Αύγουστος Κορτώ: Με τον σύζυγό του στη Βουλή, την ώρα που ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης!

Στη Βουλή μαζί με τον σύζυγό του Τάσο Σαμουιλίδη βρέθηκε ο Αύγουστος Κορτώ για να παρακολουθήσει από το θεωρείο τη συζήτηση και τη ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης. Ο γνωστός συγγραφέας που παντρεύτηκε τον σύντροφό του πριν καιρό στην Νέα Υόρκη -όπου οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλλου αναγνωρίζονται από την πολιτεία- βρέθηκε από νωρίς στη Βουλή για να υπερασπιστεί τον αγώνα που ξεκίνησε για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης.

Ο συγγραφέας και ο Τάσος του είναι εδώ και 11 χρόνια αχώριστοι και όπως είναι φυσικό σε αυτήν τη συζήτηση στη Βουλή έδωσαν μαζί το “παρών”. Με ένα μακροσκελές κείμενό του μάλιστα, στο Facebook, ο Αύγουστος Κορτώ μίλησε για το σύμφωνο συμβίωσης…

“Ακούμε συχνά ότι “η κοινωνία δεν είναι έτοιμη”. Αλλά η κοινωνία δεν είναι κάποια φανταστική οντότητα – είναι οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Κανένας απ’ τους γονείς μας δεν πανηγύρισε όταν τους μιλήσαμε για την ομοφυλοφιλία μας. Και ήταν λογικό: μιλάμε για ανθρώπους που μεγάλωσαν στην Ελλάδα του ’50, όταν ακόμα ο ομοφυλόφιλος ήταν ο δυστυχής παρίας που τυραννιόταν μια ζωή στο περιθώριο. Όμως τα πράγματα άλλαξαν, τα χρόνια πέρασαν, και μαζί τους μεγαλώσαμε κι εμείς παρέα με τους γονείς μας. Κι έπειτα από δώδεκα χρόνια συμβίωσης, οι πατεράδες μας (οι μάνες μας άφησαν νωρίς) όχι μόνο έμαθαν να αναγνωρίζουν την ευτυχία των παιδιών τους ως μορφή οικογένειας, αλλά άπλωσαν τα παλιά, μπαμπαδίστικα χούγια τους στο ζευγάρι των παιδιών τους.

Και τώρα για τον πεθερό μου είναι αδιανόητο το οικογενειακό τραπέζι χωρίς τον γαμπρό του – όπως και για τον μπαμπά μου. Κι όταν πριν από κάνα χρόνο (αφού είχαν γιορτάσει, έστω κι από μακριά, τον γάμο μας στο Αμέρικα), είχα ανέβει Σαλονίκη να δω τους δικούς μου, θυμάμαι στο τραπέζι, αφού τους εξήγησα πώς είχαμε θέσει ένα πλάνο πενταετίας μες στο οποίο να φτιάξουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει ένα παιδί, τη Χαρούλα, τη δεύτερη μητέρα μου, να μου λέει απ’ το σαλόνι με μητρική αυστηρότητα: “Άντε όμως. Κάντε γρήγορα, όσο ακόμα μας βαστάν τα πόδια μας”. Έτσι αλλάζουν οι άνθρωποι και προχωράει ο κόσμος: αναγνωρίζοντας την αγάπη εκεί που κάποτε έβλεπε την απειλή”.