Αποστόλης Τότσικας: Ποζάρει στον φακό της Ρούλας Ρέβη και δηλώνει: “Πάντα ένιωθα ότι θέλω να γίνω πατέρας”

Ο Αποστόλης Τότσικας ποζάρει στον φωτογραφικό φακό της συζύγου του, Ρούλας Ρέβη και μιλάει στο κυπριακό περιοδικό “Down Town” και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για όλα.

Πιστεύεις ότι το έργο «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Μπρεχτ, ήταν μία παράσταση-πρόκληση για σένα;
Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι δεν το αντιμετωπίζω, ούτε το βλέπω έτσι. Το εισπράττω ως μία πολύ όμορφη συνεργασία, με ηθοποιούς που πάντα ήθελα να συνεργαστώ και είναι τιμή και χαρά μου να παίζω σε αυτό το έργο. Δεν νιώθω ότι «προκαλούμαι» ή ότι «απειλούμαι» από κάτι, απλά θέλω να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ και να περάσω καλά και, φυσικά, να το απολαύσει και το κοινό, γιατί αυτό είναι ο μεγαλύτερος κριτής.

Πόσο εύκολο είναι για σένα να ισορροπείς υποκριτικά μεταξύ του Μπρεχτ και του «Μπρούσκο»;
Πολύ εύκολο. Αυτή είναι, άλλωστε, η δουλειά μας: να φεύγουμε από μια συνθήκη και να πηγαίνουμε σε μια άλλη. Γενικά, στη δουλειά μου μού αρέσει να είμαι διαφορετικός. Δεν γουστάρω να επαναλαμβάνομαι, ούτε να παίζω τα ίδια και τα ίδια. Μου αρέσει η εξέλιξη και να προχωράω μπροστά. Το θέατρο και η τηλεόραση είναι βέβαια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Το θέατρο είναι η βάση του ηθοποιού, εκεί φαίνονται όλα. Αν είσαι καλός, αν δεν είσαι, αν τα λες, αν όχι. Στη τηλεόραση είσαι πιο ασφαλής, αν και δεν είναι ούτε εκεί εύκολα τα πράγματα, και στην περίπτωση του καθημερινού οι απαιτήσεις είναι μεγάλες – πολύ διάβασμα, οι συνθήκες στα γυρίσματα δεν είναι εύκολες ούτε και ιδανικές. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός σε μια καθημερινή σειρά. Ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις σε μία δουλειά και, στην πορεία, όλο αυτό μπορεί μερικές φορές να ανατραπεί. Έχει συμβεί σε πολλούς, άπειρες φορές. Από την άλλη το τι ποιότητα θα έχεις ως ρόλος σε μια δουλειά δεν είναι απαραίτητα στο χέρι σου. Εγώ, όμως, είμαι ηθοποιός, αυτό είναι το επάγγελμα μου, όχι παραγωγός, σκηνοθέτης ή σεναριογράφος. Οπότε, σε κάποια πράγματα δεν μπορώ να επέμβω. Κι εγώ, για παράδειγμα, έχω προβληματιστεί πολλές φορές με την εξέλιξη και τον χαρακτήρα του «Σήφη» στο «Μπρούσκο». Είναι πολύ απρόβλεπτη η πορεία του. Αλλιώς νόμιζες ότι θα αντιδρούσε σε ένα θέμα και αντιδρά εν τέλει πολύ διαφορετικά.

Δίνεις αξία στις κριτικές, ακόμα και στις άσχημες που σε αφορούν;
Δίνω όση αξία τους πρέπει. Δεν θα κάτσω να σκάσω, ούτε αν γράφουν καλά ούτε αν γράφουν άσχημα πράγματα για μένα. Κριτική έχει δικαίωμα να ασκήσει ο οποιοσδήποτε – ειδικά το κοινό. Όμως δεν θα σταθώ εκεί, θα πάω παρακάτω αμέσως.

Τελικά, η συνάντηση με τη Ρούλα, τη σύζυγό σου, ήταν μοιραία;
Δεν ξέρω αν ήταν μοιραία, αλλά όπως και να ‘χει είναι ο άνθρωπός μου κι εγώ ο δικός της.

Μου έκανε εντύπωση, πάντως, γιατί σε συνεντεύξεις που έδινες στο παρελθόν, όταν αναφερόσουν στο κεφάλαιο του γάμου, έλεγες ότι δεν σε «έκαιγε» κιόλας να παντρευτείς… Εντούτοις, το έκανες!
Ναι, αυτό ακριβώς έλεγα: «ότι δεν καίγομαι. Αν γίνει, έγινε». Ποτέ δεν δήλωσα κατά του γάμου, ούτε είπα ότι «εγώ δεν θα παντρευτώ ποτέ!».

Ο γάμος άλλαξε καθόλου τη σχέση και την καθημερινότητά σας με τη Ρούλα;
Σε τίποτα απολύτως! Ό,τι κάναμε συνεχίζουμε και κάνουμε: δουλεύουμε, βγαίνουμε, διασκεδάζουμε. Ζούμε όπως ζούσαμε. Άλλωστε, να σου πω και κάτι; Τι να αλλάξει; Οκτώ χρόνια είμαστε μαζί, δεν γνωριστήκαμε χθες…

Σήμερα που οι περισσότερες σχέσεις κλονίζονται και καταρρέουν στο πρώτο εμπόδιο, ποιο είναι το μυστικό του να είσαι μαζί με έναν άνθρωπο τόσα χρόνια;
Ποιο ήταν το μυστικό των γιαγιάδων και των παππούδων μας που ήταν με έναν άνθρωπο για πάντα; Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα! Αυτό, Αλέξανδρε, εξαρτάται από τους δύο, όχι από τον έναν μόνο. Ο κάθε άνθρωπος, ναι, είναι ξεχωριστός, αλλά το κάθε ζευγάρι, όταν είναι ενωμένο, διαχειρίζεται τα πράγματα μαζί. Όμως δεν μπορώ να πω τι κάνω εγώ ή να πει ο δίπλα τι κάνει και είναι τόσα χρόνια με τον άλλον άνθρωπο. Αυτά τα πατήματα και τα «κλειδιά» τα βρίσκει το κάθε ζευγάρι μόνο του. Σημασία έχει πόσο θες να είσαι με τον άλλο! Αυτό μετράει. Να μην τα παρατάς!

Σήμερα, είσαι περισσότερο έτοιμος για ένα παιδί;
Πάντα ένιωθα ότι θέλω να γίνω πατέρας, ότι θέλω να κάνω παιδιά κι εγώ. Από μικρός μου άρεσαν τα παιδιά. Είναι ευπρόσδεκτα, μακάρι να έρθουν. Ανέκαθεν, επίσης, με θυμάμαι να θέλω να έχω την τάση να παίξω με ένα παιδί, να ασχοληθώ μαζί του. Πάντα ήθελα να δημιουργήσω οικογένεια.