Ανθή Σαλαγκούδη: «Μου έκαναν bullying, είχα χάσει τον ύπνο μου, δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου»

Στις δύσκολες στιγμές και το bullying που βίωνε από τους συναδέλφους της λόγω του ονόματός της, την περίοδο που εργαζόταν στη δημόσια τηλεόραση, αναφέρθηκε η Ανθή Σαλαγκούδη στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Πάνο Τσουκάρα.

Έχεις στοχοποιηθεί κατά καιρούς ως κόρη του πρώην υφυπουργού Ανάπτυξης, Γιώργου Σαλαγκούδη. Μάλιστα, για την περίοδο που εργαζόσουν στην ΕΡΤ ο Κώστας Τσουρός είχε περιγράψει ότι περπατούσες στους διαδρόμους και γύριζαν το κεφάλι τους.

Στην ΕΡΤ έζησα στιγμές παραλογισμού. Πράγματι, δεν μου μιλούσαν οι συνάδελφοι ή αν μου μιλούσαν μού έκαναν bullying και καψόνια. Ήταν μια συντεταγμένη κίνηση εναντίον μου, χωρίς να κάνω κάτι για να προκαλέσω. Γίνονταν επειδή κουβαλούσα αυτό το όνομα, για το οποίο μάλιστα με στοχοποιούσαν. Υπήρχαν πολιτικά παιχνίδια από πίσω. Θέλω να διευκρινίσω όμως πως ο πατέρας μου είχε αποσυρθεί πολλά χρόνια πριν μπω εγώ στην ΕΡΤ. Δεν ήταν εν ενεργεία.

Το δυστυχές σε όλη αυτή την ιστορία είναι πως αν ο πατέρας μου πραγματικά είχε τη δύναμη και την εξουσία που πίστευαν πολλοί, δεν θα μου έκαναν τίποτα από όσα μου έκαναν. Στην πραγματικότητα, είχαν το περιθώριο για να μου συμπεριφέρονται τόσο άσχημα. Εγώ δεν είχα πουθενά να απευθυνθώ, δεν είχα πλάτες για να με στηρίξουν. Από την πλευρά μου ήμουν πολύ ήσυχη και κοίταζα απλά να κάνω τη δουλειά μου.

Σε άλλαξε ως άνθρωπο αυτή η εμπειρία;

Εκείνη την περίοδο είχα χάσει τον ύπνο μου. Το εννοώ. Δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου. Για να καταλάβεις, από τα δοκιμαστικά που έκανα ακόμη, ενώ έχω σπουδές και μεταπτυχιακό πάνω στη δημοσιογραφία και είχα δουλέψει ήδη δέκα χρόνια ως ρεπόρτερ στη Θεσσαλονίκη, μου τα είχαν ακυρώσει όλα. Πριν ακόμα βγω στον αέρα, έλεγαν: «Αυτή δεν μπορεί να μιλήσει». Υπήρχαν δημοσιεύματα που κυκλοφορούσαν μέσα από τους συνδικαλιστές στην ΕΡΤ με τα οποία μου έκαναν πόλεμο.

Ήμουν από τη Θεσσαλονίκη, δεν ήξερα κανέναν από το σύστημα, δεν είχα κανέναν γνωστό στην Αθήνα από τον χώρο των media, έγραφαν λοιπόν οτιδήποτε ήθελαν, εγώ δεν απαντούσα και δεν υπήρχε και κανείς που να μπορεί να με προστατεύσει ή να με βοηθήσει να διαχειριστώ όλα αυτά που ζούσα. Είχα έρθει με σκοπό να κάνω μια ενημερωτική εκπομπή, κάποια στιγμή δεν υπήρχε καν διευθυντής ενημέρωσης για να απευθυνθώ, οπότε οι συνάδελφοι με τους τεχνικούς μού έκαναν καψόνια.

Θα πρέπει να βρισκόσουν σε απόγνωση.

Έχω έναν αυτοματοποιημένο μηχανισμό που, όταν βρίσκομαι στη δίνη του κυκλώνα και πρέπει να αγωνιστώ, βάζω πολλές άμυνες μπροστά και δεν θα με δει κανείς εύκολα να κλαίω ή να καταρρέω. Για αυτόν τον λόγο, ενώ και οι γονείς μου άκουγαν πολλά εκείνη την εποχή, δεν τους έλεγα αυτά που ζούσα, γιατί εκεί πιθανότατα θα ήμουν πιο ευάλωτη και δεν ήθελα να τους στεναχωρήσω κι εκείνους με όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση