Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους: Η απώλεια της μητέρας της, η δουλειά στην Κύπρο και η ανατροφή των παιδιών της!

Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπουςεπιστρέφει τηλεοπτικά ως πρωταγωνίστρια στο σίριαλ «Σαν οικογένεια» του Alpha Κύπρου. Η αγαπημένη ηθοποιός, με αφορμή το νέο της ρόλο, μιλάει στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για τη νέα της ζωή ύστερα από πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της που την έκαναν αμέσως αναγνωρίσιμη στο κοινό, αλλά και τη συνειδητοποίηση του να είναι μία καλή σύζυγος -είναι παντρεμένη με τον συνάδελφό της Φάνη Μουρατίδη– και μητέρα, πέρα από ταλαντούχα ηθοποιός.

Η Κύπρος είναι μία καλή εναλλακτική -και μιλάω σε ό,τι αφορά στο οικονομικό κομμάτι- για σένα; Είναι μία δικλείδα ασφαλείας στη δύσκολη αυτή εποχή;

Δεν θα το έλεγα. Δεν υπάρχει πουθενά δικλείδα ασφαλείας. Ούτε σταθερότητα. Καμία. Πας, δοκιμάζεις και βλέπεις. Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει στο μέλλον. Όλα πια είναι τόσο αβέβαια και ασταθή… Αλλά πάντα το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν έτσι. Μένεις άνεργος τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο και ψάχνεις για δουλειά: άλλο έργο, άλλο σίριαλ, άλλη παράσταση. Κανείς δεν σου εγγυάται οικονομική ασφάλεια. Δέχτηκα με χαρά πάντως την πρόταση από την Κύπρο. Μου άρεσε και το δοκιμάζω τώρα. Πάω όπως με πάνε τα πράγματα. Είμαι συνειδητοποιημένη.

Έχεις ξαναπάει στην Κύπρο;

Όχι, ποτέ. Τώρα ξεκίνησα να πηγαίνω για τα γυρίσματα και μου αρέσει πολύ ο τόπος αυτός.

Είσαι απογοητευμένη από τη φθίνουσα πορεία που έχει ο χώρος σου, λόγω της κρίσης;

Απογοητευμένη δεν θα το έλεγα… Μάλλον αναμενόμενο ήταν για μένα. Για να στο πω πιο απλά, όταν βλέπω ότι όλα καταρρέουν, ότι τίποτα στη χώρα μας δεν πάει καλά, ότι όλα πέφτουν, ε ναι, γιατί ο χώρος μας να ακμάζει; Φυσικό κι επόμενο δεν είναι να παρουσιάζει πτώση κι αυτό το κομμάτι; Δεν θα γινόταν αλλιώς. Σημασία έχει να προσαρμοζόμαστε. Δεν απογοητεύομαι όμως.

Πιστεύεις ότι οι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι έχετε κάποια επιπλέον πλεονεκτήματα, από τους απλούς πολίτες;

Πλέον όχι, κανένα. Και ποτέ δεν είχαμε δηλαδή. Τι; Το να σου δώσουν μία σειρά προτεραιότητας στην τράπεζα; Ή να σε χαιρετήσουν στο δρόμο; Όσες ευκολίες μπορείς να έχεις, παράλληλα έχεις κι άλλες τόσες, αν όχι περισσότερες, δυσκολίες. Τίποτα δεν είναι αμιγώς καλό ή κακό. Η δουλειά μας είναι ένας μικρόκοσμος. Προσωπικά, ζω τη ζωή μου κανονικά, με τον άντρα μου και τα παιδιά μου, όπως ζει μία κανονική οικογένεια.

Σε ζόρισε ποτέ η αναγνωρισιμότητα;

Στην αρχή μόνο, όταν ήμουν πιτσιρίκα. Μέχρι να πάρω πρέφα του τι γινόταν γύρω μου, ήταν κάπως περίεργα τα πράγματα για μένα. Αλλά όπως ήρθε έτσι κι έφυγε. Ξαφνικά. Τα μεγάλα και δυνατά πράγματα, όπως αρχίζουν έτσι και τελειώνουν.

Για τους «Ψίθυρους Καρδιάς» μιλάς;

Με τους «Ψίθυρους Καρδιάς» έγινε ένα μεγάλο μπαμ, αλλά μετά όλα ισορρόπησαν. Ας είμαστε όμως και ειλικρινείς. Δεν ζούμε και στο Hollywood! Δεν έβγαινα έξω στους δρόμους και μου έσκιζαν τα μπλουζάκια. Όλα ήταν καλά. Και «κανονικά». Κάποιες στιγμές έπεσα πάνω σε πολύ ευγενικούς ανθρώπους κι άλλες φορές σε αγενείς. Ε, τι να κάνουμε; Όλα μέσα στη ζωή είναι. Εντάξει, μου λένε ένα «γεια» και ως εκεί. Σιγά πια, δεν ζούμε και στην Αμερική! Όλοι οι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι στον χώρο μας, αν το θέλουν, μπορούν να έχουν μία κανονικότατη ζωή.

Έχεις επαγγελματικά απωθημένα;

Όχι. Έχω όνειρα, στόχους, αλλά απωθημένα ποτέ. Είμαι ευτυχής με όλα όσα έχω κάνει ως τώρα.

Ούτε στη ζωή σου έχεις;

Ούτε κι εκεί. Ξέρεις, είμαι ένας άνθρωπος που κατάφερε να πετύχει στη ζωή του τα περισσότερα από αυτά που σκέφτηκε. Ακόμη κι αυτά που μου «ξέφυγαν» και δεν τα έκανα, έπειτα, με το πλήρωμα του χρόνου, φάνηκε ότι δεν έπρεπε να γίνουν. Και δεν έγιναν.

Ήσουν τυχερή ή οργανωτική και το πέτυχες αυτό;

Μάλλον το ένστικτο που έχουμε και μας ψιθυρίζει κάποια πράγματα, με βοήθησε. Αυτό με ώθησε και επέμεινα κάποιες φορές, ενώ άλλες με απώθησε και ξέφυγα από λάθος επιλογές. Γενικά, όμως, είμαι οργανωτική. Μου αρέσει το πρόγραμμα.

Από παιδί ήσουν έτσι;

Ναι, έτσι έμαθα.

Έχεις την ανασφάλεια για το αν είσαι καλή μητέρα;

Η «ανασφάλεια» είναι μικρή λέξη μπροστά στη μητρότητα. Περισσότερο έχει να κάνει με ενοχές, με τύψεις. Πάντα αναρωτιέμαι και παλεύω μ’ αυτό.

Δυσκολεύεσαι όταν πρέπει να πάρεις το αεροπλάνο για να πας στην Κύπρο και αφήνεις τα παιδιά πίσω;

Ναι, κάποιες φορές. Αλλά δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Μακάρι να μη χρειαζόταν να δουλέψω, αλλά… Ευτυχώς τα παιδιά δεν είναι μωρά, μπορώ να τα αφήσω έστω για λίγο.

Έχουν καταλάβει ότι οι γονείς τους είναι αναγνωρίσιμοι;

Ναι, το ξέρουν. Αλλά, εντάξει, δεν τρέχει και κάτι. Στη δική μου οικογένεια, η λέξη «αναγνωρίσιμος», είναι αστεία. Δεν δίνουμε καμία σημασία σε αυτή τη λέξη. Και τα παιδιά ξέρουν πια ότι αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς μας.

Ποιος παίζει τον ρόλο του αυστηρού με τα παιδιά; Εσύ ή ο Φάνης;

Εγώ! Είμαι περισσότερο του προγράμματος, της τάξης και της οργάνωσης. Μου αρέσει η πειθαρχεία.

Στο παρελθόν έχεις πει ότι έχεις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις με τον σύζυγό σου και γι’ αυτό δεν είχατε βαφτίσει τα παιδιά. Σε περίπτωση, όμως, που εκείνα, όταν μεγαλώσουν, έχουν άλλες επιλογές από εκείνες που θα ήθελες γι’ αυτά, θα ενοχληθείς;

Όχι, καθόλου. Θέλω τα παιδιά μου να είναι ελεύθερα και να ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν. Ας πιστεύουν σε ό,τι θέλουν. Φυσικά και επηρεάζεσαι, αλλά βάσει των επιλογών τους ας ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Δεν μου επιβλήθηκε ποτέ κάτι, για να το επιβάλω στα παιδιά μου. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου! Μόνο να είναι υγιή κι ευτυχισμένα. Εντάξει τώρα, μη μου γίνουν και τζιχαντιστές! (γελάμε).

Είναι εύκολο να συμπορεύεσαι με τον σύντροφό σου, μετά από τόσα χρόνια γάμου;

Όχι, καμία σχέση δεν είναι εύκολη. Κι όποιος πιστεύει το αντίθετο, μάλλον δεν τη ζει απόλυτα. Συμπορεύονται δύο διαφορετικά «εγώ», μετά έρχεται ένα ή δύο παιδιά και τα «εγώ» γίνονται τέσσερα. Είναι άλλες προσωπικότητες, ξεχωριστές, που πρέπει να επιβιώσουν. Είναι θέμα ισορροπιών. Τη μία πρέπει να βάλεις τα δικά σου «θέλω» πιο κάτω, μετά είναι η σειρά του άλλου και πάει λέγοντας. Δεν είναι εύκολα πράγματα. Αλλά αυτή η προσπάθεια και η διαδικασία έχει κάτι το όμορφο.

Ποιο γεγονός καθόρισε τη ζωή σου;

Ήταν δύο. Η γέννηση των παιδιών μου και ο χαμός της μητέρας μου.

Ξεπερνιέται μία τόσο σημαντική απώλεια;

Είναι πρόσφατο και δεν ξέρω να σου απαντήσω ακόμα… Γι’ αυτό καλό είναι να αποφύγουμε να μιλάμε για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν θα το ‘θελα. Εξάλλου, δεν νομίζω ότι παύεις ποτέ να θυμάσαι ή να πονάς. Αλλά ο πόνος μαλακώνει με τον χρόνο.

Και τρομάζει η πάροδος του χρόνου;

Όχι. Μόνο το κομμάτι των ασθενειών και της απώλειας. Κατά τα άλλα όχι. Δεν με τρομάζει η φθορά του δέρματος ή τα γηρατειά. Αντιθέτως, θέλω να γεράσω! Η απόδειξη του ότι έζησες, είναι το να γεράσεις. Αλλά με τρομάζουν οι απώλειες στη διαδρομή.

Δεν έχεις τη γυναικεία φιλαρέσκεια; Δεν θα ήθελες να είσαι για πάντα νέα;

Όχι, όχι. Ούτε κατά διάνοια!