Αθηνά Μαξίμου στο TLIFE: «Η σχέση μας με τον Αιμίλιο Χειλάκη έχει θεμελιωθεί σε ισχυρές ρίζες»

Το όνομά της είναι συνδεδεμένο με πολλούς και αξιόλογους ρόλους στο θέατρο και παρόλο που η ίδια κρατά μια μετρημένη στάση, δεν αρνείται πως κάθε καινούργια θεατρική συνεργασία είναι ένα όχημα για να εκφράσει κομμάτια του εαυτού της, Ο λόγος για την Αθηνά Μαξίμου που πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Βυσσινόκηπος» του ‘Αντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και κλέβει τις εντυπώσεις.

Σε ένα διάλειμμα από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, καταφέραμε να μιλήσουμε μαζί της, για το όμορφο αυτό θεατρικό ταξίδι που έχει ξεκινήσει στο θέατρο Δημήτρης Χορν, το πόσο σύγχρονη  είναι τελικά η ιστορία του «Βυσσινόκηπου» στις μέρες μας, αλλά και όσα εκείνη αγαπά στη δουλειά και την καθημερινότητά της.

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ταπεινότητα, μάλιστα, η Αθηνά Μαξίμου, μίλησε για τα σύγχρονα διλήμματα της κοινωνίας, τις επαναστάσεις, τα όνειρά της, αλλά και τη σχέση αγάπης και σεβασμού με τον επί χρόνια σύζυγό της Αιμίλιο Χειλάκη.

Φέτος σας συναντάμε στην παράσταση «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Τι συμβολίζει αυτό το έργο για εσάς;

«Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Είμαστε μια ομάδα πολύ σεβαστών συναδέλφων –νέων και μεγαλύτερων- με σκηνοθέτη τον Κωνσταντίνο, που  προσπάθησε να κοιτάξει αυτό το έργο με μια μεγάλη ελαφράδα και να δώσει αγάπη σε αυτούς τους ήρωες. Η παράσταση παρόλο που βασίζεται στο έργο του Τσέχωφ, προσπαθεί μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη να μας κάνει να «ξεχάσουμε» τη μυθολογία του μεγάλου συγγραφέα και να προσεγγίσουμε τα πράγματα με περισσότερη αισιοδοξία και χαρά. Μέχρι και σήμερα το έργο αυτό είναι επίκαιρο, μιας και στην εποχή μας οι άνθρωποι περνούν σε μια άλλη πραγματικότητα που είναι δύσκολο να την συνηθίσεις και να την αποδεχτείς. Όλα αυτά όμως δίνονται μέσα στη συγκεκριμένη παράσταση με μια αισιοδοξία και μια προσέγγιση των ηρώων που τονίζεται περισσότερο το γελοίο τους (με την πολύ καλή έννοια), όπως γελοίοι γινόμαστε όλοι όταν ερχόμαστε σε αμηχανία απέναντι στις καταστάσεις, στην πραγματικότητα, στην αλλαγή…

Ο Τσέχωφ ορίζει τον «Βυσσινόκηπο» ως κωμωδία και προσπαθεί και ο ίδιος να επισημάνει αυτήν την ελαφράδα… ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά στη ζωή, ότι υπάρχει το μάταιο στη ζωή και με αυτό πρέπει να μάθουμε να ζούμε, ότι υπάρχουν οι αλλαγές  και πρέπει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτές, ότι υπάρχουν και οι ενήλικοι που πολλές φορές σε πολλές εκφάνσεις της ζωής, αρνούμαστε να ενηλικιωθούμε και να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Έτσι κάπως υπάρχει αυτή η παράσταση…»

Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας στην παράσταση.

«Ο ρόλος μου είναι η Σαρλότα, η νταντά (ας πούμε) της οικογένειας. Το παράδοξο είναι πως σε αυτήν την οικογένεια συνεχίζει να υπάρχει η νταντά –ως αναπόστατο κομμάτι της- χωρίς να υπάρχουν παιδιά. Το κορίτσι της οικογένειας έχει μεγαλώσει και το αγόρι δεν ζει πια, γιατί έχει πνιγεί στη λίμνη του Βυσσινόκηπου.

Οι πραγματικοί γονείς της ηρωίδας μου, μάλιστα, ήταν «τσιρκολάνοι» και η Σαρλότα στην παράσταση καλείται να έχει το ρόλο του διασκεδαστή. Έτσι, κι εγώ στο έργο κάνω ταχυδακτυλουργικά και κάποια μαγικά, τα οποία ως ηθοποιός δεν γνώριζα, αλλά έκανα κάποια μαθήματα και μετά από αρκετές ώρες εξάσκησης κατάφερα, όλα όσα με βλέπετε να κάνω επί σκηνής».

Άρα είναι σαν να υπήρξε μια επιστροφή στα θρανία;

«Το ενδιαφέρον είναι κανείς να εξελίσσεται και να εκπλήσσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Η δική μου ανάγκη μέσα σε αυτήν τη δουλειά είναι να κάνω διαφορετικά πράγματα, που να μην μοιάζει το ένα με το άλλο. Με ιντριγκάρει οι ρόλοι μου να έχουν κάτι ακραίο, κάτι διαφορετικό».

Αντιλαμβάνομαι πως δεν εφησυχάζετε στις  δάφνες σας…

«Δεν υπάρχουν δάφνες νομίζω. Αυτές τις προσδίδουν οι θεατές, το κοινό και οι άνθρωποι που έρχονται να δουν τη δουλεία σου. Δεν αισθάνομαι κάπως έτσι. Θεωρώ πως αυτή η δουλειά δεν έχει ποτέ τέλος και είναι ίσως από τις δουλείες με τις οποίες κάποιος μπορεί να γεράσει. Θαυμάζω πολύ τον Γιάννη Βογιατζή, για παράδειγμα, που στα 92 του χρόνια είναι ακόμη πάνω στη σκηνή και χαίρεται σαν μικρό παιδί.

Αυτό ονειρεύομαι για αυτήν τη δουλειά να μπορώ να γεράσω σε αυτήν. Ως ηθοποιός, άλλωστε,  απλώνεις το χέρι σου στο κοινό και μεταφέρεστε σε έναν άλλο χωροχρόνο και από αυτό σίγουρα παίρνεις ζωή και μεγάλη νιότη».

Πόσο σύγχρονος πιστεύετε πως είναι ο «Βυσσινόκηπος»; Πιστεύετε ότι και σήμερα οι άνθρωποι ζουν σε έναν κόσμο που χάνεται και αρνούνται να το παραδεχτούν;

«Νομίζω  ότι κάποιοι άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία αρνούνται να το παραδεχτούν, άλλοι το αποδέχονται και θυμώνουν, άλλοι ακινητοποιούνται και δεν ξέρουν τι να κάνουν και άλλοι βλέπουν τα πράγματα με αισιοδοξία και σκέφτονται ότι θα ξεκινήσουν κάτι καινούργιο. Ακριβώς έτσι είναι και μέσα στο έργο. Όλοι οι ήρωες αντιμετωπίζουν διαφορετικά την αλλαγή. Κάθε αλλαγή έχει θετικά και αρνητικά, το θέμα είναι πως τα ερμηνεύει ο καθένας».

Μπορούμε να αλλάξουμε πράγματα στη ζωή μας τελικά, ή υπάρχει ένας φαύλος κύκλος σε όλο αυτό;

«Δεν πιστεύω καθόλου στις μαζικές και ομαδικές επαναστάσεις. Το λέω απερίφραστα. Δεν πιστεύω στην έννοια της απεργίας και του «κλείνω  τους δρόμους» στον συνάνθρωπο μου εμποδίζοντας τον να πάει στην δουλειά του. Πιστεύω όμως, στις προσωπικές επαναστάσεις. Την αλλαγή μπορούμε να την κάνουμε σε ότι είναι πολύ κοντά μας και πρώτα από όλα στον ίδιο μας τον εαυτό. Μόνο έτσι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο ως άνθρωποι. Είναι λάθος να ρίχνουμε τις ευθύνες στο διπλανό μας, θεωρώντας πως εμείς είμαστε τέλειοι. Πρέπει να κοιτάζουμε όχι τι μας χωρίζει, αλλά τι μας ενώνει».

Εσείς προσωπικά έχετε κάνει κάποια επανάσταση στη ζωή σας;

«Η επανάσταση έτσι όπως έχει οριστεί στο ρητορικό πλαίσιο της ανθρωπότητας είναι πάντα κάτι αιματοβαμμένο. Δεν πιστεύω σε αυτό και στη βία. Χρειάζεται καθημερινά προσωπικός αγώνας και αυτό που προσπαθώ εγώ να κάνω είναι να μην παίρνω προσωπικά τις πράξεις και τις συμπεριφορές των άλλων και να δω που έχω αφήσει εγώ χώρο στον άλλον να με πληγώσει και να μου δημιουργήσει πρόβλημα, είτε γιατί το κάνει με πρόθεση ή ακούσια».

Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, έχετε συνεργαστεί στο θέατρο, αλλά είστε και πολλά χρόνια ζευγάρι με τον Αιμίλιο Χειλάκη. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνυπάρξουν δυο άνθρωποι του ίδιου χώρου σε ένα σπίτι;

«Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν είναι δύσκολο. Όλα χρειάζονται δουλειά και προσπάθεια. Χρειάζεται μια βάση που σε εμάς –μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια- η σχέση μας με τον Αιμίλιο με κάνει  να νιώθω περήφανη, γιατί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ο τρόπος που ο καθένας ξεχωριστά αλλά και μαζί αντιμετωπίζουμε τη σχέση μας, έχει θεμελιωθεί σε ισχυρές ρίζες. Αυτό το δέντρο –ας το πούμε της σχέσης- έχει τόσο γερές ρίζες που αποτελείται από βαθιά αγάπη του ενός προς τον άλλον και από σεβασμό του ενός προς τον άλλον.

Όλα χρειάζονται προσπάθεια. Χρειάζεται να παίρνεις κάποιες φορές αποστάσεις, να μην κρίνεις συνεχώς τον άλλον, να τον καταλαβαίνεις. Και προσωπικά, στην δική μου σχέση αυτό που έχει καθοριστική σημασία είναι να πιστεύεις στο «εν δυνάμει» του άλλου ανθρώπου και όχι σε αυτό που ενδεχομένως από φόβο ή ανασφάλεια μπορεί να παρουσιάσει ο άλλος. Να μπορείς να δεις τον πυρήνα του και να σκεφτείς τι θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να κάνει αν οι συνθήκες ήταν τελικά κατάλληλες».

Αυτό δεν σε εμποδίζει να κοιτάς όμως το τώρα και να σκέφτεσαι μόνο το τι θα μπορούσε να κάνει ο άλλος σε ιδανικές συνθήκες;

«Φυσικά και η καθημερινότητα υπάρχει. Ωστόσο, αν κάποιος κάνει κάτι κάτω των προσδοκιών σου, πρέπει να μπορείς να σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος δεν βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες για να αντιδράσει, ενδεχομένως, όπως θα ήθελε. Τίποτα δεν είναι ρόδινο και δεν ισχύουν στη ζωή τα παραμύθια με τους πρίγκιπες. Η ζωή χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και είναι ωραία. Αν όλα ήταν τέλεια θα ήταν και βαρετά».

Υπάρχουν πράγματα ή καταστάσεις για τα οποία να έχετε μετανιώσει ή έχετε νιώσει περήφανη;

«Σαφώς και υπάρχουν καταστάσεις που έχω πει ότι θα μπορούσα να έχω αντιδράσει διαφορετικά, αλλά προφανώς εκείνη τη στιγμή οι μηχανισμοί, η ωριμότητά μου και η εμπειρία μου ήταν σε αυτόν τον πήχη.

Φυσικά υπάρχουν πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη, όπως για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους που έχουν διατηρηθεί στα χρόνια. Περήφανη νιώθω και για την απόφασή μου να απομακρύνω ανθρώπους από τη ζωή μου, που δεν μου έκαναν καλό. Όλα στη ζωή είναι επιλογή και για να την κάνει κανείς πρέπει να κοιτά τα πράγματα κατάματα».

Εκτός από το θέατρο, στη ζωή σας υπάρχει θέση για την τηλεόραση;

«Η αλήθεια είναι πως λόγω του θεάτρου, δεν βλέπω το ζωντανό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Έχω δει κάποια trailer από σειρές, αλλά δεν έχω πει προσωπικά ότι ζηλεύω κάτι από αυτά που έχω δει. Δεν έχω παρακολουθήσει πολλά, όμως, οπότε δεν μπορώ και να τα κρίνω πολύ. Αν προκύψει ωστόσο, κάτι αξιόλογο που θα μου προκαλέσει το ενδιαφέρον θα το δω θετικά. Και η τηλεόραση είναι ένα άλλο ένα μέσο της δουλειάς μας και σημαντικό είναι να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς να αισθάνεται καλά μέσα σε αυτό».

Δικός σας αγαπημένος ρόλος;

«Δεν είναι «ρολολάγνης»… Για εμένα σημασία έχουν οι άνθρωποι και οι συναντήσεις. Τα τελευταία χρόνια κάνουμε πράγματα με συγκεκριμένες ομάδες και συντελεστές και γίνεται μια έρευνα σε αυτήν τη δουλειά και μια προσπάθεια να πάμε παρακάτω και να εξελίξουμε την κάθε παράσταση. Πιο πολύ με συγκινεί η συνεργασία και η συνομιλία παρά οι ρόλοι. Οι ρόλοι και τα έργα είναι οχήματα για να μιλήσουμε για εμάς, για την κοινωνία, για τα υπαρξιακά ανθρώπινα και πανανθρώπινα ερωτήματα που μας απασχολούν. Είναι ένα όχημα για κάτι προσωπικό που θέλεις να μοιραστείς με τον κόσμο».

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο για το μέλλον;

«Αρχικά θα ήθελα κανείς να είναι υγιής και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εύχομαι να μπορώ να γεράσω μέσα σε αυτήν τη δουλειά, προσπαθώντας να ακολουθήσω τη ζωή.  Φυσικά και θα βάλω βραχυπρόθεσμους στόχους, αλλά δεν έχω μεγαλύτερα όνειρα από αυτό. Ονειρεύομαι να μπορώ να μεγαλώνω και να ελαφραίνω».

Συνέντευξη: Νατάσσα Στρόβιλα

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος