταπηδήσαμε στη σωματική βία. Υπήρχαν σπρωξίματα, κανονικό ξύλο, κι εγώ δε μπορούσα να εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει.

Η δικαιολογία ήταν ότι ήμουν ανοιχτόχρωμη και φαινόταν ότι δεν ήμουν από την Ελλάδα, ότι δεν έλεγα σωστά όλες τις λέξεις. Υπήρχε κυρίως φυλετικός ρατσισμός. Δεν έβαζα σε κανέναν όρια, απλώς προσπαθούσα να το αποφύγω όλο αυτό. Ίσως φαινόμουν περίεργη στα παιδιά, αλλά δε σημαίνει ότι πρέπει να φερόμαστε περίεργα στο διαφορετικό. Τώρα ίσως πηγαίνει να αλλάξει κάτι, να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα και πολύ το χαίρομαι.