Αντρέας Λέοντας: Τα παιδικά χρόνια στην Κύπρο, το X Factor και τα όνειρα για το μέλλον

Τι κι αν τον λένε (Ανδρέα ) Λέοντα! Έχει γεννηθεί στις 26 Δεκεμβρίου του 1996 στη Λευκωσία. Είναι Αιγόκερως – όμως μόνο άνθρωπος του προγράμματος και της τάξης δεν είναι. «Ούτε κατά διάνοια», αναφέρει γελώντας στον Αλέξανδρο Πρίφτη και το κυπριακό περιοδικό Down Town.

«Είμαι λίγο ανοργάνωτος, δεν το έχω με το πρόγραμμα. Αν μου αρέσει κάτι, το αποφασίζω τελευταία στιγμή και λέω “οκ, ας πάμε να το κάνουμε και βλέπουμε. Όπου βγει…”. Δεν μου αρέσει να προγραμματίζω τίποτα στη ζωή μου».

Κι όμως, η ζωή τού τα έφερε πολύ καλά μέχρι σήμερα. «Τυχαία νομίζω. Είμαι τυχερός. Δεν λέω ότι έχω αστέρι κι όλα αυτά, αλλά μού έρχονται με τέτοιο τρόπο τα πράγματα κι ό,τι συμβαίνει στο δρόμο μου μού αρέσει και το αγαπώ. Ακόμα και το τραγούδι εντελώς τυχαία προέκυψε! Δεν το κυνήγησα ποτέ. Ούτε στόχους μεγαλεπήβολους είχα. Απλά περνούσα καλά σ’ αυτό».

Σου λείπουν τα παιδικά σου χρόνια;

Οι στιγμές μου μού λείπουν. Όλα αυτά που έζησα. Είχα πολύ έντονα παιδικά χρόνια – όλο χρώματα, μυρωδιές και αναμνήσεις. Έζησα τις πλατείες, τις ζαβολιές, τα παιχνίδια έξω στο δρόμο με τους φίλους μου. Σήμερα τα παιδιά είναι αγκαλιά με ένα Laptop, κολλημένα σε μία οθόνη υπολογιστή. Εγώ έτρεχα, έπαιζα, χτύπαγα… Έχω να θυμάμαι πολλά όμορφα πράγματα από τότε.

Πιστεύεις ότι τα σημερινά παιδιά δεν ζουν πια όπως θα έπρεπε;

Αναμφισβήτητα, η τεχνολογία έχει μπει έντονα στη ζωή μας. Αυτό είναι και καλό και κακό. Σήμερα, τα παιδιά έχουν περισσότερες γνώσεις, μαθαίνουν πιο εύκολα, κάτι στο οποίο τα βοηθά στο σχολείο και στις σπουδές τους. Ωστόσο, δεν ξέρουν τι θα πει «παίζω έξω με τους φίλους μου». Προτιμούν τα social media. Χάνουν την άμεση επικοινωνία, την ουσιαστική με τους ανθρώπους. Την προσωπική επαφή. Όλα αυτά με τα οποία εμείς μεγαλώσαμε.

Ήσουν ήσυχο παιδί;

Σε καμία περίπτωση δεν θα με έλεγες έτσι… (γελάει πονηρά). Έχω κάνει πολλές σκανδαλιές!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη που έκανες;

Μια μέρα είχα βάλει φωτιά στην τάξη μου! Ήμουνα στο γυμνάσιο και πήγα αδιάβαστος εκείνη τη μέρα. Ή ιστορία είχαμε ή μαθηματικά, δεν θυμάμαι… Για να μην πω μάθημα, σκαρφίστηκα μια ζαβολιά. Πήγα στον κάδο των σκουπιδιών και άναψα φωτιά στο διάλειμμα. Η τάξη γέμισε καπνούς κι όλοι πιστέψαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μάθημα, αφού κανείς δεν θα μπορούσε να αναπνεύσει. Τελικά, ήρθε ο καθηγητής και μας άλλαξε αίθουσα. Ήμουν άτυχος! Μέχρι σήμερα δεν έμαθαν ποτέ ποιος το είχε κάνει αυτό…

Ήσουν καλός μαθητής;

Όχι, χάλια μαύρα! (γελάει). Καθόλου! Δεν μου άρεσε το σχολείο, ούτε τα γράμματα. Μου άρεσε που πήγαινα, που έβλεπα τους φίλους μου, που κάναμε πλάκα. Αλλά όταν άρχιζε το μάθημα βαριόμουν πολύ.

Σπούδασες κάτι;

Όχι, όχι. Είμαι κατά των σπουδών.

Γιατί το λες αυτό;

Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, καλά κάνουν και σπουδάζουν όσοι πραγματικά το θέλουν. Όμως το να το κάνεις με το ζόρι, δεν σε βοηθάει σε τίποτα. Στο τέλος καταλήγεις να κάνεις κάτι που δεν θέλεις. Εγώ δεν ήθελα να σπουδάσω κι ευτυχώς οι δικοί μου δεν με πίεσαν. Όσοι επιλέγουν, όμως, το δρόμο των σπουδών γιατί θέλουν να ασχοληθούν με κάτι στο μέλλον που να το αγαπάνε, καλά κάνουν και στοχεύουν εκεί.

Το τραγούδι πώς προέκυψε στη ζωή σου;

Τυχαία κι αυτό! Στα 11 μου χρόνια ήθελα να μάθω κιθάρα και οι δικοί μου δεν μου χάλασαν το χατίρι. Ήθελα να το κάνω και το έκανα. Τραγουδούσα στο σπίτι μου όμως τότε, αλλά ποτέ έξω. Δεν μου άρεσε να εκτίθεμαι και να το κάνω επαγγελματικά. Μια μέρα όμως, έγινε ένας διαγωνισμός τραγουδιού στην Κύπρο. Ένας φίλος μου έγραψε ένα κομμάτι με σκοπό να το πει κάποιος άλλος. Με φωνάζει και μου ζητάει να πω εγώ το demo στο στούντιο, γιατί το παιδί που θα λάμβανε μέρος δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα. Πήγα, το είπα κι όταν τελείωσα μου είπε ότι «προτιμώ να το πεις εσύ τελικά, παρά ο άλλος». Από εκείνη την ημέρα άρχισαν όλα. «Ψήθηκα» που λένε και το είδα περισσότερο επαγγελματικά. Έπειτα, ήρθαν οι εμφανίσεις και οι συναυλίες στην Κύπρο.

Δεν σκεφτόσουν το τραγούδι μικρός, δεν ήθελες να σπουδάσεις κάτι και δεν είχες σαφές πλάνο για τη ζωή σου. Με προβληματίζεις…

(γελάμε). Όντως, δεν είχα πλάνο. Το μέλλον μου ήταν αβέβαιο, αλλά τον βρήκα τον δρόμο μου τελικά. Δεν αγχώθηκα ποτέ για το πού πάω, τι θα κάνω αύριο και πού θα καταλήξω. Είμαι άνθρωπος του ρίσκου. Πάμε και ό,τι γίνει. Είμαι μικρός ακόμα και δεν έχω να χάσω κάτι.

Τώρα, όμως, πρέπει να βάλεις τις βάσεις…

Τώρα ξέρω τι θέλω να κάνω και γι’ αυτό πήγα στο «X-Factor».

Πώς αντέδρασαν οι δικοί σου όταν δήλωσες συμμετοχή;

Δεν με απέτρεψαν. Τους είπα απλά μια μέρα: «εγώ δήλωσα συμμετοχή. Θέλω να κάνω αυτό και δεν έχω να χάσω κάτι». Δεν έχω κανένα παράπονο από εκείνους, με στηρίζουν πολύ.

Αν δεν ήσουν στην ομάδα του Γιώργου Θεοφάνους, με ποιον άλλο κριτή θα ήθελες να προχωρήσεις;

Με κανέναν. Ο Γιώργος είναι ο καλύτερος, κατά την άποψή μου, και ο πιο έμπειρος. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, νομίζω. Μόνο εκείνος θα μπορούσε να με βοηθήσει τόσο πολύ. Ε, είναι και Κύπριος, καταλαβαινόμαστε καλύτερα με δυο τρεις κουβέντες που θα πούμε στα κυπριακά. Είναι μέντορας.

Είναι και αυστηρός μαζί σου;

Είναι. Πολύ! Αλλά μόνο όταν πρέπει. Γενικά, είναι πολύ καλός, με συμβουλεύει και με νουθετεί. Αλλά όταν πρέπει, κάνει παρατηρήσεις. Μου λέει να προσέχω τις καταλήξεις μου, τα γυρίσματά μου… Ό,τι λέει το λέει για το καλό μου και τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι πάντα δίπλα μου. Πάντα μου λέει: «Δείξε πόσο Λέοντας είσαι! Δείξε πόσο Λέοντας είσαι». Τον σέβομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα.

Κάνεις μαθήματα φωνητικής;

Όχι, ό,τι κάνω μόνος μου. Κι ευτυχώς που με βοηθάει ο Γιώργος σ’ αυτό.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου τραγουδιστής;

Μου αρέσει ο Οικονομόπουλος, ο Μαζωνάκης, ο Βέρτης. Κι εύχομαι μια μέρα να συνεργαστώ μαζί τους.

Φίλους έκανες στο «X-Factor»;

Ναι, είμαι φίλος με όλα τα παιδιά! Περισσότερο παρέα έκανα με τον Παναγιώτη Γρηγορίου και τον Ίαν.

Δεν αισθάνθηκες ποτέ τον ανταγωνισμό;

Όχι, ποτέ. Από τη φύση μου, άλλωστε, δεν είμαι ανταγωνιστικός. Οκ, ο καθένας είναι εκεί για την πάρτη του. Για τη νίκη. Το καταλαβαίνεις. Και να μην κερδίσω όμως -που θα ήθελα να είμαι ο νικητής- δεν με νοιάζει. Το θέμα είναι τι θα κάνεις μετά.

Τώρα που είσαι περισσότερο γνωστός από τότε που τραγουδούσες στην Κύπρο, παίρνεις περισσότερα μηνύματα στα social media, από κοπέλες;

(χαμογελάει και δείχνει να ντρέπεται). Χωρίς υπερβολή, είναι πάρα πολλά. Προσπαθώ, όμως, να απαντάω σε όλα και να είμαι ευγενικός. Μου δίνουν δύναμη και κουράγιο όλα αυτά. Όταν τα διαβάζω είμαι πάντα με ένα χαμόγελο στο στόμα.

Υπήρξε κάποιο από αυτά τα μηνύματα που να σε έφερε σε δύσκολη θέση;

Όχι. Τόσο τα αγόρια όσο και οι κοπέλες είναι πολύ cool μαζί μου και με συγχαίρουν .

Ας το παραδεχτούμε όμως: πλέον έχεις περισσότερες κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο…

Σίγουρα υπάρχει μια αύξηση… (γελάει). Αλλά δεν με νοιάζει αυτό. Είμαι όπως ήμουν και πριν που δεν με ήξερε κανείς. Αν μου αρέσει μια κοπέλα, θα πάω εγώ και θα την προσεγγίσω. Εγώ θέλω να κάνω πάντα την πρώτη κίνηση.

Αν την κάνει εκείνη, θα ενοχληθείς;

Όχι, δεν με ενοχλεί ιδιαιτέρως. Αλλά είμαι της άποψης ότι ο άντρας πρέπει να εκτεθεί πρώτος και να πάει να μιλήσει.

Είσαι παλαιών αρχών;

Καθόλου. Είμαι ανοιχτόμυαλος. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται όπως πρέπει.

Είσαι μόλις 20 ετών. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;

Κι όμως. Έχω ερωτευτεί. Κι ευτυχώς κράτησε.

Είστε ακόμα μαζί;

Κάποιες συγκυρίες έφταιγαν κι έτσι θέλησα να μείνω μόνος μου, κάτι που θέλησε κι εκείνη για τον εαυτό της. Δεν είναι ότι της έκανα κάτι, ούτε εκείνη σε μένα.

Είσαι πιστός;

Ναι, πολύ.

Ποιος είναι ο τύπος γυναίκας που σου αρέσει;

Δεν έχω. Δεν είναι ότι προτιμώ τις μελαχρινές από τις ξανθές ή τις αδύνατες από τις πιο παχουλές. Εγώ ερωτεύομαι κεραυνοβόλα. Όταν δω μια κοπέλα και μου αρέσει πραγματικά, τότε θα πω μέσα μου «αυτή είναι!». Κι όταν έρθει η ώρα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, θέλω να γνωρίσω μια τέτοια κοπέλα. Η οικογένεια με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Στη σωστή στιγμή όμως…

Είσαι πάντα αισιόδοξος, Ανδρέα; Ποτέ δεν πέφτεις;

Όχι, ποτέ. Έχουμε τόσες αφορμές για να είμαστε χαρούμενοι. Γιατί να πέσω; Θα δω πάντα τη θετική πλευρά.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού, θα μείνεις στην Ελλάδα ή θα γυρίσεις στην Κύπρο;

Όχι, θέλω να μείνω στην Ελλάδα και να δοκιμαστώ. Στην Κύπρο, που τόσο αγαπώ, θα πηγαινοέρχομαι.