Άννα Βίσση: Ειδικά με σύντροφο τον Καρβέλα, στα 80s, δέχτηκα πάρα πολύ ρατσισμό!

Η Άννα Βίσση κατέβηκε στο δρόμο για να δηλώσει το αυτονόητο: το δικαίωμα να ζει κανείς τη ζωή του, όπως επιλέγει. Ήταν στο 1ο Gay Pride της Κύπρου και μάλιστα φρόντισε να ενημερώσει τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από τις αναρτήσεις της στα social media. Λίγο αργότερα, καθισμένη στο γρασίδι του Δημοτικού Κήπου της Λευκωσίας, μίλησε με τον Πιερή Παναγή και το κυπριακό Down Town για όλα.

Ζούμε, βέβαια, σε μια εποχή που αναβιώνει ο φόβος για τη διαφορετικότητα με την έξαρση των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Σε ανησυχεί αυτό;
Δεν με ανησυχεί αλλά μου προκαλεί διάφορα, βαθιά ερωτήματα. Γιατί ξεκίνησε αυτό; Από πού προκύπτει; Πώς αντιμετωπίζεται και πώς λύνεται κάτι τέτοιο ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι με την αλήθεια μας.

Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό νομίζεις;
Αισθάνομαι πως αυτοί που πολεμούν τη διαφορετικότητα είναι εκείνοι που δεν έχουν αρκετή δική τους προσωπικότητα, που η ζωή τους είναι βαρετή, που δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και κρίνουν με ευκολία κάτι που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν αισθάνονται. Στην ουσία αντικρίζοντάς το δεν μπορούν να το χειριστούν και στην ουσία το φοβούνται. Εκείνος που έχει προσωπικότητα, που τολμάει να ξεχωρίζει, να είναι διαφορετικός, να κάνει ακριβώς αυτό που αισθάνεται, όσο περίεργο κι αν μοιάζει, αρκεί να είναι πιστός στα θέλω και τα πιστεύω του, για μένα αυτός είναι ο κανονικός. Προσωπικά ξέρω δύο τρόπους για να ζω: Με τη βαθιά σοβαρότητα που αντιμετωπίζω τον συναισθηματικό μου κόσμο και τη δουλειά μου ως ευθύνη επιβίωσης και το χιούμορ μου, που με βοηθά να ξεπερνώ τα ανθρώπινα κόμπλεξ μου.

Έχεις επίγνωση του τι αληθινά συμβαίνει εκεί έξω;
Παίρνω τις «πληροφορίες» που παίρνει ο καθένας μας απ’ όλο τον κόσμο, αλλά είμαι σίγουρη πως συμβαίνουν φρικτά πράγματα τα οποία δεν βγαίνουν καν στο φως της δημοσιότητας.

Εσύ, σε όλη αυτή τη διαδρομή που έχεις διανύσει, εισέπραξες ρατσισμό; Είτε ως γυναίκα ή για τις καλλιτεχνικές επιλογές σου;
Αμέ! Ειδικά με σύντροφο τον Καρβέλα, στα 80s, πάρα πολύ! Ο Νίκος τότε φορούσε σκουλαρίκι, είχε μακριά μαλλιά και μιλούσε μόνο με αλήθειες. Αυτό ήταν μια ενοχλητική κατάσταση για τους συντηρητικούς, που αντιλαμβάνεσαι τότε ήταν πολύ περισσότεροι και επικρατούσαν. Αυτό τον ρατσισμό τον βίωσα κι εγώ ως γυναίκα του. Όταν κάναμε, αρχές του ‘90, για πρώτη φορά τους «Δαίμονες» μάς είπαν «Σατανιστές» και η εκκλησία μας κατηγόρησε σαν Άθεους. Όταν χωρίσαμε και ζούσαμε για λίγο καιρό στο ίδιο σπίτι ως φίλοι μάς έλεγαν ανώμαλους και προκλητικούς. Γενικότερα, δεχόμασταν καθημερινά γελοίες και ενίοτε αρκετά επιθετικές κριτικές. Πάντα γελούσαμε, όμως, με αυτό. Δεν φοβόμασταν, ούτε τις παίρναμε σοβαρά γιατί -ευτυχώς- είχαμε μυαλό, βλέπαμε μπροστά και κυρίως βλέπαμε μέσα μας.

Έχεις δραστηριοποιηθεί για τα παιδιά της Αφρικής, τραγούδησες για ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων, τώρα τοποθετείσαι ενάντια στην ομοφοβία… Ο ακτιβισμός είναι η πολιτική της νέας εποχής;
Δεν πιστεύω πως είναι πολιτική… Εκείνο που ξέρω είναι πως είναι τρόπος ζωής. Τι άλλο ήρθαμε να κάνουμε σ’ αυτό τον κόσμο; Να βγάζουμε λεφτά; Και τα λεφτά αγοράζουν την ουσία; Δεν νομίζω…

Υπάρχει διάχυτο παντού ένα κλίμα απαισιοδοξίας ακόμα και φόβου για όσα πρόκειται να ‘ρθουν. Εσύ, πού ακουμπάς τις ελπίδες σου;
Ίσως στο ανθρώπινο ένστικτο… Αυτό πιστεύω είναι δεμένο με το μυαλό μας που και αυτό συνδέεται με τις επιθυμίες μας. Εκεί, όμως, που ακουμπώ τις ελπίδες μου είναι κυρίως στους νέους ανθρώπους αυτού του πλανήτη που ελπίζω κι εύχομαι σιγά-σιγά να λειτουργούν χωρίς φόβο, ώστε αυτός ο κόσμος να αναζωογονηθεί. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί