Aλέξης Γεωργούλης: “Δεν είναι του στυλ μου να είμαι εργένης!”

“Δεν είναι του στυλ μου να είμαι εργένης”, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του στο περιοδικό People ο Αλέξης Γεωργούλης και αποκαλύπτει: “Είμαι εργένης πολλά χρόνια, αλλά δεν το κάνω γιατί αυτό είναι το στυλ μου”.

Ο γνωστός ηθοποιός που επιστροφή στη μεγάλη οθόνη με τη χολιγουντιανή ταινία “Μαριονέτες” μιλά για τη ζωή στο Λος Άντζελες, τον απαιτητικό ρόλο που υποδύεται, αλλά και τα media στην Ελλάδα που νιώθει πως “εισβάλλουν” στην προσωπική του ζωή…

“Νιώθω ότι υπάρχει προσπάθεια εισβολής στην ιδιωτική μου ζωή. Το θεωρώ χαζό με την έννοια πως, από τη στιγμή που ο άλλος δεν θέλει να δείξει κάποια πράγματα, καλό είναι να το σεβαστείς. Πιστεύω πώς η προσωπική μου ζωή θα πρέπει να είναι προστατευμένη”.

Αισθάνομαι πως είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, που είναι μεν non-stop, αλλά μου βγαίνει αβίαστα. Μπορεί η ένταση να είναι αυξημένη, αλλά δεν τη νιώθω ως πίεση. Τη «μεταφράζω» σε εγρήγορση.

Έχω παρατηρήσει πως, όταν κάνω κάτι που μου δημιουργεί ρουτίνα, μου βάζω κάποια επιπλέον πράγματα για να «σπάσει». Κι εκεί που θεωρώ πως έχω χαλαρό πρόγραμμα, φτάνω στο τέλος να κάνω τρεις παράλληλες δουλειές και να μην έχω χρόνο ούτε για ύπνο.

Συμμετείχα λίγο και στη συγγραφή, στο χτίσιμο του χαρακτήρα του ήρωα. Όταν μελετάς ένα ρόλο, το επάγγελμα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της σκιαγράφησής του. Προσπαθείς να μην πιάσει το στερεότυπο. Γιατί έτσι βγαίνει περισσότερο «ο τύπος» παρά ο χαρακτήρας. Προκειμένου να το αποφύγεις, μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός δημοσιογράφου. Έτσι αντιλήφθηκα τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας δημοσιογράφος, χωρίς να είναι απαραίτητα διαπλεκόμενος ή φτασμένος. Αλλά και την κόντρα που μπορεί να υπάρχει με τους αστυνομικούς, για παράδειγμα. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να αποκαλύψουν και να μεγεθύνουν ακόμη και το παραμικρό και οι αστυνομικοί να το αποκρύψουν. Από εκεί ξεκινά και μια κόντρα. Ουσιαστικά, τα ιδία εργαλεία χρησιμοποιούν και οι δύο.

Μου αρέσει. Ειδικά όταν ο δημοσιογράφος είναι ανεξάρτητος και μπορεί να μιλήσει στον κόσμο, δεν διαφέρει και πάρα πολύ από αυτό που κάνει ένας καλλιτέχνης. Μόνο που ο δημοσιογράφος κάνει ντοκιμαντέρ και όχι ταινία. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου, πάντως, θεωρητικά είναι πολύ ωραίο. Έχεις ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο και με τα γεγονότα. Γίνεσαι μάρτυρας της λειτουργίας της κοινωνίας. Πιστεύω, βέβαια, πως τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται στη θεωρία, για να πάμε και στην υπόθεση της ταινίας.

«Είμαι ένας δημοσιογράφος που έχει απολυθεί και έχει βρεθεί εκτός “συστήματος”. Είχα κατηγορήσει ένα μεγαλοεπιχειρηματία για σκάνδαλα, και μάλιστα είχα δημοσιοποιήσει το θέμα κάνοντας δηλώσεις. Την ημέρα που θα πήγαινα όλες τις αποδείξεις που είχα συγκεντρώσει για την ενοχή του μεγαλοεπιχειρηματία στον εισαγγελέα, ο καλύτερός μου φίλος και συνεργάτης εξαφανίζεται, μαζί με τα “έγγραφα-φωτιά”. Μετά την εξαφάνιση είμαι εκτεθειμένος και αποτραβιέμαι σε ένα χωριό, ουσιαστικά εξοστρακισμένος. Έξι χρόνια μετά ο φίλος μου δολοφονείται και προσπαθώ να εξιχνιάσω το έγκλημα, όπου βήμα με το βήμα έρχομαι αντιμέτωπος με πράγματα που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν».

Διάβασε περισσότερα στο People!