Επέστρεψε στο θέατρο με την παράσταση Οίκος Ευγηρίας: Η Eυτυχισμένη Δύσις (στο θέατρο Ορφέας) έπειτα από δεκαπέντε χρόνια απουσίας. Στο μεσοδιάστημα, αγώνας για την επιβίωση (που με τόλμη παραδέχεται) κι ένα εγκεφαλικό, πριν από τρία χρόνια, όταν μόλις είχε ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας Δεμένη Κόκκινη Κλωστή του Κώστα Χαραλάμπους. Ο Ανέστης Βλάχος δεν λυγίζει μπροστά στις δυσκολίες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όπως δεν έκανε όταν, παιδάκι ακόμη, έχασε τον πατέρα του στον πόλεμο του ’40 και αναγκάστηκε να τελειώσει τις πρώτες τάξεις του δημοτικού στο ορφανοτροφείο Δράμας. Κι αργότερα, όταν ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιός κι από εργατικό ατύχημα έχασε το δεξί του μάτι. Ή, όταν παντρεμένος πια με την πρώτη του σύζυγο, πέθανε το δεύτερο παιδί τους, σε ηλικία 3 ετών, από παράτυφο. «Η ζωή μου δεν ήταν ρόδινη. Αλλά το μόνο που θα ζητούσα, αν γυρνούσα πίσω στο χρόνο, θα ήταν να ήμουν εγώ καλύτερος άνθρωπος.
Υποστηρίζετε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.;
Και τότε και πάντα. Αλλά της αριστερής πτέρυγας. Ήμουν ο ιδρυτής της πρώτης τοπικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ελλάδα. Κι αργότερα, με ένα συνάδελφο, φτιάξαμε την πρώτη κλαδική των ηθοποιών. Δεν πήγα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να βγάλω λεφτά. Πήγα για να βάλω το λιθαράκι μου και να αλλάξει η Ελλάδα. Ήθελα την ανατροπή, που την έφερε ο Αντρέας. Ο λαός με τον Αντρέα έφαγε ψωμάκι.
Κάποτε πολιτευτήκατε κιόλας.
Στο δήμο της Αθήνας, επί Μπέη. Άλλη Αθήνα εκείνη, άλλη η σημερινή. Η τωρινή ζέχνει παντού. Πληρώνουμε τόσα λεφτά και οι δρόμοι είναι βρόμικοι. Περνάς απ’ τις πλατείες και φοβάσαι μήπως σε σφάξουν. Εγώ ζω με αυτό το φόβο, στην περιοχή όπου μένω, στην πλατεία Βικτωρίας. Ο δήμαρχος φταίει. Τον ψήφισα, αλλά φταίει. Να γίνει επιστάτης, δεν κάνει για δήμαρχος.
Τη Χρυσή Αυγή τη φοβάστε;
Οι Έλληνες είμαστε δημοκράτες. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν έχει σχέση με την ιδεολογία της. Αυτή ελάχιστοι την πιστεύουν. Οι ψήφοι σ’ αυτό το κόμμα είναι ψήφοι διαμαρτυρίας. Αν οι πολιτικοί φτιάξουν τα πράγματα και κοιτάξουν το λαό στα μάτια, ούτε εκατό ψήφους δεν θα πάρουν. Η Χρυσή Αυγή θα χαθεί γιατί δεν αντιπροσωπεύει τίποτα.
Μίλησε ακόμα για την εποχή κατά την οποία βρέθηκε με πάγκο στη λαϊκή: «Και τι να έκανα; Έπρεπε να ζήσω την οικογένεια. Δε ντρέπομαι για αυτό. Τιμή μου είναι. Θα ντρεπόμουν αν έκλεβα ή πουλούσα ναρκωτικά. Ήταν αρχές του ’90 όταν η κόρη που αποκτήσαμε με τη Μαίρη, η Έλλη, ήταν σχεδόν μωρό. Τα πράγματα στα πολιτιστικά είχαν αλλάξει, υπήρξε μια στροφή στη φαρσοκωμωδία. Εγώ έτσι κι αλλιώς, είχα αρνηθεί να παίξω σε βιντεοταινίες. Κάποια μέρα οι προτάσεις για δουλειά σταμάτησαν.
«Μα ο Βλάχος έχει πάρει βραβεία για την υποκριτική του» θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος.
Ε και; Να παρακαλούσα τους σκηνοθέτες; Να έλεγα «’εχω πάρει βραβεία και πεινάω»; Ποτέ δε τα σκέφτηκα αυτά μπροστά στην επιβίωση. Και απλιότερα, άλλωστε, είχα δουλέψει ως μικροπωλητής. Οι τίτλοι και τα πολλά χρήματα δε με ένοιαξαν ποτέ. Δε τα κυνήγησα»
Διάβασε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ