Αποστόλης Τότσικας: “Τα παιδιά μου με έκαναν καλύτερο άνθρωπο”

Ο Αποστόλης Τότσικας είναι το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού Down Town Κύπρου για τη νέα χρονιά! Ο συνδυασμός του ταλέντου, της πολύ καλής εξωτερικής του εμφάνισης, αλλά και της αυθεντικής καλοσύνης του απέναντι στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, αποδεικνύουν πως τίποτα δεν έγινε τυχαία στη ζωή για τον νέο αυτό πατέρα δύο υπέροχων παιδιών.

Ο πρωταγωνιστής του Μπρούσκο και του Billy Elliot μιλάει στο περιοδικό και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για το νέο ρόλο του, αυτόν του πατέρα, αλλά και για τη σύζυγό του, Ρούλα Ρέβη.

Το πρότυπό σου στη ζωή είναι ο πατέρας σου;
Ναι. Ναι! Αυτός ήταν πάντα. Ο πατέρας μου με ενέπνευσε. Είναι αεικίνητος, δεν καθόταν με τίποτα, ψαχνόταν συχνά. Με επηρέασε πολύ, ειδικά η πρώτη ταινία που έκανε με τον Αγγελόπουλο. Πάντα ήθελα να αγγίξω το απλό και αληθινό παίξιμο του πατέρα μου… Αυτό με ιντρίγκαρε πολύ. Σκέψου ότι πήγαινα ακόμη και μόνος μου κινηματογράφο για να παρακολουθώ ταινίες και ενδόμυχα να μελετάω ό,τι έβλεπα, όταν οι φίλοι μου δεν ερχόντουσαν.

Υποχωρήσεις κάνεις στη δουλειά σου, ειδικά σήμερα που έχεις οικογένεια;
Μόνο αν ξέρω ότι θα με οδηγήσουν στο σωστό αποτέλεσμα. Όχι, δεν είμαι ιδιαίτερα υποχωρητικός. Όταν δεν πιστεύω κάτι, τότε δεν το κάνω! Πάντα συζητάω με τους άλλους κι έπειτα βλέπω τι θα κάνω. Κοίτα, σήμερα, είτε έχεις παιδιά είτε όχι, τα πράγματα στον χώρο μας, είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολα. Σημασία όμως έχει να εξελιχθούμε, είτε οι συνθήκες είναι καλές είτε όχι. Απλά φοβάμαι μήπως οι επόμενες γενιές μείνουν μόνο στην εικόνα και ο λόγος πάει περίπατο…

Μιας που μιλάς για εξέλιξη, θυμάμαι που μου είχες πει παλιά ότι η σύζυγός σου, η Ρούλα Ρέβη, σε εξέλιξε ως άνθρωπο…
Πολύ! Πάρα πολύ…

Δηλαδή; Προηγουμένως ήσουν «κακό παιδί»;
Κακό παιδί δεν ήμουν. Σίγουρα όχι. Πάντα ήμουν ευγενής -θέλω να πιστεύω και καλός άνθρωπος- χαμηλών τόνων. Απλά ήμουν κάπως χύμα… Ως άνθρωπος ήμουν χύμα. Ό,τι να ‘ναι ήμουν τότε στη ζωή μου (γελάει). Στη δουλειά μου, όμως, ήμουν πάντοτε οργανωμένος.

Σε τι βαθμό άλλαξε τη ζωή σου, ο ερχομός των παιδιών σου;
Πάρα πολύ. Άλλος είσαι πριν και άλλος μετά. Αλλάζουν οι προτεραιότητες! Βάζεις τη ζωή σου στην άκρη όταν γίνεσαι πατέρας, γιατί και τα παιδιά ακόμα είναι ένα μάθημα που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Τα παιδιά μου με έκαναν καλύτερο άνθρωπο.

Γέμισες φοβίες για τα παιδιά σου από τότε που ήρθαν στον κόσμο, όπως συνήθως συμβαίνει με τους νέους γονείς;
Δεν μπορώ να το πω σίγουρα αυτό. Αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να έρθουν σε επαφή με τον κίνδυνο. Ποτέ όμως! Είμαι λίγο σε συναγερμό όταν βγαίνουμε βόλτες, είμαι «πρωτόγονος» στα συναισθήματά μου.

Όταν όμως εσύ περνούσες κάτω από νταλίκες εν κινήσει όταν ήσουν μικρός, πώς θα πεις μετά στα παιδιά σου «μην κάνεις το ένα, μην κάνεις το άλλο»;
(γελάμε) Ε, άλλο εγώ άλλο τα παιδιά μου. Ναι, εντάξει, υπάρχουν αυτά. Είναι το κλασικό λάθος των γονιών. Όσοι είχαν μία «τρελή» παιδική ηλικία ή έκαναν κάποιες χαζομάρες, φοβούνται μην κάνουν το ίδιο και τα παιδιά τους, ακριβώς επειδή εκείνοι κάποτε εκτέθηκαν σε κίνδυνο.

Θα είσαι αυστηρός πιστεύεις μαζί τους;
Δεν ξέρω, δεν φαντάζομαι κιόλας… (γελάει). Σίγουρα, όμως, δεν θα αλλοιώσω την προσωπικότητά τους. Άμα θέλει ένα παιδί να κάνει κάτι, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Το θέμα μου είναι να κάνουν κάτι με τον ασφαλή τρόπο. Και θα σου φέρω και ένα παράδειγμα: δεν πάω ούτε πέντε μέτρα με το αμάξι, αν δεν φορέσω ζώνη. Μπορεί να ακούγεται χαζό για κάποιους, όμως για μένα είναι τεράστιας σημασίας.

Απολαμβάνεις το μεγάλωμά τους ή κουράζεσαι με το πολύ πρωινό ξύπνημα και την όλη διαδικασία;
Είσαι καλά; Πάρα πολύ το χαίρομαι! Και δεν με εξαντλεί, παρόλο που είναι κουραστικό. Μου δίνει μεγάλη χαρά, ζωή και με ανανεώνει το να είμαι με τα παιδιά μου και να τα φροντίζω. Ανέκαθεν, άλλωστε, λάτρευα τα παιδιά και ήθελα να γίνω πατέρας. Και είμαι συνειδητοποιημένος με αυτή μου την απόφαση. Αν κάποιος δεν θέλει να κάνει παιδιά, θα σε ξενερώσει που θα κλαίει και θα σε ξυπνάει το πρωί. Αν όμως το θέλεις, τότε το χαίρεσαι! Κι εγώ το απολαμβάνω! Να σου πω κι ένα περιστατικό: τις προάλλες είδα έναν πατέρα στο δρόμο που μάλωνε το παιδί του, επειδή δεν έμπαινε στο αυτοκίνητο. Πήρε το χέρι του παιδιού και το βάραγε… Εκείνη την ώρα ήμουν σε φάση να τον σκοτώσω, αλλά ξέρεις, δεν μπορείς να επέμβεις σ’ αυτά.

Σου μοιάζουν τα δίδυμα;
(χαμογελάει) Οι γνώμες διίστανται. Άλλοι λένε ναι. Αλλάζουν μέρα με την ημέρα όμως, γιατί είναι μικρά ακόμη. Όμως και τα δύο έχουν χαρακτηριστικά και δικά μου, αλλά και της Ρούλας.

Τι ένιωσες την πρώτη φορά που τα αντίκρισες, Αποστόλη;
…Ξέρεις, αυτό δεν περιγράφεται με λόγια. Ήταν τόσα πολλά τα συναισθήματα… Υπερβαίνουν τα πάντα!