Αντελίνα Βαρθακούρη: Η κρίση στον γάμο της, η Ελένη Μενεγάκη και η στιγμή που είπε «χάνω το παιδί μου!»

Η αφοπλιστικά ειλικρινής Αντελίνα Βαρθακούρη είναι η πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική προσωπικότητα της φετινής σεζόν και δίνει στον Αλέξανδρο Πρίφτη για το Down Town Κύπρου την πιο κόντρα συνέντευξη για τον χαρακτήρα της, που (νομίζαμε) πως ξέρουμε καλά.

Για σένα έχουμε την εικόνα μιας πολύ χαρούμενης κοπέλας, με έντονο χαρακτήρα, γεμάτο αισιοδοξία και ένταση. Πάντα ήσουν έτσι, Αντελίνα;
Ναι, πάντα! Δεν με θυμάμαι διαφορετική, κι αν ρωτήσεις και τους γονείς μου θα σου πουν ότι ανέκαθεν χαμογελούσα. Από μικρή ήμουν έντονος χαρακτήρας, έκανα αισθητή την παρουσία μου. Δεν ήμουν το παιδάκι που καθόταν στη γωνιά του, ούτε υπήρξα ποτέ χαμηλών τόνων. Δεν επιτρέπω στα προβλήματα, που για εμάς είναι «προβλήματα», να με ρίξουν. Για μένα η λέξη «πρόβλημα» είναι κάτι το άλυτο. Ένα θέμα υγείας, για παράδειγμα, όπου είσαι εσύ και ο θεός. Όλα τα άλλα λύνονται. Αισιοδοξώ πάντα! Ακόμα και οι φωνές, τα νεύρα μου, δεν διαρκούν πάνω από πέντε λεπτά. Θα σου κάνω μούτρα, θα τσακωθούμε, αλλά όλο αυτό δεν διαρκεί πολύ. Μετά πρέπει να γελάσω, να κάνω πλάκα. Είναι η δική μου ψυχοθεραπεία! Ως παιδί, τους απασχολούσα τους γονείς μου, είχα άποψη. Μου έλεγαν «Αντελίνα, μην το ρίξεις κάτω. Θα σπάσει!» κι έπρεπε να το ρίξω για να δω αν θα σπάσει. Τους παίδεψα λίγο! Ήμουν ατίθασο κορίτσι. Και παραμένω.

Υπήρξαν στιγμές που λύγισες στη ζωή σου;
Μα, φυσικά. Αλλά όχι συχνά. Δύο φορές λύγισα κι «έσπασα». Η πρώτη ήταν πριν από χρόνια, όταν η κόρη μου, η Μελωδία, ενός έτους τότε, κι ενώ είχαμε μετακομίσει σε νέο σπίτι και ήμασταν οι δυο μας, γιατί ο Χάρης έλειπε σε περιοδεία στην Αυστραλία. Το νέο σπίτι είχε κάτω μοκέτες. Ενώ τακτοποιούσα τα ρούχα, η μικρή μπουσουλούσε και ξεκόλλησε μία μοκέτα και βρήκε από κάτω ένα χημικό σε πλαστικό μέσα και το έφαγε. Τρελάθηκα! Τι να σου πω… Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου και είπα «χάνω το παιδί μου!». Έφυγα σαν την τρελή, πήγαμε στο «Ιασώ», κι εγώ ήμουν σε κατάσταση υστερίας. Καμία μάνα να μη βρεθεί στη θέση μου! Βγήκε ο γιατρός και μου είπε ότι «το παιδί σας θα πεθάνει ή θα πάθει μόνιμο πρόβλημα» κι όταν έκανε ότι μπορούσε μου είπε ότι το φάρμακο αυτό, ευτυχώς, ήταν ληγμένο. Έκανα τάμα στην Παναγία και είπα «θα έρθω γονατιστή!». Όπως κι έκανα μετά. Θυμάμαι τα κλάματά μου, τον πανικό μου… Εκεί λύγισα, δεν ήξερα τι να κάνω! Όταν βγήκε ο γιατρός και μου είπε ότι ξεπέρασε τον κίνδυνο, κατέρρευσα και λιποθύμησα. Η δεύτερη φορά ήταν όταν γέννησα τη δεύτερη κόρη μου, η οποία ήρθε πρόωρα στον κόσμο. Την έκανα με καισαρική και, κάποια στιγμή, μπήκε το δίλλημα «ή το παιδί ή η μητέρα». Ήταν δύσκολη γέννα. Με θυμάμαι να λέω «σώσε το παιδί μου, άσε με εμένα!». Πήγα να πάθω ρήξη μήτρας, ήταν δύσκολο. Όταν βγήκε το Λεονάκι μου, ένα κιλό πλασματάκι, είχα παραλύσει. Το μυαλό μου ήταν στο παιδί μου, ήθελα μόνο εκείνη να ήταν καλά. Κι εκεί γονάτισα… Κατάλαβες γιατί πάνω από όλα είναι η υγεία; Γιατί αυτό δεν το ελέγχεις! Ό,τι πει ο θεός. Μπορεί να βρεθώ στον δρόμο άφραγκη και ξυπόλητη. Έχω πίστη ότι θα τα ξαναφτιάξω όλα από την αρχή. Χωρίς την υγεία, όμως, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Τι σου λέει πια ο κόσμος στον δρόμο; Ταυτίζονται μαζί σου ή με τον Χάρη;
Ποτέ δεν πίστευα στα δημόσια πρόσωπα και ντρέπομαι για όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα. Δεν πιστεύω ότι είμαι κάτι σπουδαίο. Μία μαντινάδα λέει ότι «και το ψηλότερο βουνό είναι κάτω από τον ουρανό». Μένω ταπεινή και βαθιά ευγνώμων για όσα ζω. Δεν έχω έπαρση. Μόνο «ευχαριστώ» μπορώ να λέω στον κόσμο, αλλά και στο Star, που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία να δουλέψω και να λέω «ευχαριστώ» για τα πάντα. Ο κόσμος μου δίνει τόση αγάπη και με σκλαβώνει αυτό. Κυκλοφορώ έξω και με πιάνουν στο σουπερμάρκετ με αγάπη. Γεμίζω ευθύνη με το «πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!». Θέλω να την επιστρέψω αυτή την αγάπη.

Πώς σκέφτεσαι να «εξαργυρώσεις» τη φετινή επιτυχία που γνώρισες, μέσω του «Globetrotters»;
Αν σου πω ότι δεν σκέφτομαι τίποτα; Κάνω όνειρα, μεγάλα όνειρα και δουλεύω σκληρά γι’ αυτά. Έχω πίστη στον θεό και όλα τα αφήνω πάνω Του. Πέρασα από τη φάση του «άντρα θέλω, τώρα τον θέλω» – δεν βγαίνει κάτι. Κάνω ό,τι μπορώ και μετά έχει ο θεός. Δεν χτυπάω πόρτες, δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Κάνω ό,τι μπορώ και μετά ό,τι πει η τύχη μου. Το τι θα μου προτείνουν, δεν μπορώ να ξέρω τι είναι. Το τι θα κάνεις στην τηλεόραση δεν έχει να κάνει μόνο με τη δουλειά και την πρόθεσή σου, αλλά και με την τύχη. Για ένα είμαι σίγουρη: πώς αν είμαι τυχερή και μου προσφέρουν κάτι που θα μου αρέσει, ό,τι κι αν είναι αυτό, αν το πιστέψω και με πιστέψουν, θα τα δώσω όλα για να τα καταφέρουμε.

Οι γονείς σου τι σου λένε για όλο αυτό που ζεις φέτος;
Όλα τα χρωστάω σε αυτούς τους δύο ανθρώπους. Όλα! Μας έδωσαν αρχές και εφόδια για τη ζωή. Οι γονείς μου είναι οι πιο αυστηροί κριτές μου και δεν χάνουν δευτερόλεπτο από αυτά που κάνω.

Ισχύει ότι σου έγινε πρόταση για να είσαι στο πάνελ της Ελένης Μενεγάκη;
Όχι, δεν μου έγινε ποτέ τέτοια πρόταση. Η Ελένη είναι ένας άνθρωπος της καρδιάς μου και την αγαπώ πάρα πολύ! Είναι ένας από τους πιο λαμπερούς και θετικούς ανθρώπους που ξέρω. Της χρωστάω πολλά, αυτό αισθάνομαι. Της έχω ανοίξει την καρδιά μου σε κάτι προσωπικό κι αυτό είναι ανάμεσα σε μένα και σε εκείνη. Ξέρει τα «θέλω» μου και ποτέ δεν μου έκανε τέτοια πρόταση. Δεν θα πήγαινα ποτέ σε πάνελ, όχι γιατί το υποτιμώ, αλίμονο – δεν θα το έκανα γιατί δεν θα ήμουν εγώ καλή σε αυτό. Δεν είναι θέμα έπαρσης, αλλά είναι σημαντικό το να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις και τι δεν μπορείς. Το να είσαι σε ένα πάνελ δεν είναι απλό, είναι δύσκολο. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω! Από τη μέρα που ξεκίνησα, ποτέ δεν μου πρότειναν να είμαι σε πάνελ.

Ισχύει ότι σας έχουν προτείνει να παρουσιάσετε μία εκπομπή μαζί με τον Χάρη;
Γράφτηκε κι αυτό, το είδα. Υπάρχει ενδιαφέρον, μας γίνονται προτάσεις για μαζί και χώρια. Αλλά, ειλικρινά, δεν έχω καθίσει να σκεφτώ ακόμα τι θα κάνω. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι, καλό ήταν το «Globetrotters» και όλο αυτό που βγάλαμε ως ζευγάρι προς τα έξω, όμως, δεν χρειάζεται το επόμενό μας βήμα να είναι πάλι κοινό. Σκέφτομαι κιόλας μήπως κουράσει αυτό τον κόσμο… Εγώ λειτουργώ και με τη διαίσθησή μου, γι’ αυτό στο λέω. Θα δούμε όμως…

Με τον Χάρη, είστε δέκα χρόνια μαζί. Πώς γνωριστήκατε;
Μέσω Facebook!

Είδες; Και σήμερα λένε ότι οι σχέσεις μέσω των social δεν κρατούν και είναι επιφανειακές…
Εκείνος μου έστειλε μήνυμα, όταν ανταλλάξαμε likes. Με ό,τι έχω δει μέχρι σήμερα, θα σου πω ότι η ζωή δεν ξέρεις τι σου φέρνει. Είμαστε δέκα προς τα έντεκα χρόνια μαζί κι έχουμε δύο παιδιά. Υπάρχει πολλή δημιουργία σε αυτό το σπίτι, αλλά και πολλή αγάπη. Και όχι, Αλέξανδρέ μου, δεν ήταν όλα εύκολα στον γάμο μου, ούτε στρωμένα όλα με ροδοπέταλα. Περάσαμε και κρίση και νεύρα και δυσκολίες και τα πάντα. Αντέξαμε και τα καταφέραμε. Αύριο δεν ξέρω πως τα φέρνει η ζωή. Ως τώρα αποδείχτηκε ότι το «καράβι» το πάμε καλά. Κάθε φορά που βάζω το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου, νιώθω γαλήνη και λέω «γυρίζω στο λιμάνι μου».

Επειδή είσαι μόλις 35 ετών, λένε ότι οι νέοι άνθρωποι δεν συμβιβάζονται ούτε υποχωρούν εύκολα. Την κρίση στην σχέση σου με τον Χάρη πώς την αντιμετώπισες και, σε αντίθεση με άλλους, δεν είπατε το «χωρίζουμε»;
Αυτό το οφείλω στους γονείς μου. Εκείνοι μου μεταλαμπάδευσαν την αξία της οικογένειας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου συνέχεια άκουγα το «δεν αφήνουμε ποτέ την οικογένεια». Μένεις εκεί και παλεύεις. Αυτό με ακολουθεί. Δεν τα παρατάω στα δύσκολα, αλλά δεν ξέρω και πού θα έπρεπε να έχω φτάσει για να σου πω «ρε συ, χώρισα». Σε κάτι πολύ ακραίο. Δεν κατακρίνω όσους χωρίζουν, γιατί πολλές φορές ένας χωρισμός είναι καλύτερος από μία άρρωστη κατάσταση στο σπίτι, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα. Εγώ προσωπικά δεν κρίνω κανέναν! Κι εγώ η ίδια αύριο μπορεί να βγω ψεύτρα γι’ αυτά που σου λέω τώρα και να γίνει κάτι και να αναθεωρήσω. Γι’ αυτό που ζω σήμερα όμως, τώρα, σε ό,τι με αφορά, ο χωρισμός είναι σαν να μου βάζεις δυο χέρια στον λαιμό και να με πνίγεις. Θα το θεωρούσα προσωπική αποτυχία τον χωρισμό. Ίσως να μιλάω έτσι γιατί είμαι ακόμα πολύ ερωτευμένη κι επειδή αγαπώ πολύ τον Χάρη. Δεν ξέρω το μέλλον. Αισιοδοξώ όμως.

«Δουλεύετε» για τον γάμο και τη σχέση σας;
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τα «δουλεύουν» αυτά. Όχι. Είμαι όπως τα φέρει η ζωή. Ζω τα δύσκολα, τα εύκολα και είμαι εκεί. Ένας καλός γάμος, για μένα, δεν είναι όταν είναι και οι δύο όλη την ημέρα αγκαλιά. Το πιο βασικό συστατικό είναι να έχουν και οι δύο ριζωμένο στο μυαλό τους έναν κοινό στόχο. Εμείς με τον Χάρη σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα: να είμαστε μαζί, να είμαστε καλά και όταν τα παιδιά μας κάνουν δικά τους παιδάκια, να πάμε μαζί, γέροι πια, στο μαιευτήριο, να κοιταχτούμε και να πούμε «κάτι καταφέραμε, κάτι κάναμε καλά!». Μαζί το βλέπουμε αυτό και στα δύσκολα το υπενθυμίζει ο ένας στον άλλον και δεν αποκλίνουμε. Και οι δύο έχουμε ψύχωση με τις κόρες μας.

Αυτά που βλέπουμε στο παιχνίδι, ανάμεσά σας, οι επικοί διάλογοι, οι τσακωμοί, αλλά και οι συγκινήσεις σας, γίνονται κάθε μέρα στο σπίτι;
Ό,τι βλέπετε είναι αληθινό και αυτά συμβαίνουν και στο σπίτι. Με όλη μου την καρδιά στο λέω! Αν τσακωθούμε και σου πω «άει ρε βλήμα», θα στο πω όχι από κακία, αλλά επειδή μου βγαίνει και δεν μπορώ να καταπιεστώ. Ο θεός να είναι απέναντί μου, θα σου πω με τη μία αυτό που σκέφτομαι. Θα πω τη γνώμη μου κι ας χαλάσει ο κόσμος όλος! Κι εκεί που τσακωνόμαστε, εκεί θα τα βρούμε μετά από λίγο. Εγώ δεν μπορώ να «καταπιώ» κάτι και να το επεξεργαστώ για να το συζητήσουμε πιο ήρεμα μετά. Όχι, θα στο πω εκείνη την ώρα και θα το λύσουμε.

Τι σε εκνευρίζει στον Χάρη;
Πολλές φορές θα τρέχω εγώ για κάτι κι εκείνος θα κάθεται και θα έχει άποψη εκ του μακρόθεν. «Μα τι με κοιτάς, άνθρωπέ μου; Αφού το ξέρεις, έλα κάνε το!». (γελάμε δυνατά). Κι επίσης, είναι αναβλητικός. Εγώ είμαι παιδί του «τώρα». Ο Χάρης θα το αναβάλλει, θα πει «να το δούμε…», θα ξεχαστεί. Εγώ, όμως, τον εκνευρίζω όταν αποδεικνύω πως, τελικά, δεν έχω καμία σχέση με τον χρόνο. Όταν έκανα εκπομπή στο «Έψιλον» πήγαινα από τις 5 το πρωί και ξεκινούσαμε στις 10. Δεν ξέφευγα δευτερόλεπτο. Και ο Χάρης μου έλεγε: «Μα, μόνο αυτό σε νοιάζει; Εγώ πού είμαι;». Διότι εκείνος μου λέει «σε πόση ώρα έρχεσαι;», «να, τώρα, σε δέκα λεπτά είμαι σπίτι».