Σίγουρα δεν είναι άλλος ένας ωραίος της τηλεόρασης. Η γοητεία που εκπέμπει Ο Αντώνης Φραγκάκης πηγάζει από όλο το πακέτο. Από το ταλέντο του, απ’ τα βιώματά του, από όσα του έχει μάθει ο χρόνος, απ’ το πώς εκφράζεται… Μιλά αργά, διαλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιεί, έτσι ώστε να μην πατήσει στις νάρκες των γνωστών κλισέ. Και αυτήν τη φορά μιλά για όλα στο Omikron….
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε λίγους μήνες συμπληρώνετε τα 53 σας. Σας αγχώνει το πέρασμα του χρόνου;
Αντιθέτως, μου αρέσει πολύ. Νιώθω σαν να φεύγει μια υποχρέωση.
Υποχρέωση;
Είναι μια φράση του Τσέχωφ απ’ τον Θείο Βάνια… Σε ένα σημείο του έργου, ο Άστροφ λέει στον Βάνια «είμαι 40 χρόνων και ένας μέσος άνθρωπος ζει 60. Έχω να ζήσω άλλα 20 χρόνια. Πώς θα τα καταφέρω;». Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει χάσει το τρένο της ζωής… Εμένα αυτή η φράση μου αρέσει, χωρίς να λέω ότι με αντιπροσωπεύει, όπως και ο χρόνος που περνά.
Τη ζωή σας πώς την είχατε ονειρευτεί;
Δεν έκανα ποτέ όνειρα. Όταν με ρώταγαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, δεν είχα συγκεκριμένες επιθυμίες. Ήθελα να παίζω και δεν σκεφτόμουν το παρακάτω. Όταν μεγάλωσα, ήθελα ό,τι μου τύχαινε να μου δίνει αυτή τη χαρά που έπαιρνα απ’ το παιχνίδι. Αν την είχε έμενα, αν όχι έφευγα.
Απ’ την άλλη, ένας άνθρωπος με συχνές αλλαγές πλεύσης όπως εσείς, δίνει την εντύπωση ότι βαριέται εύκολα.
Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες αλλαγές. Σε εμένα όμως που το ζω, το ότι έχω αλλάξει επαγγέλματα, φαίνεται σαν φυσική συνέχεια, λες και το ένα γεννά το άλλο.
Όταν είστε ερωτευμένος πώς συμπεριφέρεστε;
Δεν έχω ιδέα… Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς εμπεριέχει την τυφλότητα.
Η ομορφιά ανοίγει πόρτες;
Μάλλον ναι… Πιο πολλές απ’ όσες κλείνει φαντάζομαι.
Μπορεί όμως να σκοτώσει το ταλέντο;
Κάθε πράγμα από μόνο του δεν είναι τίποτα. Είναι σαν ένα πιστόλι αφημένο σε ένα τραπέζι. Από μόνο του είναι ένα αντικείμενο. Κάποιος το παίρνει και το βάζει σε ένα συρτάρι και άλλος το παίρνει και σκοτώνει. Δεν φταίει το πιστόλι… Έτσι και με το ταλέντο και τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μια ιδιαιτερότητα. Είναι σημαντικό το πώς τη χρησιμοποιείς. Υπάρχουν ηθοποιοί που είχαν μια φυσική ιδιαιτερότητα με αρνητικό τρόπο και ήταν άσχημοι. Τη Βασιλειάδου όμως τη θυμόμαστε ακόμα, όπως και τον Louis de Funès που έκανε την ιδιαιτερότητά του, τέχνη του. Είναι ο τρόπος που το χρησιμοποιείς, πώς το εξελίσσεις. Χρειάζεται δουλειά.
Όταν ξεκινούσατε ως ηθοποιός νιώσατε να σας αμφισβητούν λόγω της εμφάνισής σας;
Αυτό δεν το ξέρω… Κάθε φορά που έμπαινα σε μια δουλειά συνεργαζόμουν με κάποιους ανθρώπους. Για να με καλέσουν σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης για κάποιο λόγο με είχε επιλέξει. Για να γίνει αυτό και να με εντάξει σε κάτι, η ομάδα δεν αμφισβητεί. Τώρα αν ένας κριτικός ή άλλος σκηνοθέτης ή ένας άλλος ηθοποιός το σκεφτεί αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Άλλωστε, πιο πολλές αμφιβολίες έχουμε εμείς για τον εαυτό μας παρά οι άλλοι για μας. Δεν ήμουν ποτέ σίγουρος ότι αυτό που κάνω ως ηθοποιός το κάνω καλά. Το μόνο που μπορώ να φροντίσω σε ό,τι κάνω, είναι να το κάνω με όσο περισσότερη εντιμότητα μπορώ.
Φωτογραφία: Νίκος Βαρδακαστάνης
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ