Αυτό είναι το τελευταίο editorial της Αλεξίας Αλεξιάδου

Δύσκολες ώρες περνά η οικογένεια της Αλεξίας Αλεξιάδου μετά τον ξαφνικό θάνατό της. Η διάσημη τηλεοπτική μαγείρισσα με το καθαρό βλέμμα και τις νόστιμες συνταγές έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ορφανά τα δυο κορίτσια της.

Η Αλεξία, όμως, ήταν πάντα μαι γυναίκα με θετική σκέψη. Λίγο καιρό πριν πεθάνει είχε γράψει ένα τρυφερό κείμενο, ως editorial στο περιοδικό μαγειρικής που εξέδιδε με τον σύζυγό της Βαγγέλη Κιτσάκη.

Όπως ανέφερε η εκπομπή “Μία” με την Τατιάνα Στεφανίδου, το τελευταίο κείμενο της Αλεξίας για το περιοδικό της έλεγε τα εξής:

“Καλό χειμώνα σε όλους και όλες, με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μια πιο αισιόδοξη “άνοιξη” και ας βρέχει προβλήματα, και ας χιονίζει μπελάδες.

Το καλοκαίρι μας έδωσε μια μικρή σπρωξιά χαράς για να δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι, να βάλουμε στη σειρά αυτά που τελικά είναι τα σημαντικά στη ζωή μας, και να μην σηκώσουμε τα χέρια μπροστά σε όσα δύσκολα μας περιμένουν.

Είναι τελικά σίγουρο ότι κάθε γενιά θα ζήσει τον δικό της Γολγοθά, και ήρθε και η ώρα η δική μας. Σημασία δεν έχει πως άλλαξε η ζωή μας, πως όσα θεωρούσαμε δεδομένα ήρθαν τα πάνω – κάτω, αλλά πως θα βρούμε τη δύναμη να ξανακτίσουμε ένα εξίσου αισιόδοξο μέλλον για μας και τα παιδιά μας.

Άλλωστε οι άνθρωποι που έχουν στέρεες βάσεις αρχών και οικογένειας, δεν το βάζουν κάτω, αφού έχουν τόσα να περιμένουν, που δεν νοιάζονται αν τα υλικά αγαθά είναι πλέον πολύ λιγότερα. Μέσα στα χρόνια της κρίσης το σημαντικό είναι να αντέξεις για όλα όσα αγαπάς, για όλα όσα θεωρείς ότι σε κρατάνε όρθιο, και για εκείνα τα μικρά που δίνουν χαρά στην ζωή σου.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον πάθαμε πολλά, αλλά νομίζω ότι συνέβη και κάτι πάρα πολύ σημαντικό… είχαμε και έχουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούμε, να στύψουμε το μυαλό μας για νέες δημιουργικές προτάσεις, και πάνω απ΄όλα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Η ζωή δεν τελειώνει και η ζωή είναι μπροστά μας αν θέλουμε να κτίσουμε μια καλύτερη χώρα, μια Ελλάδα που θα δίνει ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες της και θα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων όλους εκείνους που μας έφεραν ως εδώ.

Είμαστε δυστυχώς μέσα σε ένα περιβάλλον που εμείς κτίσαμε γιατί δεν αντιδράσαμε σε όσα γίνονταν γύρω μας και ήμασταν απαθείς μπροστά στην απαξίωση της κοινωνίας μας”.