Πολλοί επώνυμοι παίρνουν αυτές της μέρες θέση για το τι θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Άλλοι λένε ΝΑΙ, άλλοι ΟΧΙ και άλλοι ζητούν να μείνουμε ενωμένοι και να μην υπάρξει διχασμός.
Ωστόσο, η πόλωση είναι μεγάλη και αυτό ένιωσε και ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ. Ως τώρα, μέσα από το Facebook, που του αρέσει να περνά τα δικά του μηνύματα στους διαδικτυακούς φίλους του, επέλεξε να κάνει “πλακίτσα” όπως λέει και να μην πάρει θέση…
Και πράγματι το τηρεί! Όσο για εκείνους που τον κρίνουν, απαντά με ένα εκτενές κείμενο στο προφίλ του, ξεκαθαρίζοντας γιατί δεν παροτρύνει τον κόσμο να ψηφίσει ό,τι και εκείνος!
Αυτό είναι το κείμενο του σε όσους τον επικρίνουν:
“Μια ειλικρινής, εγκάρδια απάντηση στους ανθρώπους που με ψέγουν επειδή αυτές τις μέρες αντί να παίζω ξύλο με αφορμή το δημοψήφισμα κάνω ‘πλακίτσες’, ανεβάζω ‘τραγουδάκια’ και γράφω ‘γλυκανάλατα’.
Παίδες, κατ’ αρχάς, όποιος περιμένει φώτιση από μένα, πολιτική ή άλλη, σε λάθος μέρος την αναζητά. Αν ήθελα να τριφτώ με την πολιτική, δεν θα είχα πει το βροντερό καίτοι κόσμιο Όχι στο Ποτάμι – που το πλήρωσα με τον κατοπινό μου ραδιοφωνικό διασυρμό. Κι εννοείται πως με αφορούν και τα βάσανα των συνανθρώπων μου (πολλά εκ των οποίων ζω και στο πετσί μου) και το μέλλον της χώρας (την οποία, με το χέρι στην καρδιά, δεν θα εγκατέλειπα αυτή τη στιγμή ακόμα κι αν μπορούσα). Γι’ αυτό και αύριο στην ιδιαίτερη πατρίδα μου θα ψηφίσω αυτό που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου, και δεν θα το προπαγανδίσω διότι πιστεύω στο αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης του καθενός, και στον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο που απορρέει εξ αυτής.
Εμένα η δουλειά μου, καλώς ή κακώς, είναι να γράφω βιβλία. Τόσο μπορώ, τόσο κάνω, προσπαθώντας για το καλύτερο. Και σε πείσμα κάποιων, πολλά τα μοιράζω, γιατί πιστεύω στην έμπρακτη συμπαράσταση, αυτήν που έχω λάβει τόσες φορές κι ο ίδιος, και που αξίζει πιο πολύ από κάθε μεγαλόσχημη κουβέντα. Όσο για τις ‘πλακίτσες’, να με συμπαθάτε, αλλά ως άνθρωπος που ‘χει αρρωστήσει βαριά πολλές φορές, που ‘χει περάσει διά πυρός και σιδήρου, κι έχει δει το ψυχιατρείο από μέσα πρώτα ως παιδί με άρρωστη μάνα κι έπειτα ως αλλόφρων νοσηλευόμενος ενήλικας, ο χαβαλές και ο αυτοσαρκασμός είναι για μένα μηχανισμοί άμυνας, επιβίωσης – η σωτηρία μου. Αυτές τις μέρες λόγου χάρη ξαναδιαβάζω Τσιφόρο εμμονικά, και μόνον έτσι την παλεύω.
Μόνον έτσι, και με μουσική. Όχι ‘τραγουδάκια’. Ο Χατζιδάκις που σχεδόν αποκλειστικά ανεβάζω δω μέσα είναι για μένα καταφύγιο ψυχωφελές, νησί που δεν το φτάνει η ασχήμια και η φθορά, το φως που με οδηγεί. Αν κάποιος ψάχνει φώτιση στον ζόφο που διανύουμε, εκεί, στη μουσική και τα τραγούδια του Χατζιδάκι, μπορεί να βρει αυτόφωτους γαλαξίες ολόκληρους.
Κι αν είμαι όντως γλυκανάλατος, γλυκερός, όπως θες πες το, αυτός είμαι. Ποτέ δεν παράστησα κάτι αλλιώτικο. Μάσκα δεν φορώ, κι απ’ ό,τι κουβαλώ εντός μου δεν κρύβω δράμι.
Εδώ είμαστε όλοι, σ’ ένα ζόρικο τώρα. Να συμπαρασταθούμε όσο μπορούμε και σ’ όποιον μπορούμε αυτές τις μέρες. Αλλιώς ζωή δεν γίνεται”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ